கார்த்திக் வீரராஜ் தென்னிந்தியாவின் ஒரு சின்ன கிராமம் — திருக்குருக்கை. இந்த கிராமத்தின் நடுவே ஒரு மிகப் பழமையான அரசமரம் நிழல்தர்ந்து நின்றது. மூன்று நூற்றாண்டுகளாக அந்த மரம் யாருக்கும் தீங்கு செய்யவில்லை, ஆனால் மரத்தின் கீழ் இருந்த மண் எப்போதும் ஈரமாகவே இருக்கும். மக்கள் அதனை ஒரு சிறு தெய்வமாக மதித்து வழிபட்டனர். அந்த மரத்தடியில் சில பாழடைந்த கல் சிலைகள், மூடிய கிணறு, மற்றும் ஒரு உலர்ந்த பூஜை குடில் இருந்தன. கிராம மக்கள் கூறுவதாவது, “இந்த மரம் ஒரு ரகசியத்தை பாதுகாக்கிறது. அந்த ரகசியம் யாரும் அறியக்கூடாது.” ஆனால் யாரும் அது என்னவென்று சொல்வதில்லை. இந்த மரத்தை சுற்றி மர்மங்களும் கதைகளும் வளர்ந்தன. இதைப்பற்றிய பெரும் ஆர்வம் கொண்டவன் தான் சுந்தரமூர்த்தி — ஒரு இளம் வரலாற்று ஆராய்ச்சி மாணவன், மதுரை பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்கும். அவனுக்கு தாத்தா பெரிய கோவில்களில் வேதமும் புராணமும் சொல்லிக்கொடுத்திருந்தார். அவன் ஒரு…
-
-
தேவி அய்யப்பன் நெல்லை மாவட்டத்தில் உள்ள ஓர் சிறிய கிராமம், வெள்ளச்சேரி. மழைக்காலம் ஆரம்பித்துவிட்டது. வெள்ளச்சேரியின் சாலைகளில் மிதிவண்டிகளும், கால்நடைகளும், பள்ளி செல்லும் குழந்தைகளும் வழக்கம்போல கலகலப்பாக இருந்தன. இந்தக் கதையின் நாயகி, பத்மினி, பதினொரு வயதுடைய ஒரு மாணவி. அவள் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கிறாள். அவளது தந்தை முருகேசன் ஒரு கைத்தறி வேலைக்காரர். தாய் கமலா வீட்டிலேயே வேலை பார்ப்பவர். பத்மினியின் கனவு, ஒரு நாள் பள்ளிக்கூட ஆசிரியையாக வேண்டும். ஆனால் அவளது வீட்டின் நிலைமை அதற்குச் சாதகமாக இல்லை. தந்தையின் சம்பளம் குறைவாகவே இருந்தது. ஆனால், எந்த ஒரு சிக்கலுக்கும் பயப்படாமல், பத்மினி தனது பாடங்களை ஆர்வத்துடன் படித்து வந்தாள். அன்று காலை, பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில், அவள் தோழி ரேவதியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். “நம்ம பள்ளியில் இந்த வாரம் சமூக விழிப்புணர்வு வாரம், இல்லையா?” என்று கேட்டாள் பத்மினி. “ஆமாம், தலைமை ஆசிரியர் சொன்னார், ஒவ்வொரு வகுப்பும் ஒரு…
-
கவிதா ராஜேந்திரன் பூவிழியின் காலை மதுரையின் புறநகரிலுள்ள சின்னத் தெருவொன்றில் நன்கு பழைய வீடு ஒன்று. சிவப்புக் கட்டிடம், முற்றத்தில் நீர்மூட்டும் ஒரு தொட்டி, பக்கத்தில் நெருப்புக் குச்சி அடுப்புக்கேற்ற சமையலறை. அதில் தான் பூவிழி வசித்தாள். பெரிய தங்கைதான் அவளது அம்மா மாதிரி. அண்ணன் பழனி, அவனுடைய மனைவி காளியம்மாள், இரண்டு பிள்ளைகள் – இவர்களோடு வாழும் அவளுக்கு தனிக்குடும்பம் என்று ஒன்றே இல்லை. பூவிழி ஒரு அரசு பள்ளியில் கணித ஆசிரியை. வெறும் பதினாறு நூறு ரூபாய் மாத சம்பளம். ஆனால் அந்த பணத்தில் பெரும்பகுதியை வீட்டு செலவுக்கு விட்டுவிட்டு, மீதியை மாணவிகளுக்கு புத்தகம் வாங்க, சிலருக்கு பஸ் கட்டணம் தர, எப்போதாவது காஞ்சி பட்டுக் கிழிந்த புடவை வாங்க, அவ்வளவுதான். காலையில் நான்கு மணி. தூக்கத்தில் புன்னகைக்காமல் விழிக்கும் பூவிழி. ஒரு பெரிய குவளையில் நீர் கொதிக்க வைக்கும். பக்கத்து வீட்டுக்காரர் மோகனம்மாள் கண்ணாடிக்கிண்ணம் கொண்டு வந்து,…
-
தேஜஸ் அருள்மொழி சென்னை மெரினா கடற்கரையின் மெல்லிய மழைபொழிந்த மாலை. கடல் அலைகள் இசைப்பது போல ஒலிக்க, நகரத்தின் ஒலிகளும் மெதுவாக மங்கிக் கொண்டிருந்தன. அந்தக் காட்சியின் நடுவில், ஒரு இளம்பெண் நிசப்தமாக நின்றுக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் பெயர் அனிதா. ஒரு கவிஞியாகவும், வாசகராகவும், வாழ்க்கையை வித்தியாசமான கோணத்தில் பார்க்க விரும்பும் ஒருத்தியாகவும் இருந்தாள். கவிதை அவளுக்குப் பேச முடியாத உணர்வுகளுக்கு வார்த்தைகளை கொடுக்கும் ஓர் அருமை கருவி. அனிதா அந்த நாளில் தனியாகவே வந்திருந்தாள். வாழ்க்கை எப்போதும் பரபரப்பாகத்தான் ஓடிக்கொண்டும் இருந்தது. ஆனால், அந்த மாலை, அவளுக்குள் ஒரு விசித்திரமான அமைதி குடியேறி இருந்தது. காற்றில் அடிக்கடி மரகத்துப் பசுமை வாசனை. கடலில் வண்ணத்துப்பூச்சிகள் இல்லையென்றாலும், அந்தப் பெருமூச்சு வார்த்தையற்ற கவிதையை உணர்த்தியது. அதே நேரத்தில், கடற்கரை வாசலில் இருந்து ஒரு இளம் ஆணும் நுழைந்தார். கையில் DSLR கேமரா. விலையும் நேரமும் பொருட்படுத்தாமல் புகைப்படங்களை பிடிக்கும் ஆர்வம் அவனுக்கு…
-
காவ்யா ரமேஷ் சந்திரன் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தின் ஒரு சிறிய கிராமம் — உலுந்தனூர். சுழலும் பசுமை நிலங்கள், காற்றில் கலந்த பசியின் வாசனை, காலையில் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பூஜை மந்திரங்கள்… இவை எல்லாம் தான் மீனாட்சியின் உலகம். மீனாட்சி பிறந்தது ஒரு விவசாய குடும்பத்தில். தந்தை முருகேசன் – ஒரு நிலத்தை வாடகைக்கு எடுத்து விவசாயம் செய்பவர். தாய் மாரகதம் – எப்போதும் தோட்டத்தில் வேலை செய்து, பிறகு வீட்டிலும் வேலை செய்து உறைந்திருப்பவர். மீனாட்சி மூன்று பிள்ளைகளில் இரண்டாவதா. ஆனால், அவளது கண்கள் மட்டும் எல்லோருக்கும் வித்தியாசமாக இருந்தது. ஒரு கனவு இருந்தது அந்த கண்களில் – பள்ளிக்கூடம், புத்தகங்கள், சடங்கு இல்லாத ஒரு வாழ்க்கை. “அப்பா, நான் டாக்டராகணும்.” – 9 வயதுக்கே அவள் கூறிய இந்த வார்த்தை, வீட்டை சில நொடிகள் அமைதியடைய செய்தது. “பசங்களுக்கு படிக்க வேண்டியது இருக்கும்டா. பொண்ணு படிச்சா என்ன?” – அக்கா…
-
அன்பு செல்பி பழைய பனியன் மரம் புதுக்கொடி கிராமத்தில் காலம் நின்றது போல இருந்தது. எப்போதும் போல, காலை ஆறுமணிக்கு, கிராமத்தின் நடுவிலுள்ள பழைய பனியன் மரத்தின் கீழ் மூத்தவர்கள் வந்து உட்காருவார்கள். அந்த மரம் மட்டும் அல்ல; அது எங்கள் நினைவுகளின் அடையாளம், பந்தங்களின் பிணைப்பு, ஒரு நேர்மையான சமுதாயத்தின் சாட்சியம். சுந்தரமூர்த்தி அய்யா, வயது எண்பத்தி மூன்று. அவரின் வெண்மை தாடியும், அகன்ற கண்ணாடியும், அவரை எல்லோருக்கும் மதிக்கக்கூடியவராக மாற்றியது. அவருடைய பக்கம் அருகிலிருந்தது ரவுத்தர் கண்ணன் – ஒரு காலத்தில் புகழ்பெற்ற பஞ்சு வியாபாரி. இப்போது ஓய்வுபெற்று மரத்தின் நிழலில் காலத்தைக் கழிக்கிறார். “காலம் மாறிக்கிடக்கு சுந்தரமூர்த்தி! நம் பிள்ளைகள் எல்லாம் நகரத்துக்கே போய் விட்டாங்க. இந்த மரத்துக்கு கீழே உட்கார்ந்த நேரங்கள் அவர்களுக்கு இல்லை,” என்றார் கண்ணன். சுந்தரமூர்த்தி ஒரு மெதுவான சிரிப்புடன், “அவர்கள் வாழவேண்டும் என்று நகரம் போனார்கள். நாமும் வாழ்ந்தோம், ஆனால் வேர்களுடன்,”…
-
அருபி சிறு கதவுகள், பெரிய சுவர் விழுந்திருந்த மழை இன்னும் நெளியவேயிருந்தது. நெளி கொண்ட வழியிலேயே இரங்கா கால்களை மெதுவாக எடுத்து வைத்துக் கொண்டு நடந்தாள். கால்களில் பட்ட நெளி மட்டும் இல்லாமல், சிந்தைகளிலும் ஒரு பசிச் சுமை. வானத்துக்குமேல் பாரம் சுமக்கிற மாதிரி இருந்தது அவளுக்கு. அவளது வீடு—தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தின் எல்லையில், ஒரு ஓரத்தில் சாய்ந்துகிடந்த ஒரு குடிசை. வீட்டுக்கு ஒரு கதவுதான், அது கூட முழுக்க மூடாது. பக்கத்தில் கட்டப்பட்ட ஓர் இளம் நெருப்புக்கல்லில் அமர்ந்திருந்தாள் அவள் தாய், சரசம்மா. முகத்தில் கிழிந்த குறைவு போலவே, வாழ்க்கையின் மீது ஏற்கனவே சலிப்பு வந்திருந்தது. “இன்னைக்கு நம்மள பாத்துப் பள்ளிக்கூடத்துல யாரும் ஏன் பேசல?” இரங்கா கேட்டாள். பதிலாக ஒரு மருந்துக் குழம்பு போல அமைதி. பிறகு சரசம்மா மெதுவாக சொன்னாள், “நீ என்னதான் கெட்டிக்காரியா இருந்தாலும், நம்ம ரத்தத்தே ஒழிக்க முடியாது கண்ணே.” அந்த வார்த்தைகள் இரங்காவின் இரத்தத்தையே…