বাৰিষাৰ সুবাস বৰষুণৰ গন্ধত গোটেই জোৰহাট চহৰখন একেবাৰে নৱজীৱন পাই উঠিছিল। চাৰিওফালে ধোঁৱাৰ দৰে ওলোৱা মাটিৰ সুবাস, চাহবাগিচাৰ গাঢ় সবুজ পাতত টুপটাপকৈ পৰি থকা জোলাকৈ জোলাকৈ বিন্দুৰে গোটেই বতৰটো গম্ভীৰ আৰু শীতল হৈ পৰিছিল। লোকে তাড়াহুড়ি কৰি চেৰাই-চকুত আশ্ৰয় বিচাৰিছিল, কিমানক যে ভিজাই দিছিল সেই হঠাতে নামি অহা বৰষুণ। অৰুণী সেই বেলিকালত ঘৰৰ সামৰীয়া চেৰাত বহি আছিল। হাতত এজোপা খালি কপি আৰু এটা কালো কলম। লিখিবলৈ লৈছিল, কিন্তু শব্দবোৰ যেন সৰি গৈছিল। মাটিৰ গন্ধেৰে আৰু টিনৰ চালত টুপটাপ শব্দেৰে মনত এক অদ্ভুত খালীপনা জন্ম দিছিল। এতেই হঠাতে কাষৰ পথৰ পৰা আহিল এজন তেজপুৰীয়া যুৱক। উজনি ঢঙৰ শাৰাই, কাঁধত এটা ভিজা…

ৰূপম কলিতা উত্তৰ অসমৰ বিস্তীর্ণ চাহবাগানৰ পৰা পুৱা ৰোদৰ সোনালী কিৰণ বাগিচাৰ ওপৰত পৰিছিল। শীতল, সতেজ হাওঁৰে বাগিচাৰ বগা চাহৰ ফুলবোৰ নৃত্য কৰিব ধৰিছিল, আৰু সেউজীয়া পাতবোৰে সূৰ্যৰ পোহৰত উজ্জ্বল আৰু চকুত লগা ৰূপ লৈছিল। এই সৌন্দৰ্য্যই যেন নতুন মেনেজাৰ অর্ঘ্য বৰাক স্বাগতম জনাইছিল। অর্ঘ্য এজন উদ্যমী, চকু মেলাৰ আগ্ৰহী আৰু পৰিস্থিতি চিনাক্ত কৰাত নিপুণ ব্যক্তি। বাগিচাৰ প্ৰৱেশমুখতেই কৰ্মচাৰী সকলে তেওঁৰ সৈতে পৰিচয় ঘটায়। প্ৰতিজন কৰ্মচাৰীয়ে নিজ নিজ নাম, দায়িত্ব আৰু বাগিচাৰ একাংশৰ বিবৰণ অর্ঘ্যৰ সৈতে ভাগ কৰি লয়। এয়া যেন নতুন মেনেজাৰৰ বাবে এক সজীৱ পৰিচয়ৰ সূচনা। তেওঁ লক্ষ্য কৰে যে কৰ্মচাৰী সকলে সদায় বাগিচাৰ একাংশৰ কথা বিশেষ ভাৱৰে…

ৰজনী কুমাৰ দাস ভাগ ১: আগন্তুক বিহুৰ ঢৌ বহু আগতেই আচলালে গাঁওখনৰ মাটি; খৰা বিহানৰ আকাশত তৰা নোহোৱা নীলৰ ওপৰত টিপ টিপে মেঘৰ টোপোলা কিবা এটি উশাহত থকাৰ দৰে নাচি থকাৰ লগে লগে কেঁচা পথাৰৰ পাথৰুৱা লেনত ধূলি উৰি গ’লহি, আৰু তাৰ মাজেৰে হাঁহনি-চাহনি বাৰে বাৰে সলনি কৰি একোটা ছাতি ধৰি এগৰাকী ডাঙৰী বুঢ়ী নোৱাৰৰি এচাম তৰুণী বিদ্যালয়লৈ দীঘল পখিলাৰ ছাঁলৈ আগুৱাই গ’ল; ঠিক সেইসময়তে, গাঁৱৰ উত্তৰফালে পুখুৰীৰ পাৰত বাঁহৰ জালনি থোক থোক কৰি গুচা মাৰি থোৱা ঘৰৰ কাষৰ কেদাৰাত বহি থকাৰ পৰা দুজন মানুহ উঠে মেল খাই ক’লে—“আহিছে, আহিছে, ক’ত যে স্কুলৰ নতুন গৰু!” শব্দটো শুনা নাই যেন, ক’লা…

সঞ্চিতা ৰাজখোৱা গাঁওখনৰ সেই শীতল পুৱা অলপ ভিন্ন আছিল। সাধাৰণতে মাটিৰ পথাৰে শুৱনি কৰা কুকুৰবোৰৰ ভোকালিৰে দিন আৰম্ভ হ’লেও সি দিনটোত যেন কিবা শূন্যতা ভাসি আছিল আকাশত। লোকবোৰ নিজৰ কাম-কাজত নোহোৱা যেন অশান্তি অনুভৱ কৰিছিল, যেন কিবা এক মহতীয়ান শূন্যতা গাঁওখনৰ বুকুত পৰি আছে। খবৰ আহিল—এজন নামী সাহিত্যিক যি বহু বছৰ ধৰি গাঁওখনৰ শেষ প্রান্তত একেলগীয়া হৈ থাকিছিল, তেওঁ নিশা নিশান্তে মৃত্যুৰ লগত যাত্ৰা কৰিলে। তেওঁ আছিল অতি পুৰণি কিন্তু ভিন্ন ধৰণৰ মানসিকতা থকা মানুহ। জনা-শুনা লোকৰ সঙ্গ এৰি তেওঁৰ জীৱন আছিল কলম, কাগজ আৰু নীৰৱতাৰ সৈতে। মৃত্যুৰ খবৰ অহাৰ লগে লগে গাঁওখনৰ মানুহবোৰ তেওঁৰ ভাঙি যোৱা ঘৰলৈ ওলাই আহিল,…