অৰুণোদয়ৰ আগতে

অধ্যায় ১: নিশাৰ ছায়া

নিশা আকাশখনত আধা জোনাক মৃদু পোহৰ দিছিল, যেন মাটিৰ ক’লা আঁচলখনত ৰূপালী নকশা বুটামিছিল। চহৰৰ প্ৰান্তত এখন জংলীয়া পথৰ মূৰত অজয় বৰুৱাৰ জীপগাড়ীখন পলমে ৰৈ গ’ল, যেন নিশা আৰু মৃত্যুৰ নিৰৱতাৰ মাজত তেওঁ হাজিৰ হৈছে। হাওঁফাওঁ জনশূন্য সেই পলাশগছৰ পাৰ, এখন পুৰণি চাহ বাগানৰ ভাঙি পৰা সীমানাত থকা পথটোৰ ওপৰত অজয় নামিল। গাড়ীৰ ইঞ্জিনটো ৰৈ গ’লত নিশা আৰু বেছি গাঢ় হ’ল, কেবল নিশা-পাখি, শুকান পাতবোৰৰ খসখসনি, আৰু দূৰৰ কুকুৰৰ সৰু সৰু চিঞৰ শব্দহে শুনা গৈ থাকিল। অজয় টর্চখন জ্বলাই সাৱধানে আগবাঢ়িল; তেওঁৰ গোটেই শৰীৰখন যেন সময়ৰ আগত চকুত অদৃশ্য ৰেখাবোৰ চাবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল। লাশটো এটা গছৰ তলত পৰি আছিল। এটি তেজৰ পাতল ৰেখা মাটিত বিয়পি পৰিছিল, যেন শেষ নিশ্বাসত জীৱন ৰক্ষা কৰিবলৈ কৰা ব্যর্থ প্রচেষ্টা। মুখখন চকুত আতংক আৰু অবিশ্বাসৰ মিশ্ৰিত ছাপ লৈ নিশাৰ নীলা আকাশলৈ স্থিৰ হৈ আছিল। ইয়াৰ কঁকালৰ দৰে শুকান আঙুলিবোৰ শক্তকৈ মুঠি মাৰি ধৰা আছিল, আৰু বুকুত কামিজটোৰ ফুটিফুটি কাপোৰৰ মাজেৰে দেখা গৈছিল এটি অদ্ভুত চিহ্ন—বৃত্তৰ মাজত ত্রিভুজ আৰু তাৰ ওপৰত সূর্যৰ পোহৰৰ দৰে তেজেৰে আঁকা ৰেখা। অজয় এক মুহূর্ত থমকি গ’ল। তেওঁ বহু খুনৰ ঘটনা দেখিছে, কিন্তু এই হত্যাৰ কৌশল, এই চিহ্ন, আৰু মৃতদেহৰ এই অৱস্থা তেওঁ আগতে কেতিয়াও দেখিনি। নিশাৰ হাওঁফাওঁত যেন তেজৰ গোন্ধ মিহলি হৈ আছিল। অজয় মোবাইলটো উঠাই ডিউটি কন্ট্ৰোলৰ সৈতে যোগাযোগ কৰিলে—ফৰেনছিক টীম, মেডিকেল অফিচাৰ আৰু জ্যেষ্ঠ বিষয়াসকলক ঘটনাস্থললৈ আহিবলৈ ক’লে। তাৰ পাছতেই তেওঁ চকুত টর্চৰ পোহৰ ফুৰাই ফুৰাই তদন্ত আৰম্ভ কৰিলে। মাটিত চিগাৰেটৰ শেষ বাট, এটি খালি বিয়াৰৰ বটল, আৰু লাল চটিক এটি পেলাই থকা দেখা গ’ল। চটিখনৰ ওপৰত অদ্ভুত হাতেৰে লিখা আছিল—“অৰুণোদয়ৰ আগতে নেপালে, শেষ হ’ব আৰু এটি প্ৰাণৰ পোহৰ।” অজয় চিঠিখন হাতত লৈ ধীৰে ধীৰে মুকলি আকাশলৈ চাই থাকিল, যেন সেই অজান শত্রুজনক ক’ব বিচাৰিলে—“মই আহিছোঁ। তোমাৰ খেলা শেষ কৰিম।”

তেওঁৰ অন্তৰআত্মাৰ গভীৰতাই নিজৰ অভিজ্ঞতাৰ ভাণ্ডাৰখন উলিয়াই আনিছিল। অজয় জানিছিল—মৃত্যু আৰু সময়ৰ যুঁজত কেতিয়াও মৃত্যু পৰাস্ত হোৱা নাই, যদি সময়ে আগত ধৰা নপৰিলে। তেওঁ নিজৰ কাষত থকা সহকৰ্মীক চালে, যাৰ চকুত স্পষ্ট চিন্তা আৰু আতংকৰ ছাপ আছিল। নিশা খুঁটি ধৰি পৰা জোনাকৰ পোহৰখন টুকিটাকি আৱৰণ মেলি মৃতদেহটোৰ মূৰৰ ছাঁ পৰি আছিল, যেন নিৰৱতাই সপোনে হত্যা কৰা সেই প্ৰাণক সান্ত্বনা দিব খোজিছে। অজয়ৰ মনেৰে মনেহে তেজৰ শুকান টোপালবোৰে সময়ৰ সমান্তৰাল ধনুকত ৰক্তৰ গল্প লিখিছে। হত্যাকাৰী কে, কিয়, কেতিয়া?—এই প্রশ্নবোৰে তেওঁৰ চিন্তাক কেন্দ্রীভূত কৰিছিল। তেওঁৰ মনত পৰিল, আগতে পুৰণি এটি অপৰাধ সংঘৰ খোজ পোৱা হৈছিল, যি চহৰৰ আন্ধাৰ ৰাস্তাৰ মাজত নিজৰ আঁচনি আঁকে। সেই সংঘৰ লগত এই হত্যাকাণ্ডৰ কোনো সম্পৰ্ক আছে নেকি? তেওঁ জানিছিল, অৰুণোদয়ৰ আগতে এই হত্যাকাণ্ডৰ মূলতত্ব উন্মোচন নকৰে, তেন্তে হয়তো এটা নিৰ্মম শলাগুটি বুজিবলৈ বাকি থাকি যাব। জীপৰ হেডলাইটৰ পোহৰে নিশাৰ আঁধাৰ কিছু মেলি দিছিল, কিন্তু হত্যাৰ আঁধাৰটো যেন আৰু বেছি গাঢ় হৈ অজয়ৰ বুকুত কঁপনি তুলিছিল। নিশা কটকটীয়া হাওঁফাওঁত গছৰ পাতবোৰৰ কঁপনি, টর্চৰ পোহৰৰ সৰু সৰু চকচকনি, আৰু দূৰৰ কুকুৰৰ ভীতিভাজা চিঞৰৰ মাজত অজয় বৰুৱাই নিজৰ কেতিয়াবা বিশ্বাস কৰা নীতিৰ সৈতে এক বিশেষ যুদ্ধ আৰম্ভ কৰিলে—এটা যুদ্ধ, য’ত শ্ৰদ্ধা, ন্যায় আৰু সময়ৰ বিপৰীতে খেলে।

মাত্ৰ তিনি-চাৰি মিনিটতে ঘটনাস্থললৈ ফৰেনছিক টীম আহি পৰিল। তেওঁলোকে মৃতদেহৰ চাৰিওফালে ত্ৰিকোণ আকাৰৰ সীমাৰেখা দাঙি প্ৰমাণ সংগ্ৰহ আৰম্ভ কৰিলে। অজয় টীমক সকলো সাবধানে হাতলোৱা নিৰ্দেশ দিলে—একো প্ৰমাণ নষ্ট নহওক। ফৰেনছিক বিষয়া ডাঃ শৰ্মাই মৃতদেহ পৰীক্ষা কৰি অজয়ক মৃদু গলাৰে ক’লে, “মৃত্যু হ’বলৈ ২-৩ ঘণ্টাৰ আগৰ কথা। আৰু চাওকচোন, চিহ্নটো কিমান নিখুঁতকৈ কটা হৈছে।” অজয় চকু সৰু কৰি চালে সেই চিহ্নটো, আৰু তেওঁ কাষৰ চহৰখনৰ পুৰণি এখন কেচৰ ফাইলত দেখা এটি প্রতীক মনত পৰিলে। তেওঁ জানিলে—এই খুনৰ মাজত কোনো গোপন সংঘ, কোনো অজান ঘৃণা বা কোনাে প্ৰাচীন ন্যায় বিচাৰৰ শলাগুটি আছে। পূব দিশৰ আকাশত সূৰ্যৰ প্রথম ৰঙা ৰেখা মৃদু দেখা পোৱা গৈছিল। সময় বোৰ টিক-টিক কৰি অজয়ক স্মৰণ কৰাই গৈছিল—অৰুণোদয়ৰ আগতে তেওঁক হত্যাকাৰী বিচাৰি উলিয়াবই লাগিব। বুকুৰ গভীৰতাই তেওঁক বুজাই দিলে—এই লড়াই কেৱল হত্যাকাৰী বিচাৰৰ নহয়, এই লড়াই নিজৰ মনৰ ভয়, সমাজৰ আঁধাৰ, আৰু ন্যায়ৰ সঁচা অৰ্থ বিচাৰৰ লড়াই। অজয় পিছে ঘূৰি মৃতদেহৰ চকুলোকত চাই থাকিল, আৰু যেন সেয়া ক’ব খুজিছিল—“তুমি মোৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখা। অৰুণোদয়ৰ পোহৰৰ আগতে তোমাৰ ন্যায় হ’বই।”

অধ্যায় ২: অজানাজনাৰ আঙুলি ছপা

সকলোতকৈ পোহৰৰ আভা পূব দিশৰ আকাশত মৃদু মেলি পৰিলেও, ঘটনাস্থলৰ গাঢ় গছৰ ছাঁ আৰু কুঁৱলীৰ মাজত সেই মৃতদেহৰ বিষাদ আৰু নিৰৱতাৰ ছাপ অজয় বৰুৱাৰ মগজুৰ মাজত অগাধ গাঢ় হৈ পৰিছিল। ফৰেনছিক টীমে দেহটো তুলি ল’লে আৰু মাটিত পৰি থকা ৰক্তৰ শুকান টোপালবোৰত চুবলৈ চেষ্টা নকৰি কাষৰ পৰা কেমেৰাৰ ফ্লাছত প্ৰতিচ্ছবি সংগ্ৰহ কৰিবলৈ ব্যস্ত হৈ পৰিল। অজয় চাহ বাগানৰ সীমানা আঁৰি থকা কাঁইটীয়া বাৰিৰ কাষলৈ আগবাঢ়িল। তেওঁৰ টর্চৰ পোহৰে যি যি দিশত স্পৰ্শ কৰিলে, সেয়া যেন নতুন নতুন চিহ্ন উলিয়াই দিলে—মাটিত আঙুলি ছপাৰ সৰু সৰু দাগ, গছৰ থুনীৰ ওপৰত আচমকা এফালৰ ছাল আঁচৰাৰ দৰে কিবা চিহ্ন আৰু মাটিত কোৱা এটা মিহি চেঁচা গোন্ধ। তেওঁ চকু সৰু কৰি মন দিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ক’ৰ পৰা আহিছে এই গোন্ধ? যেন এটা বিশেষ ধৰণৰ তেল অথবা চিগাৰেটৰ বোটলত থকা ক’লা চেনি থকা বস্তুকৰ গোন্ধ। অজয়ক মনে পৰিল পুৰণি এখন কেচৰ—য’ত হত্যাকাৰী এজন মাদকাসক্ত আছিল আৰু সেই হত্যাকাণ্ডৰ পাছত একেধৰণৰ গোন্ধ ঘটনাস্থলত থাকিছিল। তেওঁ জানিলে—এই হত্যাকাৰীও হয়তো একেই পদ্ধতিৰে কাম কৰি আছে। অজয় মনৰ ভয় আৰু দ্বিধা আঁতৰাই মোবাইলত ডিউটি কন্ট্ৰোলত ক’লে—“চহৰৰ ভিতৰৰ সকলো চেকপইণ্টত এই হত্যাৰ সন্দেহভাজন ৰূপত ক’লা চেনি আৰু গোটানো চুলিৰ এজন ৩০-৩৫ বছৰীয়া পুৰুষৰ সন্ধান চলাওক।” সময় বোৰ যেন বালি হৈ আঙুলিৰে সৰি গৈ আছিল, আৰু অজয় জানিছিল অৰুণোদয়ৰ আগত এই দিশবোৰ নিশ্চিত কৰিব নোৱাৰিলে হত্যা-নাট্যৰ নাটকীয়তা আৰু বেছি প্ৰগাঢ় হ’ব।

ঘটনাস্থলত কাম কৰি থকা ফৰেনছিক টীমৰ উপ-নেতা ডাঃ শৰ্মাই অজয়ক মাত দিলে। “চাওকচোন, মাটি আৰু গছৰ থুনীত স্পষ্ট আঙুলি ছপা পোৱা গৈছে। কিন্তু অদ্ভুত কথা হ’ল—ছপাবোৰ সম্পূৰ্ণ স্পষ্ট নহয়, যেন ইচ্ছা কৰি আধা-মচি ৰখা হৈছে।” অজয় সেই ছপাবোৰলৈ চাই মনে মনে ভাবিলে—“কোনো হত্যাকাৰী অজান চিহ্ন এৰি দিব নোখোজে, কিন্তু যদি সেই চিহ্ন এৰি দিব ইচ্ছা কৰে, তেন্তে সেয়া হ’ব পাৰে এটা খেলা বা এটা বিশেষ সঙ্কেত।” তেওঁ ডাঃ শৰ্মাক অনুৰোধ কৰিলে ছপাবোৰ ফটোৰে সংগ্ৰহ কৰি তৎকালীন কেন্দ্ৰলৈ পঠিয়াবলৈ। অজয় মনৰ মাজত এটা পুৰণি চিন্তা উলিয়াই আনিলে—চহৰৰ পুৰণি এটা গোপন সংঘই তেওঁ একেবাৰে ল’ৰা অৱস্থাত পিতৃক খুন কৰিছিল, সেই খুনৰ তদন্ত কেতিয়াও সমাপ্ত হোৱা নাছিল। আজি সেই আঙুলি ছপা আৰু প্ৰতীক তেওঁক সেই পুৰণি বেদনাৰ দিশে ঠেলি নিয়া আৰম্ভ কৰিলে। তেওঁ সাৱধানে সেই বৃত্ত-ত্ৰিভুজ প্ৰতীকটোৰ আঁত পিছে ল’বলৈ মন কৰিলে। এই প্ৰতীকটো এটা নিৰ্দিষ্ট গোপন দলৰ চিহ্ন, যি প্ৰায় দশ বছৰৰ আগতে ৰাজনৈতিক হত্যাকাণ্ডত জড়িত আছিল। অজয় জানিছিল এই হত্যাকাণ্ড যদি সেই সংঘৰ সৈতে জড়িত হয়, তেন্তে কেৱল এখন খুন নহয়, ই হ’ব বৃহৎ ষড়যন্ত্ৰৰ আৰম্ভণি। নিজৰ বুকুৰ গভীৰতালৈ তেওঁ এটি দীৰ্ঘ শ্বাস ল’লে—অৰুণোদয়ৰ আগতে হয়তো সময়বোৰ হাতৰ পৰা সৰি যাব।

অজয় বৰুৱাই গাড়ীলৈ উভতি আহিল। গাড়ীৰ হেডলাইট অফ কৰি তেওঁ মুকলি আকাশলৈ চাই থাকিল। নিশাৰ কালিমাৰ মাজেৰে জোনাকৰ পোহৰে বুজাই দিব খুজিছিল—অৰুণোদয় হৈছে নতুন সত্যৰ উন্মোচন। তেওঁ নিজৰ লেপটপখন খুলি বহিঃস্থ আৰক্ষী ৰেকৰ্ডত প্ৰৱেশ কৰিলে। সেই আঙুলি ছপা আৰু প্ৰতীকটো লৈ অতীতৰ কেইবাটাও অপৰাধৰ সৈতে মিলাই চাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। তেওঁ চালে ২০১৪ চনত হোৱা এখন হত্যাকাণ্ডৰ প্ৰতিবেদন, য’ত একেই বৃত্ত-ত্ৰিভুজ চিহ্ন পোৱা গৈছিল। কিন্তু সেই কেচৰ তথ্য মুছি পেলোৱা হৈছিল, যেন কোনো অজান শক্তিয়ে সত্যৰ পৃষ্ঠাত মলিন অক্ষৰবোৰ ঘূচাই পেলাইছে। অজয় মোবাইল লৈ ডিএসপি অঞ্জলী দেৱীক ফোন কৰিলে। “অঞ্জলী, এই কেচটোৰ পিছে এটা ডাঙৰ খেল আছে। মই চাইছোঁ তুমি সদায় যেন মোক মুঠ প্ৰতিবেদন পঠিয়াই দিয়া। আৰু সকলো গোপন সংঘৰ লগত জড়িত সন্দেহভাজনক নজৰত ৰাখা।” ডিএসপীয়ে তেওঁক আশ্বাস দিলে। সময়ৰ প্ৰতি সন্মান দেখুৱাই অজয় জানিছিল তেওঁক অব্যাহত অনুসন্ধান চলাই যাত্ৰা অব্যাহত ৰাখিব লাগিব। নিশাৰ শেষ প্ৰহৰৰ বতাহে গছৰ পাত কঁপাই গৈ আছিল। হত্যাৰ মাজত, আঙুলি ছপাৰ মাজত, প্ৰতীকৰ মাজত লুকাই আছিল এক অজান অন্ধকাৰ সত্য। আৰু অজয় বৰুৱা ঠিক কৰিলে—অৰুণোদয়ৰ আগতে সেই সত্যক অগ্নিপৰীক্ষাৰ মাজেৰে উন্মোচন কৰবই লাগিব।

অধ্যায় ৩: ছায়াৰ অন্তৰালত

নিশাৰ আকাশত প্ৰথম সূৰ্যৰ ৰঙা আভা মুকলি হ’বলৈ থকাকৈ, চহৰৰ প্ৰান্তত থকা আৰক্ষী থানাখনত অজয় বৰুৱাই নিজৰ টেবুলত বহি নীৰৱতাৰে হত্যাকাণ্ডৰ ফাইলখনৰ পৃষ্ঠাবোৰ উলিয়াই আছিল। তেওঁৰ চকুৰ পাতত জোৰ আহিছিল, কিন্তু মগজুৰ মাজত চলি আছিল এক তীব্ৰ বিশ্লেষণৰ বেগ। মৃতদেহটোৰ কাষত পোৱা চিহ্নবোৰ, অজানাজনাৰ আঙুলি ছপা, সেই অদ্ভুত চিঠি—এই সকলো একেই কথাৰ দিশে ইঙ্গিত কৰিছিল: হত্যাকাৰী কেৱল হত্যা কৰিবলৈ হত্যা কৰা নাই, ই এক প্ৰাচীন বা গোপন খেলা। অজয় খেয়াল কৰিলে, হত্যাকাণ্ডৰ স্থান বেছি বেছিকৈ পুৰণি কেচৰ সৈতে মিল খাই আছে। তেওঁ মোবাইলটো হাতে লৈ ফটোগ্রাফিক চাক্ষুষ প্ৰমাণবোৰ পুনঃপৰ্যালোচনা কৰিলে, আৰু মনত পৰিল এটা পুৰণি নথি—য’ত পুৰণি জেলৰ হাজোতৰ এজন কুখ্যাত অপৰাধী, যাৰ নাম আছিল প্ৰফুল্ল গগৈ, ঠিক একেই ধৰণৰ চিহ্ন আৰু খুনৰ কৌশল ব্যৱহাৰ কৰিছিল। কিন্তু প্ৰফুল্ল বৰ্ষজোৰা আগতে কাৰাগাৰত মৃত্যু হৈছিল। তেন্তে? নতুন হত্যাকাৰী প্ৰফুল্লৰ শিকলী অনুসৰণ কৰি নিজকে সেই অন্ধকাৰ ঐতিহ্যৰ অংশ হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে নেকি? অজয় জানিছিল—এই হত্যাকাৰী সহজ নহ’ব। ছায়াৰ মাজৰ হত্যাকাৰী সদায় সময়ৰ আগত থাকে, ন্যায়ৰ আগত থাকে। টেবুলত থকা কফিৰ কাপত ঠাণ্ডা হৈ যোৱা কফিৰ পৰা ওলাই থকা মৃদু গোন্ধই তেওঁক বাস্তৱলৈ ঘূৰাই আনিলে। অজয় চকুত গভীৰ নিৰ্দেশনা আৰু সংকল্প লৈ ফোনটো তুলি ডিএসপি অঞ্জলীলৈ পুনৰ ফোন কৰিলে—“অঞ্জলী, চহৰৰ পুৰণি কেচৰ সকলো ফাইল মুকলি কৰা। এই হত্যাকাণ্ড কোনো এটা পূৰ্ণ কেচৰ শেষ নহয়; এইটো এক প্ৰাচীন খণ্ডিত গল্পৰ পুনৰ সূচনা।”

অজয় থানাৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহি পূব আকাশৰ ৰঙা পোহৰৰ দিশে চাই থাকিল। সূৰ্যৰ পোহৰে চহৰৰ কলংকিত গলিৰ ওপৰত মুকলি হোৱাৰ আগতে তেওঁ জানিছিল—অস্ত্ৰ, ষড়যন্ত্ৰ আৰু মনোবিজ্ঞানৰ মেলত এখন অদৃশ্য খেলার মাজত সোমাই পৰিছে। সহকৰ্মী সমীৰ আহমেদে অজয়ৰ ওচৰ গৈ কলে, “চাৰ, এটি নতুন তথ্য পোৱা গৈছে। চহৰৰ প্ৰান্তৰ এখন হোটেলত এটি কক্ষত সন্ধান পোৱা গৈছে—য’ত ঠিক একেই প্ৰতীক গোট খুলি চকুত পোৱা গৈছে। সেই কক্ষটো ভাড়াত লৈছিল এটি অচিনাকি পুৰুষ, যি গত নিশা দুপৰীয়া সময়ত হোটেল এৰি গৈছিল।” অজয় আৰু সমীৰ তৎক্ষণাৎ সেই হোটেলৰ দিশে আগবাঢ়িল। জীপগাড়ীৰ ইঞ্জিনৰ ঘর্ঘৰনি আৰু বায়ুৰ কঁপনিৰে গতিৰ স্পন্দনতে অজয়ৰ মগজুৰ ছায়াৰ মাজত ফুৰিছিল অজানা মুখ, অজানা চাহনি আৰু অজানা হাহাঁকাৰ। হোটেলত উপস্থিত হোৱাৰ লগে লগে তেওঁ সেই কক্ষটো পৰীক্ষা কৰিবলৈ প্ৰবেশ কৰিলে। কক্ষখনত থকা পুৰণি বিছনাখনত এটি ৰক্তৰ সৰু দাগ, ছালৰ টুকুৰা আৰু ভাঙি পৰা এখন কাঁচৰ বটল থকা দেখা গ’ল। টেবুলৰ ওপৰত পোৱা গৈছিল এখন ফটোৰ টুকুৰা—এজন পুৰণি পণ্ডিতৰ ছবি, আৰু ছবিৰ ওপৰত তেজৰ দৰে ৰঙৰে লিখা আছিল: “অৰুণোদয়ত সত্য উন্মোচিত হ’ব।” অজয় চকুত গভীৰ বুজাবুজি আৰু চিন্তাৰ ছাঁ লৈ সেই ফটোখন হাতত লৈ ভাবিলে—এই হত্যাকাৰী কিবা বেছি ডাঙৰ খেলত লাগিছে, য’ত মানুহৰ জীৱন মাথোঁ এটা অস্থায়ী শলাগুটি।

ফটোখন বাছি লৈ গাড়ীত উভতি আহি অজয় বৰুৱাই মন স্থিৰ কৰিলে—অৰুণোদয়ৰ পোহৰৰ আগতে তেওঁক হত্যাকাৰী পামগেই লাগিব। গাড়ীখন চহৰৰ ভিতৰত গতি কৰোঁতে অজয়ৰ চকুত ভৰি থাকিল সেই অন্ধকাৰ গলিৰে ভৰা সমাজৰ ছবি, য’ত হত্যাকাৰী সকলে গোপনে ছায়াৰ মাজত হাঁহি মাৰে। তেওঁ জানিছিল, এই কেচৰ মাজত আছে এক গভীৰ সামাজিক বেদনা—অন্ধবিশ্বাস, অপশক্তি, আৰু গোপন সংঘৰ খেলা। গাড়ীৰ সন্মুখৰ কাঁচত পোহৰ আৰু ছায়াৰ খেলা আছিল, যেন নিৰৱ ভাষাৰে অজয়ক ক’ব বিচাৰিছিল—তুমি শেষ নিশা আৰু অৰুণোদয়ৰ মাজত থকা সময়ৰ প্ৰতিটো মুহূর্তৰ দাম বুজা। দূৰত পুৱাৰ পাখীৰ কিচিৰ মিচিৰৰ শব্দ আৰু মানুহৰ কেতবোৰি কঁপনি ধৰা মুখৰ ছবি অজয়ৰ মগজুত উভতি আহিছিল—অজানা অজানাজনাৰ খোজত চলি থকা এই সময়ৰ যাত্ৰা এখন ছায়াৰ অন্তৰালত চলি থকা ন্যায়ৰ লড়াই। আৰু অজয় শপত কৰিলে—এই ছায়াৰ অন্তৰালৰ আঁৰ পৰা সত্যক টানি উলিয়াবই লাগিব, অৰুণোদয়ৰ আগতে।

অধ্যায় ৪: পুৰণি প্ৰতীকৰ ছাঁ

অজয় বৰুৱা হোটেলৰ কক্ষখনৰ পৰা সংগৃহীত সেই ৰহস্যজনক ফটোখন আৰু অন্যান্য প্ৰতীক-চিহ্ন সমূহক লৈ থানাত উভতি আহিল। তেওঁৰ চকুত ন্যায়ৰ দৃঢ় সংকল্প আৰু মগজুত চলি আছিল এক জটিল বিশ্লেষণ। টেবুলখনত ফাইল, ফটো আৰু ছপাবোৰ বিৰাজমান আছিল যেন এটা মৃত শব্দৰ সমাহাৰ, যাক ব্যাখ্যা কৰাটো সময়ৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি আছিল। অজয় কাগজৰ এটা ৰেকর্ডৰ পৰা উলিয়াই আনিলে—অতি পুৰণি কেচৰ এখন প্ৰতিবেদন, য’ত সেই বৃত্ত-ত্ৰিভুজ প্ৰতীকটোৰ বৰ্ণনা পোৱা গৈছিল। সেই প্ৰতীক আছিল অসমৰ এটা পুৰণি গুপ্ত সংঘ—“অগ্নিবিন্দু সংঘ”—ৰ চিহ্ন। ১৯৮০ দশকৰ শেষত সেই সংঘ ৰাজ্যৰ নানা প্ৰান্তত নৃশংস খুন আৰু অপহৰণত জড়িত আছিল। অজয় চকু সৰু কৰি ভাৱিলে—“অগ্নিবিন্দু সংঘ? সেইবোৰ কি পুনৰ জীৱন্ত হৈছে? বা নতুন কোনো অপৰাধীৰ দল এই চিহ্ন ব্যৱহাৰ কৰি ভয় আৰু বিভ্রান্তি সৃষ্টি কৰিব খুজিছে?” মোবাইলৰ স্ক্ৰিনত হোটেলৰ চেক-ইন ৰেকর্ডৰ তথ্য চাই থাকোঁতে তেওঁ লক্ষ্য কৰিলে—হোটেলৰ ৰেজিষ্টাৰত নামটো আছিল ‘মাধৱ দত্ত’, কিন্তু নিজৰ অভিজ্ঞতাৰে তেওঁ জানিছিল, এই নাম এটা ভুৱা নাম। মোবাইলত সেই নামৰ লগত যুক্ত কোনো ডকুমেন্ট চাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু কোনো খোজ পোৱা নগ’ল। অজয় নিজৰ দিশে একে একে ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে—“হয়তো এই হত্যাকাৰী অসমৰ পুৰণি অন্ধকাৰ ইতিহাসৰ অংশ, বা কোনো নতুন শলাগুটি।”

সন্ধিয়া আকাশৰ লাল আভাৰ মাজেৰে অজয়ৰ গাড়ীখন গতি কৰি গৈছিল সেই পুৰণি অৱ্যক্ত বস্তি দিশে, য’ত ১৯৮৫ চনত অগ্নিবিন্দু সংঘৰ শেষ খুন হৈছিল বুলি ৰেকর্ড আছে। গাড়ীৰ বায়ু-ভেদি গতিৰ শব্দে যেন তেওঁক সেই অতীতৰ অশান্ত সময়ৰ কথা মনত পেলাইছিল। বস্তিটো নিশাৰ অন্ধকাৰত ডুব যোৱা ঘৰবোৰ আৰু ভাঙি পৰা বৰাণীৰ মাজত এতিয়াও যেন মৃত্যুৰ আতংক লুকাই আছে। অজয় গাড়ী থমুৱাই পুৰণি এটা ভাঙি পৰা ঘৰৰ ফালেদি গৈ সেই স্থান পৰ্যবেক্ষণ কৰিলে। ঘৰখনৰ ভগ্ন প্ৰাচীৰৰ ওপৰত মসৃণ হাতৰ সৈতে লেপা এটা নতুন বৃত্ত-ত্ৰিভুজ চিহ্ন দেখা গ’ল—যেন ই অতি সাম্প্রতিককৈ আঁকা হৈছে। অজয় টর্চৰ পোহৰে সেই চিহ্নটো ভালদৰে পৰীক্ষা কৰিলে। লগতে পোৱা গ’ল এটা পুৰণি কাগজৰ টুকুৰা, য’ত লাল চোৱাৰে লিখা আছিল—“অৰুণোদয়ৰ আগত এই চহৰৰ পাপ বধ হবই।” অজয় এক মৃদু শ্বাস তুলি ভাবিলে—“এই হত্যাকাৰী নিজকে যেনো ন্যায়ৰ দূত বুলি বিশ্বাস কৰে। কিন্তু সেই ন্যায় যে অন্ধ, সেইটো তেওঁ নাজানে।” অজয় মোবাইলত তৎক্ষণাত সকলো থানাত এই প্ৰতীক থকা স্থানসমূহৰ বিষয়ে নজৰদাৰী আৰু তদন্ত বঢ়োৱাৰ নিৰ্দেশ দিলে। ছায়াৰ মাজত লুকাই থকা এই হত্যাকাৰী অজয়ক প্ৰতিটো মুহূর্তে চেলেঞ্জ কৰি গৈছিল।

অজয় গাড়ীৰ সিটত বহি নিজৰ নোটখাতখন মুকলি কৰিলে আৰু সকলো চিহ্ন, স্থান আৰু সময়ৰ লগত হোৱা ঘটনাবোৰ ক্ৰমে লিখি ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে। হোটেলৰ কক্ষ, বস্তিৰ ভাঙি পৰা ঘৰ, হত্যাকাণ্ডৰ স্থান—এইবোৰক লগাই দিলে তেওঁৰ মগজুত এটা মানচিত্ৰ ফুটিল, যি একে কেন্দ্ৰবিন্দুৰ চাৰিওফালে সংঘটিত হোৱা ঘটনা দেখুৱাইছিল। কেন্দ্ৰবিন্দু আছিল চহৰৰ পুৰণি কাৰাগাৰ, য’ত ১৯৮৫ চনত অগ্নিবিন্দু সংঘৰ মূল নেতা শেষবাৰৰ বাবে দেখা দিয়া হৈছিল। অজয় জানিছিল, তেওঁক এই কাৰাগাৰৰ ৰেকৰ্ডবোৰ ঘাঁহি চাব লাগিব। নিশা কটাবলৈ থানালৈ উভতি যোৱাৰ সময়ত তেওঁ মনে মনে শপত কৰিলে—“অৰুণোদয়ৰ আগত মই এই প্ৰতীকৰ ছাঁৰ আঁৰত থকা অন্ধকাৰ সত্যক উন্মোচন কৰিম, নহ’লে এই হত্যাকাৰী পুনৰ হত্যাৰ পথত আগবাঢ়িব।” গাড়ীৰ হেডলাইটে নিশাৰ আঁধাৰত মানুহৰ অচিন চিন্তাৰে ভৰা ৰাস্তাটো উদঙাই ধৰিছিল—যেন অজয়ৰ মনৰ ভিতৰ অংশৰ ছায়াৰ অন্তৰালত লুকাই থকা প্ৰশ্নবোৰ। আৰু অজয় জানিছিল, অৰুণোদয়ৰ পোহৰে সেই সকলো ছায়া দূৰ কৰিবই লাগিব।

অধ্যায় ৭: অন্ধকাৰৰ ছায়া

চহৰৰ সেউজীয়া নিশা পৰ্যবেক্ষণৰ পোহৰবোৰত ডুব গৈছিল। অজয় বৰুৱাৰ চকুত চকু-জ্বলা ক্লান্তি, কিন্তু মনৰ দৃঢ়তাই তাক আগুৱাই লৈ গৈ আছিল। বস্তিৰ পাঁজৰত সেই অগ্নিবিন্দু সংঘৰ চিহ্ন মাটিত দেখা পোৱাৰ পাছত অজয় আৰু সমীৰে একোখন মানচিত্ৰত চিহ্নিত কৰিলে হত্যাকাৰীৰ সম্ভাব্য গতি-পথ। পুৰণি ফ্লাইঅ’ভাৰৰ তলৰ অন্ধকাৰ ছাঁৱত, আগৰ দিনৰ পৰিত্যক্ত কাৰখানাৰ চিলিং-বিভাজন বেডিঙত, অজয়ে নিজৰ অন্তৰ অনুভৱৰ সৈতে মিলাই মানুহজনক অনুভৱ কৰিলে—হত্যাকাৰী এতিয়াও চহৰৰ ভিতৰতে আছে। অজয়ে পুলিচক হুকুম দিলে—“জানলা-দৰজা খুলি থোৱা পুৰণি দালানবোৰ চাওক। খালি চকুৰে নহয়, মনৰ চকুত চাওক, তেওঁ আমাৰেই মাজত আছে।” অন্ধকাৰ যেন নিশাৰ মাজত এক অজান আতংকৰ কুয়াশা বোৰাই গৈছিল। বস্তিৰ কুকুৰবোৰ অজান শব্দ শুনি হাঁহক হাঁহক কঁকি উঠিছিল। অজয়ে এইবোৰ শব্দৰ মাজত চিনি পালে এক সুৰ—এটা ক্ষুব্ধ হৃদয়ৰ হাড়-বিদাৰক যুদ্ধসুৰ।

অন্ধকাৰ ছাঁৱত অজয় আৰু সমীৰ বস্তিৰ ভিতৰত খোজ দিছিল, জীর্ণ ঘৰৰ পোহৰকণা, চুলোপোৰাৰ গন্ধ, আৰু কোনোবা অচিনাক্ত লোকে আঁতৰাৰ চেষ্টাৰ শব্দ—এই সকলো একেলগ হৈ যেন সেই নিশাক রহস্যময় কৰি তুলিছিল। হঠাৎ অজয় লক্ষ্য কৰিলে, পিছে ৰৈ থকা এটা ভাঙি পৰা দালানৰ ওচৰত চিগাৰেটৰ জুই এক সৰু আলোকৰেখা হিচাপে জ্বলি আছে। অজয় নিজৰ অস্ত্ৰ উঁচুৱাই আগবাঢ়িল। “তুমি কোন?” তেওঁৰ কণ্ঠই নিশাৰ নিস্তব্ধতা বিদীর্ণ কৰিলে। কোনো উত্তৰ নাহিল, কিন্তু পদচাপৰ শব্দেৰে অজয় বুজি পালে হত্যাকাৰী ওলাই যাবলৈ চেষ্টা কৰিছে। অজয় আৰু সমীৰ পিছু ল’লে। হত্যা-দোষে আক্রান্ত সেই আত্মাই যেন অন্ধকাৰৰ মাজত এক অদৃশ্য ছায়াৰ দৰে মিলাই যাব খুজিছিল। দুইজনেই জানিছিল—অৰুণোদয়ৰ আগত তেওঁক বন্দী নকৰিলে চহৰৰ বুকুত আকৌ এক লাশ পৰিব। সেই পিছু লোৱাৰ নাটকীয়তাই নিশাক শ্বাস ৰোধ কৰি তুলিছিল। ঘৰৰ চিলিং ভাঙি পৰা বেডিঙত হত্যাকাৰী এগৰাকী লোকক ডিঙি ধৰিব খুজিছিল, কিন্তু তেওঁৰ চকুৰ তেজাব শিপা-ভৰা দৃষ্টি অজয়ক চকুত চকু মেলাই হাঁহি দিলে। সেই হাঁহিত আছিল পাগলামী, দুখ, আৰু এক অদ্ভুত ন্যায়ৰ কামনা।

পিছু লোৱাৰ নাটকীয়তাই শেষত অজয়ক এটা চুকত নিক্ষেপ কৰিলে, য’ত অজান আতংক আৰু মৃত্যুৰ হুমকি একেবাৰে মুখামুখি হৈ পৰিল। হত্যাকাৰী অজয়ৰ ওপৰত লাঠি লৈ জপিয়াই পৰিবলৈ উদ্ধত হ’ল, কিন্তু সমীৰৰ সঠিক সময়ত অহা বুলেটে হত্যাকাৰীজনৰ হাতৰ লাঠি মাটি ফালিবলৈ বাধ্য কৰিলে। লোকজন পলাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু অজয় আৰু সমীৰে মিলি তেওঁক ধৰিলে। তেওঁৰ মুখখনত পোৰা দাগ, চকুত অনিদ্রাৰ ছাঁ। জিপ লৈ থানালৈ নিবলৈ গাড়ীত তুলি অজয় তেওঁৰ কাষতে বহি মৃদুস্বৰে কলে—“ৰমিত নাথ, পিতৃৰ মৃত্যুৰ পাপ শোধৰাৰ পথ এইটো নহয়। কিন্তু কিয়? কিয় অগ্নিবিন্দু সংঘৰ নাম লৈ হত্যা চলালে?” হত্যাকাৰীজনে চকু মেলি অজয়ক চাই কলে—“কাৰণ অৰুণোদয়ৰ আগতে ন্যায় হ’ব লাগিছিল, আৰক্ষীয়ে ন্যায় দিব নোৱাৰিছিল। মই পিতৃৰ আত্মাক মুক্তি দিলোঁ।” গাড়ীৰ সাঁকোৰ পৰা চহৰৰ আকাশত পুৱা হোৱাৰ আভা দেখা গৈছিল, আৰু অজয় জানিছিল—অন্ধকাৰৰ ছাঁৱাৰ ওপৰত পোহৰ বিজয়ী হ’ল।

অধ্যায় ৮: পাপ আৰু শুদ্ধিৰ অন্তিম প্ৰহৰ

ৰমিত নাথক থানালৈ লৈ যোৱাৰ পথটো যেন অজয় বৰুৱাৰ বাবে এক অন্তঃকাতৰ যাত্ৰা হৈ পৰিছিল। গাড়ীৰ ভিতৰ ভাগত শীতল নীৰৱতা, বাহিৰত পুৱাৰ পোহৰৰ হালধীয়া আভা চহৰৰ কালি-মলি আকাশত উথলি উঠিছিল। অজয় তেখেতৰ চকুত চকু মেলি সুধিলে—“তুমি ন্যায় বিচাৰি হত্যা কৰিলে, কিন্তু সেই হত্যাই কি তোমাক শান্তি দিলে?” ৰমিতৰ চকুত এক জ্বলি থকা যন্ত্ৰণাৰ তেজেৰে ভৰা ৰূপ। সি মৃদু হাঁহি মাৰি কলে—“শান্তি? শান্তি মৰণত আছে, ন্যায় সমাজৰ কাঁধত। মই যি কৰিলোঁ, সেয়া মোৰ বাবেই নহয়, সেই সকলোৰে বাবেই, যিসকলে সমাজৰ অবিচাৰত চেপ্টি মৰিছে।” অজয় তেওঁৰ কণ্ঠত বেদনা আৰু পাগলামী একেলগে ধ্বনিত হ’ব ধৰিলে বুজি পাইছিল। ৰমিত জনালে কেনেকৈ তেওঁৰ পিতৃ ৰাজীৱ নাথ সমাজৰ অন্যায়ত বলি হৈছিল—চুক্তি বাতিল কৰাৰ বাবে গুণ্ডাবাহিনীৰ হাতত মৃত্যু, আৰু কেনেকৈ সেই হত্যাকাণ্ডৰ গোচৰ নথখাই সমাজৰ ন্যায় প্ৰণালীৰ অৰণ্যত গুম হৈ গৈছিল। ৰমিত সেইদিনৰ পৰা নিজৰ অন্তৰত প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল—যতক্ষণ সমাজ নিজে পাপীক শাস্তি দিব নোৱাৰে, ততক্ষণ সি নিজৰ হাতেৰে সেই শাস্তি দিব। অজয় বৰুৱাৰ অন্তৰখনো যেন সেই কথাবোৰ শুনি গম্ভীৰ হৈ পৰিছিল। তেওঁ জানিছিল—ৰমিতৰ কৰা কাম আইনৰ দৃষ্টিত অমাৰ্জনীয়, কিন্তু তেওঁৰ অন্তৰযন্ত্ৰণাই এক গভীৰ সমাজ-দোষৰ প্ৰতিফলন।

থানালৈ অহাৰ লগে লগে অজয় সকলো কাগজ-পত্ৰ সাজি হত্যাকাৰী ৰমিতক নিয়মমাফিক গ্ৰেপ্তাৰ কৰি গোচৰ লিপিবদ্ধ কৰিলে। সংবাদমাধ্যমৰ কেমেৰাৰ ফ্লাশৰ পোহৰত অজয় আৰু ৰমিতক একেলগে দেখা গ’ল—এটা ন্যায়ৰ প্ৰতীক, আনটো ন্যায় বিচাৰি পথভ্ৰষ্ট হোৱা আত্মা। কিন্তু থানাৰ চুকত বহি অজয় চিন্তা কৰিছিল—এই সমাজত কেনেকৈ কেতিয়াবা হত্যাকাৰীসকলে সমাজৰ সজাগ কৰ্তব্যৰ নিদ্রা ভাঙি দিয়ে? ৰমিতৰ দৰে মানুহে কিয় আইনৰ ওপৰত বিশ্বাস হেৰুৱাই হাতে খৰগ লৈ পায়? তেওঁ জানিছিল—এই কেইদিনৰ দৌৰত পালে সমাজৰ এক কৃষ্ণপক্ষ, য’ত শুদ্ধিৰ বাবে হাত সোপা নোহোৱা জীৱে অন্ধকাৰ আঁকোৱালি লয়। অজয় থানা-ঘৰৰ চকুৰে বাহিৰলৈ চাই পুৱাৰ সূৰুযখনৰ লাল আভা পোহৰ দেখি ভাবিলে—“অৰুণোদয় হ’ল বুলিব পাৰি, কিন্তু সমাজৰ পাপৰ আন্ধাৰত পোহৰৰ বিচ্ছুৰণ এতিয়াও অসম্পূৰ্ণ। সেইটো কাম নগ’বলৈ থকাটো মোৰ দায়িত্ব।”

দিনটো আগবাঢ়িল। থানাত হত্যাৰ প্ৰতিটি তথ্য দলিল ৰূপে সাজি পঠিয়ালে আদালতলৈ। অজয় বৰুৱাৰ মনত সেইদিনৰ ৰাতিৰ প্রতিটি মুহূৰ্ত যেন চিত্ৰপটত অঙ্কিত হৈ আছিল—বস্তিৰ আঁধাৰ, হত্যাকাৰীৰ পিছু লোৱা পদচিহ্ন, ৰমিতৰ চকুৰ আতংক আৰু পাগলামী মিলোৱা চোৱা দৃষ্টি। অজয় সেইসব চিন্তাৰ মাজত লিখি ৰাখিলে তদন্তৰ ৰিপৰ্ট, য’ত উল্লেখ কৰিলে সমাজৰ ন্যায় ব্যৱস্থাৰ দুর্বলতা আৰু সেই দুর্বলতাৰ সুযোগ লৈ কিয় ৰমিতৰ দৰে কোনোবাই হাতে খৰগ লৈ উঠে। ৰিপৰ্টৰ শেষত তেওঁ লিখিলে—“অৰুণোদয়ৰ আগতে পাপী ধৰা পৰিল। কিন্তু সমাজৰ সূৰ্যোদয় কেতিয়া হ’ব?” বাহিৰত সূৰুযটো বহি গৈছিল, আৰু অজয় জানিছিল—তেওঁৰ যুদ্ধ এতিয়াও শেষ হোৱা নাই। সমাজৰ পাপ আৰু শুদ্ধিৰ লড়াইত তেওঁ আগন্তুক দিনবোৰত আকৌ নতুন ৰহস্য, নতুন চেলেঞ্জৰ মুখামুখি হ’ব লাগিব।