অভিজিৎ ডেকা অধ্যায় ১ – অন্ধকাৰৰ দিনবোৰ নামনিৰ দিনবোৰে সদায় এক নিঃশব্দ আৰু অন্ধকাৰৰ দৰে ভাৱেৰে পাৰ হৈছিল। ১২ বছৰীয়া ছোৱালী বা ল’ৰাৰ দৰে মানুহে সপোন দেখিবলৈ নোৱাৰিব বুলি বহুতে ধাৰণা কৰিছিল, কিন্তু নামনিৰ মনত সেই বেছি শক্তিশালী হৈছিল। তেওঁ দৃষ্টিহীন, হ’লেও দৃষ্টি নাথাকা তেওঁৰ দৃষ্টি ভিন্ন আছিল—মন আৰু হৃদয়ৰ দৃষ্টি। গাঁওখনৰ পৰিৱেশ সৰু আৰু সীমাবদ্ধ, কিন্তু নামনি তেওঁৰ ভাবনাৰ সীমা কেতিয়াও বন্ধ কৰা নাছিল। পিতৃ-মাতৃয়ে তেওঁক সদায় সাৱধানৰ সৈতে দেখুৱাইছিল, আৰু গাঁওখনৰ মানুহৰ দৃষ্টিত নামনি এক সীমাবদ্ধ শিশুৰ দৰে আছিল, যাক ঘৰ আৰু স্কুলৰ মুল ব্যৱস্থা অনুসৰি চলিবই লাগিব। শৈশৱৰ এই সীমাবদ্ধতা আৰু নিয়মৰ মাজতে নামনিৰ মনত গভীৰ ইচ্ছা…

ৰজনী কাশ্যপ ১ গ্ৰীষ্মৰ ছুটিৰ দিনবোৰ সদায়ে যেন সপোনৰ দৰে আহি পৰে—স্কুলৰ পাঠ্যপুথিৰ গাদবোৰৰ মাজৰ পৰা এন্ধাৰ মেঘ আঁতৰাই আহি নাতি-নাতিনীয়ে পোৱা মুক্তিৰ নিশ্বাস যেন। এইবাৰো তেনে সময়তে ৰিয়া আৰু অনিৰ্বাণে দেউতাকৰ ঘৰলৈ আহিবলৈ মনস্থিৰ কৰিছিল। নগৰৰ সঁচাকৈকেইটা ধুমুহাই নিদি থকা দিন আৰু কংক্ৰিটৰ আকাশচুম্বীৰ ভিৰৰ পৰা আঁতৰি অহা এই ভ্ৰমণত তেওঁলোকে পোৱা পৰিৱেশ যেন স্বৰ্গৰ পৰা নামি অহা। দেউতাকৰ ঘৰখন গাঁওখনৰ একেবাৰে সলনি কোণত, নদীটোৰ কাষত, য’ত হাওঁৱাতো আলাদা গন্ধ লৈ আহে—গছৰ পাত, মাটিৰ সোঁতা আৰু পুৰণি সময়ৰ নিশ্বাস। ঘৰখন কাঠ আৰু ইটাৰে গাঁথি তোলা, ৰঙা টালি-ঢাকনি থকা দোচাল ঘৰ। কাষত এক বৃহৎ বটগছ, যিটো অদ্ভুত এক জটিলতাৰে ভৰপূৰ।…

ৰজনী কাশ্যপ ১ গ্ৰীষ্মৰ ছুটিৰ দিনবোৰ সদায়ে যেন সপোনৰ দৰে আহি পৰে—স্কুলৰ পাঠ্যপুথিৰ গাদবোৰৰ মাজৰ পৰা এন্ধাৰ মেঘ আঁতৰাই আহি নাতি-নাতিনীয়ে পোৱা মুক্তিৰ নিশ্বাস যেন। এইবাৰো তেনে সময়তে ৰিয়া আৰু অনিৰ্বাণে দেউতাকৰ ঘৰলৈ আহিবলৈ মনস্থিৰ কৰিছিল। নগৰৰ সঁচাকৈকেইটা ধুমুহাই নিদি থকা দিন আৰু কংক্ৰিটৰ আকাশচুম্বীৰ ভিৰৰ পৰা আঁতৰি অহা এই ভ্ৰমণত তেওঁলোকে পোৱা পৰিৱেশ যেন স্বৰ্গৰ পৰা নামি অহা। দেউতাকৰ ঘৰখন গাঁওখনৰ একেবাৰে সলনি কোণত, নদীটোৰ কাষত, য’ত হাওঁৱাতো আলাদা গন্ধ লৈ আহে—গছৰ পাত, মাটিৰ সোঁতা আৰু পুৰণি সময়ৰ নিশ্বাস। ঘৰখন কাঠ আৰু ইটাৰে গাঁথি তোলা, ৰঙা টালি-ঢাকনি থকা দোচাল ঘৰ। কাষত এক বৃহৎ বটগছ, যিটো অদ্ভুত এক জটিলতাৰে ভৰপূৰ।…

ৰোহিত গগৈ অধ্যায় ১: অদৃশ্য পথিক অসমৰ জংঘল সবাতেই গভীৰ আৰু রহস্যময়। এয়া সাধাৰণ বনৰ দৰে নহয়—এতিয়া সময়ৰ সলনি, কিন্তু ইয়াৰ গহন তলত ক’ত যেনো কোনো অচেনা শক্তি গোপনে নিশ্বাস লয়। গাঁওখনৰ মানুহে জানে যে এই বন এদিনে শিকারী আৰু গাইডৰ স্বৰ্গ আছিল, কিন্তু বৰ্তমান ইয়াৰ গপ অনাত্মীয় আৰু ভয়াৱহ। গাঁওবাসীৰ মতে, প্রতিমাহে, বছৰত বহু সময়তে কিমান যেনো লোক কোনো চিহ্ন নথকা অৱস্থাত হেৰাই যায়। প্ৰথমে ধৰা হৈছিল বাঘ বা ভালুকৰ আক্রমণ, কিন্তু সিহঁতৰ মৃতদেহ কেতিয়াও ঘূৰাই নোপোৱা হৈছে। এই বনখনত গছৰ পাতৰ শব্দত যেনো অচিনাকি ফুঁফঁনি বাজে, পাখীৰ ডাকত যেনো এক অন্তৰ্যামী সংকেত থাকে, আৰু ৰাতিপুৱাৰ শূন্যতাত গাঁওবাসী দিশহাৰা…

আকাশ ডেকা অধ্যায় ১: দেউলৰ সঁপোৰ গন্ধ অৰুণৰ যাত্ৰা আৰম্ভ হৈছিল এটা অতি সাধাৰণ ভ্ৰমণৰ ৰূপত, কিন্তু গাঁওখনৰ পথত ভৰালীয়া গছৰ শাখা-প্ৰশাখাৰ মাজেৰে যাবলৈ যাবলৈ তেওঁৰ মনত অনাহুত অনুভূতি এটা জাগি উঠিছিল। এয়ে সেই ধৰণৰ গাঁও, য’ত সময় যেন থমকি ৰৈছে—নদীৰ তীৰত পুৰণি মাটিৰ ঘৰ, কুঁৱলিৰ মাজত গাভৰুজনীৰ হাঁহি, আৰু গছৰ শিৰত কাকৰ কণ্ঠেৰে গাঁওখনক উদং কৰি তোলা। গাঁওখনৰ প্ৰৱেশদ্বাৰত থিয় আছিল এখন দেউল, যি বাহিৰে দেখিবলৈ একেবাৰে অনুজ্জ্বল, জাৰজীৰ্ণ, আৰু যেন দীৰ্ঘদিনৰ নীৰৱতাৰ সাক্ষী। দেউলৰ মাটিত শুকান পাতৰ গন্ধেৰে মিশ্ৰিত আছিল সঁপোৰ সোঁদ, যি অৰুণৰ মনক একেলগে কৌতূহলী আৰু ভাবুক কৰি তুলিছিল। ইতিহাসৰ ছাত্ৰ হিচাপে তেওঁ জানিছিল যে গাঁওবোৰত…

হেমন্ত কলিতা পলাশৰ গাঁওখন অসমৰ এটা সৰু, শান্ত আৰু পৰম্পৰাগত গাঁও। এয়া হৈছে ধানৰ ক্ষেত, সৰু-সৰু মাটি পথ, আৰু পৰম্পৰাগত জোনাকত ভৰা পথাৰত ঘূৰি থকা গাঁৱৰ জীৱন। গাঁওখনৰ প্ৰতি বছৰ বিহু উৎসৱৰ সময়ত এক বিশেষ উল্লাস থাকে। বিহু মানেই নতুন আশাৰ প্ৰৱাহ, প্ৰকৃতিৰ পুনৰুজ্জীৱন আৰু জীৱনৰ নতুন সূচনা। গাঁওখনৰ প্ৰতি প্ৰজন্মে এই উৎসৱৰ সৈতে নিজেকে জড়িত কৰি পৰম্পৰা অটুট ৰাখিছে। পলাশ এজন সাদাসিধা, শান্ত স্বভাবৰ যুৱক। পৰিয়ালত সৰ্বদা আদৰণীয়, তেওঁৰ ওচৰত সকলোৰে প্ৰীতি আৰু সন্মান আছে। পলাশৰ পিতৃ এগৰাকী গৌৰৱান্বিত ব্যক্তি, যিয়ে বিহুৰ সময়ত গাঁওখনৰ সংগীত আৰু নৃত্যৰ দায়িত্ব পালন কৰে। পলাশৰ মনত জীৱন প্ৰতি এক সুকোমলতা, পৰম্পৰা আৰু আধুনিক…

ৰূপকেশ শইকীয় অৰুণৰ জীৱন সেই দিনটোৰে আৰম্ভ হৈছিল, যেতিয়া তেওঁ দেখিলে মাক তীব্ৰ অসুখত পৰা অৱস্থাত। গাঁওখনৰ সৰু ঘৰখনৰ কোঠাত মাক বেডত শুই আছিল, মুখত বেছি জ্বৰ আৰু শৰীৰত অস্বাভাবিক দুর্বলতা দেখা গৈছিল। অৰুণৰ হৃদয় কঁপিবলৈ ধৰিলে, কিয়নো মাক তেওঁৰ বাবে সকলো আছিল—দুখৰ সময়ত আশ্ৰয়, আনন্দৰ সময়ত হাঁহিৰ উৎস। গাঁওখনৰ চিকিত্সকে মাকক ওষুধৰ পৰামৰ্শ দিলে, কিন্তু সেই সকলো চেষ্টা কোনো প্ৰভাৱ দেখুওৱা নাছিল। অৰুণ চকু ভৰাই কান্দিবলৈ ধৰিলে, মাকৰ দুখ আৰু কষ্টৰ আগ্ৰহত তেওঁ নিজক অসহায় বুলি অনুভৱ কৰিলে। তেওঁ অনুভৱ কৰিলে, কোনো সাধাৰণ চিকিত্সা, কোনো সৰু গাঁওৰ ডাক্তৰৰ সলাহ, মাকক বাঁচাবলৈ যথেষ্ট নহ’ব। অৰুণৰ মনত দৃঢ় সংকল্প জন্ম ল’লে—তেওঁ…

তৰালিকা দত্ত গাঁৱখন একেবাৰে সৰু, কিন্তু নৈ–টিলা–বনৰ সমাহাৰে জীয়াই থকা। সৰু সৰু কুঁহিয়াৰ ঘৰৰ মাজেৰে আঁকাবাঁকা পথ, পথৰ কাষত ফুল–পাত, ঘাস–বুটলি, আৰু গোটেই পৰিবেশত শান্তি। সেয়েহে গাঁৱৰ মানুহবোৰৰ জীৱন ধীৰ, প্ৰকৃতিৰে মিলি গঢ়ি উঠা। সেই গাঁৱৰ মাজত কণমানি নামৰ এটা এপাটি জীয়ৰী আছিল। সি পৰিয়ালৰ একমাত্ৰ সন্তান, ঘৰৰ সকলোৰে মৰমৰ ধন। কণমানিৰ চকুত সদায় কৌতূহলৰ জোনাক জ্বলিছিল। আন পুৱাৰ বেলেগ বেলেগ কামত ব্যস্ত হ’লেও কণমানিৰ মন সদায় কেতিয়াবা মাটিত, কেতিয়াবা ফুলপাতত, আৰু বিশেষকৈ আকাশলৈ উৰি যাবলৈ ব্যাকুল হৈ পৰিছিল। বেলেগ ল’ৰা–ছোৱালীয়ে খেলপথাৰত খেলি ফুৰিলেও কণমানিৰ মন বেলেগ, সি আকাশৰ গহীন নীলা পিন্ধা মেখেলাত কি কি গোপন রহস্য আছে তাৰ খোজ…