সঞ্চিতা ৰাজখোৱা গাঁওখনৰ সেই শীতল পুৱা অলপ ভিন্ন আছিল। সাধাৰণতে মাটিৰ পথাৰে শুৱনি কৰা কুকুৰবোৰৰ ভোকালিৰে দিন আৰম্ভ হ’লেও সি দিনটোত যেন কিবা শূন্যতা ভাসি আছিল আকাশত। লোকবোৰ নিজৰ কাম-কাজত নোহোৱা যেন অশান্তি অনুভৱ কৰিছিল, যেন কিবা এক মহতীয়ান শূন্যতা গাঁওখনৰ বুকুত পৰি আছে। খবৰ আহিল—এজন নামী সাহিত্যিক যি বহু বছৰ ধৰি গাঁওখনৰ শেষ প্রান্তত একেলগীয়া হৈ থাকিছিল, তেওঁ নিশা নিশান্তে মৃত্যুৰ লগত যাত্ৰা কৰিলে। তেওঁ আছিল অতি পুৰণি কিন্তু ভিন্ন ধৰণৰ মানসিকতা থকা মানুহ। জনা-শুনা লোকৰ সঙ্গ এৰি তেওঁৰ জীৱন আছিল কলম, কাগজ আৰু নীৰৱতাৰ সৈতে। মৃত্যুৰ খবৰ অহাৰ লগে লগে গাঁওখনৰ মানুহবোৰ তেওঁৰ ভাঙি যোৱা ঘৰলৈ ওলাই আহিল,…

দীপাংশু বোৰঠাকুৰ পৰ্ব ১: বৰষুণৰ ৰাতি আৰু অদ্ভুত কল শহৰখনৰ ওপৰত সেই ৰাতি আকাশখনৰ মেঘ গাঢ় হৈ নামি আহিছিল। পূৰ্ণ বতাহেৰে পৰা বৰষুণৰ শব্দে মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ বিৰক্তি আৰু ভয় দুয়ো মিশ্ৰিত অনুভূতি জাগ্ৰত কৰিছিল। গুৱাহাটী শহৰৰ ভাৰেলি পাথাৰৰ এডাল বাটৰ কাষত থকা এটা পুৰণি দুমজিলা ঘৰখনত অৰুণ জোনাকত একো নাথাকিলেও আলোছায়াৰ খেলা চলিছিল। ঘৰখনত বাস কৰিছিল মণিশংকৰ বৰুৱা। গুৱাহাটীৰ এটা কলেজত ইতিহাসৰ অধ্যাপক। বয়সত পঞ্চাশ পাৰ হ’লেও তেওঁৰ কণ্ঠস্বৰ, দৃঢ় চাহনি আৰু কথা কোৱাৰ ভঙ্গীমাই মানুহৰ মনত এক ধৰণৰ ভৰসা জাগ্ৰত কৰিছিল। কিন্তু এই মানুহটোৰ জীৱনত বহুবছৰ ধৰি এটা অদ্ভুত শূন্যতা আছিল। পত্নী দীৰ্ঘদিন আগতেই মৃত্যুবৰণ কৰিছিল, পুতেক…

অরূপজ্যোতি বৰা অংশ ১: ভোগদৈৰ কাষত প্ৰথম আলাপ জোৰহাটৰ চাহ-বাগিচাৰ পাতে পাতে যেতিয়া নতুন হৰিয়ালীৰ সেউজী ৰঙে আকাশত উজাগৰ হ’ব খোজে, ৰিশিতা সেই সেউজীতেই নিজৰ সুৰ খোজে। গাঁওখনৰ নাম বেলগুৰি, ভোগদৈ নদীৰ কাষত এটা প্ৰাচীন বটগছৰ ছাঁত গাঁওবাসীৰ প্ৰতিটো উৎসৱ আৰু বেদনাই নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ৰিশিতা কলেজৰ শেষ বছৰত, কিন্তু তেওঁৰ মনখন সদায়ে সুৰত, গীতত, আৰু অদৃশ্য এক মঞ্চত ভ্ৰমণ কৰি থাকে। পিতৃয়ে বহুদিন আগতেই কৈছিল—“গান তই ভাল গাইছ, কিন্তু পথটো সহজ নহয়। প্ৰত্যেকেই গায়ক নহয়, কিছুমানে বাটত থিয় হৈ থিয় হৈ পাথৰ সৰি গ’লেও সুৰ হারাই নাথাকে।” এই কথাবোৰ ৰিশিতাৰ অন্তৰত গাঢ়কৈ খোদাই হৈ ৰ’লেও, সপোনৰ ক’লা-বগা ৰঙবোৰ সৰহেই…

অভিজিৎ তালুকদাৰ ১ দৰঙ জিলাৰ অন্তঃস্থলে এপাটি গাঁও, নাম শালমাৰা। গাঁওখনৰ জনসংখ্যা বেছি নহয়, দু’শজনৰ মতো মানুহে এতিয়াও হাল ধৰি, মাটিৰ ঘৰ আৰু ডাঙৰ উঠোনত জীৱন গঢ়ি তোলে। দিনত গাঁওখন শান্ত, কলকলীয়া শিশুৰ হাঁহি, কলঘৰীয়া ৰন্ধনৰ গন্ধ, আৰু হালচাষৰ মাটিৰ গন্ধেৰে ভৰি থাকে। কিন্তু ৰাতি নামিলেই যেন গাঁওখনৰ ওপৰত এযোৰ অদৃশ্য আঁৰ বিৰাজ কৰে। বিশেষকৈ বজ্ৰপাতৰ নিশাত গাঁওবাসীয়ে কেতিয়াও ঘৰবাৰিৰ বাহিৰ নাহে, সকলো দুৱাৰ-জানলা বন্ধ কৰি অন্ধকাৰত শুই থাকিব চেষ্টা কৰে। গাঁওৰ সেউজীয়া বন-জংঘলৰ মাজত থকা পুৰণি শ্মশানখনেই এই আঁতৰ-অন্ধকাৰৰ মূল উৎস। কাহিনী অনুসৰি প্ৰতিটো বজ্ৰপাতৰ সৈতে সেই শ্মশানখনৰ ওপৰত অদ্ভুত নীলা আলো জ্বলি উঠে, আৰু সেই আলোৱে যেন আকাশৰ…

ইন্দ্রাণী হাজৰিকা অধ্যায় ১ : সকলো দিনৰ দৰে সেই দিনটোও গাঁওখনৰ পৰা দীঘলীয়া ধোঁৱা উঠিছিল গৃহস্থলিৰ চুল্লীৰে। বাখৰিবোৰ চিঁচিঁ কৰি উৰি ফুৰিছিল আকাশত, আৰু বেলিৰ প্ৰথম ৰশ্মি গাঁওখনৰ কঁচা পথৰ ওপৰত সোনালী আভা ঢালি গৈছিল। গাঁওখনৰ উত্তৰ দিকেদি জুইপুৰ নদী বৈ গৈছিল, নদীৰ পাৰতেই মলতীৰ শৈশৱৰ সবটা আনন্দ লুকাই আছিল। গাঁওখনৰ অন্যান্য কিশোৰীৰ দৰে মলতীৰ দিনটোৰ আৰম্ভণি হৈছিল পানী আনিবলৈ নদীপাৰলৈ যোৱাৰ লগে লগে। কিন্তু পানী তোলা বা ঘৰৰ কামত সি সদায় ব্যস্ত নাছিল, মলতী আছিল একেবাৰে ভিন্ন। সি কেতিয়াবা মাটিৰ কলসী মাটিত ৰাখি আকাশলৈ চাই গান গাইছিল, কেতিয়াবা গছত জপিয়াই থকা মাকুৰাৰ জাল দেখি মুগ্ধ হৈছিল। সেই দিনটোত সি…