ৰোহিত গগৈ
অধ্যায় ১: অদৃশ্য পথিক
অসমৰ জংঘল সবাতেই গভীৰ আৰু রহস্যময়। এয়া সাধাৰণ বনৰ দৰে নহয়—এতিয়া সময়ৰ সলনি, কিন্তু ইয়াৰ গহন তলত ক’ত যেনো কোনো অচেনা শক্তি গোপনে নিশ্বাস লয়। গাঁওখনৰ মানুহে জানে যে এই বন এদিনে শিকারী আৰু গাইডৰ স্বৰ্গ আছিল, কিন্তু বৰ্তমান ইয়াৰ গপ অনাত্মীয় আৰু ভয়াৱহ। গাঁওবাসীৰ মতে, প্রতিমাহে, বছৰত বহু সময়তে কিমান যেনো লোক কোনো চিহ্ন নথকা অৱস্থাত হেৰাই যায়। প্ৰথমে ধৰা হৈছিল বাঘ বা ভালুকৰ আক্রমণ, কিন্তু সিহঁতৰ মৃতদেহ কেতিয়াও ঘূৰাই নোপোৱা হৈছে। এই বনখনত গছৰ পাতৰ শব্দত যেনো অচিনাকি ফুঁফঁনি বাজে, পাখীৰ ডাকত যেনো এক অন্তৰ্যামী সংকেত থাকে, আৰু ৰাতিপুৱাৰ শূন্যতাত গাঁওবাসী দিশহাৰা হৈ ভাবে—বনৰ গোপন কোনো “অদৃশ্য পথিক” আছে যি মানুহক লৈ যায়। এই ভয়ে গাঁওখনৰ জীৱন একেবাৰে পৰিবৰ্তন কৰি পেলাইছে। লোকসকলে সন্ধিয়া হ’লে পুৰণি পুৰণি বিশ্বাসকেইটা পুনৰ স্মৰণ কৰে—দেউতাৰ নাম লৈ ঘৰৰ দৰ্জা বন্ধ কৰে, শিশুবোৰক ঘৰৰ ভিতৰতে ৰখাৰ নির্দেশ দিয়ে। অচিনাকি আওঁটৰ শব্দ শুনিলে গাঁওৰ বুঢ়া-বুঢ়ীৰ মুখ ফাক হৈ যায়, কিহোৰ লগত সাদৃশ্য আছে বুলি একেকজনৰ অনুমান ভিন্ন হয়।
কিন্তু ইয়াৰ ভিতৰত এক ভিন্ন ধাৰণাৰ জন্ম হৈছে। গাঁওখনৰ কিছুমান সাহসী মানুহ বিশ্বাস কৰে যে এই নিখোঁজ হোৱা ঘটনাবোৰ কেৱল জন্তু-জীৱৰ কাৰণত নহয়, বৰঞ্চ ইয়াৰ পিছত আছে অতিপ্ৰাকৃতিক কোনো সত্তা। গাঁওখনৰ মাজত থকা এটি পুৰণি মন্দিৰ, য’ত বহুতে অলপৰ ভিতৰতে প্ৰৱেশ কৰিব নোৱাৰে, সেই ঠাইখনৰ লগতও কাহিনী জড়িত। কোৱা হয়—শত বছৰ পূৰ্বে, এই বনখনত এজন সন্ন্যাসী ধ্যান কৰিছিল আৰু তেওঁ অদ্ভুত ভাৱে হেৰাই গৈছিল। তাৰ পিছতেই ধীৰে ধীৰে মানুহ হেৰাই যাব ধৰিলে। কিছুমানে কয়, হয়তো সেই সন্ন্যাসীৰ আত্মা অশান্ত হৈ ঘূৰি ফুৰিছে আৰু যিসকল বনত ভ্ৰমণ কৰে, তেওঁলোকৰ ওপৰত এই আত্মাই প্ৰভাৱ পেলাই। আনহাতে আন এক অংশৰ মতে, বনৰ তলত কোনো গোপন পথ আছে, য’ত একবাৰ প্ৰৱেশ কৰিলে উলটি অহা অসম্ভৱ। এই সকলো ধাৰণাই গাঁওখনক এক নিৰন্তৰ ভয়ৰ আবৰণেৰে ঢাকি ৰাখিছে। তাতে বন বিভাগৰ কিছুমান গাইড বা কৰ্মচাৰীয়ে পৰীক্ষা কৰি চাবলৈ গৈছিল, কিন্তু তেওঁলোকে উচপমনি হৈ ঘূৰি আহিছিল—বনৰ ভিতৰত অচিনাকি চিঞৰ ধ্বনি, হঠাৎ থমকি থকা হাওয়া, আৰু গছৰ পাতত ভয়াৱহ স্পন্দন অনুভৱ কৰি। এইবোৰ কথা গাঁওবাসীয়ে শুনিলে ভয় আৰু অস্থিৰতা বাঢ়ি যায়, আৰু একো কৰোতে নোৱৰা নিস্তব্ধতাত সকলো কিমান যেনো আটক খাই পৰে।
এনেই অৱস্থাত কাহিনীটো আৰম্ভ হয়—অদৃশ্য পথিকৰ উপাখ্যান। গাঁওখনৰ মানুহৰ বাবে, এই জংঘল এতিয়া কেৱল জীৱনৰ অংশ নহয়, বৰঞ্চ এটি অভিশাপৰ নাম। দিন-ৰাতিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰে, কাৰণ কোনোও সময়তে হঠাৎ কোনোজন মানুহ উজাপুৰি হৈ হেৰাই যায়। ঘৰবাৰীৰ খুসমান পুৰণি প্ৰথা পুনৰ জিই উঠিছে—লোকসকলে বনক ‘অতৃপ্ত আত্মাৰ দেশ’ বুলি অভিহিত কৰে। সেই ভয়ৰ সন্মুখত মানুহৰ জীৱন যাত্ৰা যেনো অচল হৈ যায়, যদিও তেওঁলোকৰ অন্তৰত সদায় এক প্ৰশ্ন জ্বলি থাকে—আখিৰি এই নিখোঁজ হোৱাৰ গোপন রহস্য কি? এই অধ্যায়ত বনৰ ভয়াৱহ নিস্তব্ধতা, গাঁওবাসীৰ শঙ্কা আৰু গুঢ় বিশ্বাসবোৰ একে পৰিয়ালৰ সুতৰে গাঁথি ধৰা হৈছে, য’ত মানুহে নিজৰ অভিজ্ঞতা আৰু শোনা কাহিনী মিলাই বুজিবলৈ চেষ্টা কৰে, কিন্তু শেষত কেৱল এক গভীৰ শূন্যতাৰ আগত দাঁড়িয়ে থাকে। অদৃশ্য পথিকৰ উপস্থিতি, সেয়া আত্মা নে বাস্তৱ কোনো অচিনাকি শক্তি—ই অদ্যাও এক অমীমাংসিত প্রশ্ন হৈ গাঁওখনৰ প্ৰতিটো নিশা আৰু দিনত ভয়াৱহ ছাঁ পৰি ৰহে।
অধ্যায় ২: ৰাহুলৰ আগমন
গাঁওখনৰ শঙ্কা আৰু ভয়ৰ মাজত ৰাহুলৰ নাম সদায়েই উচ্চাৰিত হৈছিল। গাঁওৰ পৰা বহু দূৰৰ জংঘল আৰু পাহাৰ পিন্ধত তেওঁ পুৰণি শিকাৰী আৰু গাইড হিচাপে জনাজাত। বহু বৎসৰ ধৰি তেওঁ বনৰ অচিনাকি পথবোৰত ভ্ৰমণ কৰি আহিছে—কেতিয়াবা শিকাৰী দলৰ লগত, কেতিয়াবা বন বিভাগৰ অভিযানত, আৰু কেতিয়াবা স্বয়ংক্ৰিয় ভ্ৰমণকাৰীৰ সহায়ত। বনৰ গছৰ পাতৰ শব্দ, প্ৰাণীৰ পদক্ষেপ, নদীৰ প্ৰবাহ—এইবোৰক শুনি আৰু অনুভৱ কৰি বুজিবলৈ তেওঁৰ অসাধাৰণ ক্ষমতা আছিল। এই গুণৰ বাবেই গাঁওবাসীয়ে ভয় আৰু অনিশ্চয়তাৰ মাজত শেষ পৰ্যন্ত ৰাহুলকেই আশাৰ প্ৰতীক হিচাপে দেখিছিল। কিছুমান সন্দিহান আছিল, কিয়নো যিমানেই অভিজ্ঞ হওক, এই বনত যি ঘটে তাক কেৱল গাইডৰ জ্ঞানৰে ধৰা যাব নোৱাৰে বুলি তেওঁলোকে ভাবে। তথাপি, গাঁওৰ প্ৰধান আৰু জ্যেষ্ঠসকলে সিদ্ধান্ত ল’লে—ৰাহুলক আহ্বান কৰাটোৱেই একমাত্র উপায়। সেই সিদ্ধান্তৰ পিছতেই এজন পুৰণি লোকৰ জৰিয়তে বাৰ্তা পঠিওৱা হয়। ৰাহুল বাৰ্তা পোৱা মাত্ৰই গাঁওলৈ আহিবলৈ মনস্থ কৰে, কিয়নো এই নিখোঁজ হোৱাৰ কথাবোৰ তেওঁ বহুত দিন ধৰি শুনি আহিছিল আৰু ভিতৰত ভিতৰত তেওঁৰ সাহসিক মনত উদ্দীপনা জন্মিছিল—বনৰ গোপন অন্ধকাৰত পা দি সেই গুপ্ত রহস্যৰ মুখোমুখি হোৱাৰ।
ৰাহুলৰ আগমনে গাঁওখনত যেনে এক অদ্ভুত উজ্জ্বলতা আনিলে। যিসকল মানুহ এতিয়া পৰ্যন্ত সন্ধিয়া হ’লেই দৰ্জা বন্ধ কৰি থৈছিল, সিহঁতে দিনটোৰ বেলিকা ঘৰৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিলে। ৰাহুলৰ দেহৰ গঠন দৃঢ়, চকুত এক প্ৰচণ্ড আস্থা আৰু চেৰেকম ধৈৰ্যৰ আভা। তেওঁৰ কাষত পুৰণি গাইডৰ সামগ্ৰী—কাচ, মাচেটি, কিছুমান দড়ি আৰু বনচৰাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় হাতিয়াৰ। শিশুৰা তেওঁৰ ওচৰলৈ দৌৰি আহিছিল, যেনে তেওঁ কোনো নায়ক। গাঁওবাসীয়ে তেওঁৰ সন্মানত ধূপ-পানী আৰু সহজীয়া আৱাহনৰ আয়োজন কৰিলে, যদিও ভিতৰ ভিতৰতে সিহঁতৰ ভয় একেবাৰে আঁতৰি নাযায়। প্ৰধানজন আগবঢ়ি আহি সকলো কথা বৰ্ণনা কৰিলে—কিমান মানুহ হেৰাই গৈছে, কিদৰে বনত নিশা নামিলে পাতৰ সোঁতৈ ভয়াৱহ আওয়াজ উঠে, আৰু কিদৰে পুৰণি কাহিনীৰ সৈতে এই সকলো একে সূত্ৰত গাঁথি দিছে। ৰাহুল নিৰবতাৰে সকলো শুনি থাকিলে। তেওঁৰ চকুত কোনো ভয়ৰ আভা নাছিল, উল্টো তেওঁ কেতিয়াবা বনৰ দিশে চাহি যেনো ভিতৰলৈ কোনো গুপ্ত সংকেত বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। ৰাহুলৰ নীৰব উপস্থিতিতেই গাঁওবাসীৰ অন্তৰত এক নতুন ভৰসাৰ জন্ম হ’ল—মনে হ’ল, হয়তো এইবাৰ বনৰ গুপ্ত কাহিনী উন্মোচিত হ’ব।
তথাপিও ৰাহুল ভালদৰে জানিছিল যে এয়া কোনো সাধাৰণ অভিযান নহয়। গাঁওবাসীৰ কণ্ঠত স্পষ্ট ভয়, বুঢ়া-বুঢ়ীৰ মুখত কাহিনী, আৰু বনৰ ওপৰত পৰি থকা সেই অনিশ্চিত ছাঁ—ই সকলোৰে মাজত এক গভীৰ গুঢ়তাৰ আভাস দি আছিল। ৰাহুলে নিজেই অনুভৱ কৰিছিল, বনৰ ওপৰত এক অচিনাকি নিৰৱতা আছে, যি কেবল পৰীক্ষিত মানুহে বুজিব পাৰে। তেওঁ সিদ্ধান্ত ল’লে, পুৱা হোৱাৰ লগে লগে বনৰ গভীৰতালৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিব, কিন্তু তাৰ আগতে গাঁওবাসীৰ কাষত ৰাতি কটাব। সেই ৰাতি গাঁওখনৰ আকাশত পূৰ্ণিমাৰ আলোত যেনে এক অদ্ভুত সুনিবিড়তা নামি আহিল, কিন্তু ৰাহুলৰ অন্তৰত স্পষ্ট আছিল—এই আলোৰ তলত বনৰ আঁতৰুৱা পথবোৰত গুপ্ত শক্তি সঁতুৰি আছে। গাঁওবাসীয়ে যিমানেই ধেমালি কৰাৰ চেষ্টা কৰক, ৰাহুল জানিছিল যে আগন্তুক দিনবোৰত তেওঁৰ পৰীক্ষা অতি কঠিন হব। তথাপিও তেওঁৰ মন একেবাৰে দৃঢ়—এই যাত্ৰা কেৱল গাঁওবাসীক মুক্ত কৰাৰ নহয়, বৰঞ্চ নিজৰ সাহস, জ্ঞান আৰু অভিজ্ঞতাৰ চূড়ান্ত প্ৰমাণ দিয়াৰ সময় আহি পৌঁছিছে। সেইবাবেই গাঁওখনত ৰাহুলৰ আগমন কেৱল এজন গাইডৰ আগমন নহয়, ই এক নতুন অধ্যায়ৰ সূচনা—অদৃশ্য পথিকৰ গোপন রহস্যৰ দিশে প্ৰথম পদক্ষেপ।
অধ্যায় ৩: গাঁওবাসীৰ ভয়
ৰাহুল গাঁওখনত পোৱা প্ৰথম ৰাতিখনতেই বুজি গ’ল—এয়াই সেই স্থান, য’ত ভয় মানুহৰ নিশ্বাসৰ সৈতে মিশি আছে। পুৰণি বাঁহৰ ঘৰত বৈ, গাঁওবাসীৰ গল্প শুনিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে তেওঁ। কণ্ঠবোৰৰ মাজত কঁপনি আছিল, কিন্তু প্রতিজনে যেনো নিজৰ হৃদয়ৰ ভিতৰত থোপা থোপা জমা হৈ থকা আতঙ্ক উজাৰি দিবলৈ চাইছিল। এজন বুঢ়া মতা গলায় ক’লে—“জংঘলৰ ভিতৰত নিশা নামিলে একেধৰণৰ হাঁহি বাজে, যিটো মানুহৰ নহয়। ভূতৰ হাঁহি বুলি আমি কৈ থাকো। এই হাঁহি শুনিলে মানুহৰ বুকু কঁপি উঠে, কিয়নো কেতিয়াও কোনো দেহাতি মানুহৰ হাঁহিৰ লগত এইটো মিল খোৱা নাযায়। কেতিয়াবা দহ-বিশ গছৰ মাজৰ পৰা একেলগে ধ্বনি আহে, কেতিয়াবা মাথোঁ কাণৰ ওচৰতে যেন কোনো অদৃশ্য সত্তা হাহিছে।” ৰাহুল মনোযোগেৰে শুনি থাকিল, কিন্তু মুখত একো মন্তব্য নকৰি। তাৰ পিছত আন এজন গাঁওবুঢ়া চুলিত হাত দি মৃদুস্বৰে ক’লে—“বহু সময়ত মানুহবোৰ অদৃশ্য হোৱাৰ আগতে এক ধৰণৰ ধোঁৱা গছৰ মাজত নামি আহে। প্ৰথমে কপাহৰ কুঁহিয়াৰ দৰে পাতল ধোঁৱা, তাৰ পিছত ঘন, আৰু তাৰ পিছতে মানুহটো দেখা নাযায়। যেনো কোনো শক্তি মাটিৰেৰে গিলি পেলায়।” এই কথাবোৰ শুনি কিছুমান মহিলাই বুকুত হাত দি লৰমৰ কৰিলে, আৰু লোকে গুমো-গুম কথাবোৰেৰে একে কথা পুনৰাবৃত্তি কৰিলে।
আন কিছুমান গল্প আনহাতে শ্বেত ছায়াৰ কথা লৈ আৰম্ভ হ’ল। এজন যুৱক, যি নিজৰ দাদা নিখোঁজ হোৱাৰ সময় উপস্থিত আছিল, সঁচাকৈ ভয়ানক অভিজ্ঞতা বৰ্ণনা কৰিলে। তেওঁ ক’লে—“আমাৰ দাদা বনৰ ভিতৰলৈ কাঠ বিচাৰি গৈছিল। মই তেওঁৰ পিচত আছিলোঁ। হঠাতে গছৰ মাজত সাদা ধুমুহা যেন দমকালি হ’ল। মই চকু মেলি চাইছিলোঁ—সেই ধোঁৱাৰ মাজত এটা শ্বেত ছায়া দঁহাৰ দৰে পৰি আছিল। মানৱদেহৰ আকাৰ আছিল, কিন্তু মুখ নাছিল। আমি ডাঙৰ চিঞৰ দিলে, দাদা উভতি আহিব বিচাৰিলে, কিন্তু সেই ধোঁৱাত ঢাকি গ’ল আৰু মইকেৱল তেওঁৰ কণ্ঠৰ টান টান চিঞৰ শুনিলোঁ। তাৰ পিছত কোনো চিহ্ন নাথাকিল।” এই বৰ্ণনা শুনি গাঁওখনৰ সকলো নিস্তব্ধ হৈ গ’ল। শিশু-বৃদ্ধ-যুবক সৰ্বজনৰ মুখত যেন শোকেৰে আঁকা ছবি পৰি গ’ল। ৰাহুলৰ চকুত স্থিৰতা আছিল, কিন্তু তেওঁৰ অন্তৰতে এক অদ্ভুত উত্তেজনা বাঢ়ি গ’ল—এইবোৰ কাহিনী হয়তো অতিরঞ্জিত, কিন্তু নিশ্চয় কোনো গুপ্ত সত্যৰ আভাস আছে। গাঁওবাসীৰ মুখত সঁচা আতঙ্ক, সেয়া অভিনয় নহয়।
ৰাহুলে বুজিলে—এয়াই সেই গাঁওবাসীৰ ভয়, যি দিনে দিনে মানুহক বন্দী কৰি ৰাখিছে। কাহিনীবোৰেৰে গাঁওখনত যেনে এক অদৃশ্য প্ৰাচীৰ গঢ়ি উঠিছে, য’ত মানুহে নিজৰ দৈনন্দিন জীৱন আখিৰি বিশ্বাস আৰু আতঙ্কৰ মাজত কাটিব লগা হৈছে। তেওঁ নিঃশব্দে এক সিদ্ধান্ত ল’লে—যেতিয়া এই জংঘলৰ ভুতুড়ি হাঁহি, ধোঁৱাৰ আবৰণ, শ্বেত ছায়া গাঁওবাসীৰ ভয়ৰ আকাৰ লৈ উঠিছে, তেতিয়া এই ভয়ৰ মূলত সত্য-অসত্যৰ সন্ধান কৰাৰ দায়িত্ব তেওঁৰ। সেই ৰাতি ঘূম নাহিল, দূৰত কুকুৰৰ ডাকেৰে গাঁও নিস্তব্ধ হৈ পৰিছিল, আৰু পাতৰ সোঁতৈত যেনো অনন্ত অজানাৰ কথা শুনা গৈছিল। ৰাহুল চকুত স্থিৰ দৃষ্টি লৈ ভাবিলে—আগন্তুক দিনত এই ভয়ৰ গভীৰতালৈ নামিব লাগিব, কিয়নো গাঁওবাসীৰ আশা তেওঁৰ ওপৰত, আৰু এই অদৃশ্য পথিকৰ কাহিনী শেষ নকৰালৈকে তেওঁ নিজৰ অভিযান অসমাপ্ত বুলি মানি নিলেই নোৱাৰে।
অধ্যায় ৪: জংঘলৰ অন্তৰত যাত্ৰা
পুৱাৰ প্ৰথম প্ৰহৰতেই ৰাহুলে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে। গাঁওখনৰ সীমান্ত পাৰ হোৱাতেই বনৰ গভীৰতা তেওঁৰ ওপৰত একেবাৰে আঘাত হানি আহিল। সূৰ্যোদয়ৰ মৃদু ৰশ্মি গছৰ ঘন ছাঁ ভেদ কৰিব নোৱাৰিল, আৰু পথটো অন্ধকাৰত ঢাকি থাকিল। গাঁওবাসীয়ে দূৰলৈ গৈ তেওঁক নজৰত ৰাখিছিল, কিন্তু তেওঁহে একো নক’ই পাগলেৰে আগুৱাই গ’ল। বনৰ ঘন গছৰ ডাল-পাতত শিশিৰৰ ফোঁটাবোৰ টোপাল টোপাল হৈ জ্বলি উঠিছিল, কিন্তু সেই সৌন্দৰ্যৰ মাজতো এক গুঢ় ভয় গোপনে লুকাই আছিল। ৰাহুলৰ হাতে ধৰা মাচেটিখনে গছৰ ডাল কাটি আগবঢ়িবলৈ সহায় কৰিছিল, আৰু তেওঁৰ দৃষ্টি সদায় আগত, শ্বাস নেৱা ধৰণিও সতৰ্ক। বনৰ পাতৰ মাজত জন্তুৰ কণ্ঠৰ আওয়াজ উঠিছিল—কেতিয়াবা বাঘৰ গৰজনী, কেতিয়াবা হুলস্থূল মাকুৰাৰ টহল, আৰু কেতিয়াবা অচিনাকি পখীৰ ডাক। প্ৰতিটো শব্দে ৰাহুলক সজাগ কৰি তুলিছিল, কিন্তু তেওঁৰ হৃদয়ত ভয়ৰ ঠাইত এক অদ্ভুত উত্তেজনা আৰু সাহসৰ দীপ্তি আছিল। তেওঁ জানিছিল, এই জংঘলৰ প্রতিটো ইঞ্চি যেনে বিপদজনক, তেনেই রহস্য উন্মোচনৰ সঁজুলি।
যতই গভীৰলৈ গৈছিল, ততই বনৰ পৰিৱেশ একেবাৰে সলনি হৈ পৰিছিল। পাতৰ ওপৰত পৰি থকা সূৰ্যৰ কিৰণও হেৰাই গ’ল, আৰু বনৰ ভিতৰত এক শ্বাসৰূদ্ধ কৰা অন্ধকাৰ নেমি আহিল। অন্ধকাৰৰ মাজত প্ৰতিটো গছ যেনো মূৰ্তিৰ দৰে উভতি ৰহিছিল, আৰু ডালবোৰ হাতৰ দৰে আগলৈ আগবঢ়িছিল। ৰাহুলৰ মনত হঠাতে গাঁওবাসীৰ কথাবোৰ উজাই উঠিল—“ভূতৰ হাঁহি, ধোঁৱাত অদৃশ্য হোৱা মানুহ, শ্বেত ছায়া।” তেওঁ যদিও যুক্তিবাদী, তথাপিও সেই গভীৰ অন্ধকাৰত দাঁড়িয়ে এই কথাবোৰৰ প্ৰতি অবহেলা কৰিব পৰা নাছিল। পথত কেতিয়াবা শুকান পাতৰ ওপৰত ভাঁজনিৰ শব্দ, যেনো কোনোবা অদৃশ্য পদক্ষেপ লৈ আগবঢ়িছে। ৰাহুল থমকি থমকি শুনিছিল, কিন্তু চকুত একো ধৰা নপৰিল। তেওঁ দম ল’লে, মনত স্থিৰতা আনে, আৰু আগুৱাই গ’ল। তেওঁৰ সৰু কটাৰ দড়িখন গছৰ ডালত জাৰি ৰাখিছিল, যাতে পথ চিনাক্ত কৰিব পাৰি—কিয়নো যদি সঁচাকৈ কোনো গুপ্ত শক্তিয়ে পথ ঢাকিব বিচাৰে, তেন্তে এই সৰু প্ৰস্তুতি নিজৰ জীৱনৰ প্ৰাণৰক্ষাৰ প্ৰমাণ হব পাৰে।
অভিযানটো কেবল বন্য জন্তু বা অন্ধকাৰৰ সৈতে যুদ্ধ নহয়, বরঞ্চ ভিতৰৰ ভয়কো জয় কৰাৰ অভিযান আছিল। ৰাহুল যেতিয়া এক গভীৰ দিঘল খাল পাৰ হ’ল, তেতিয়া হঠাতে জংঘলত এক নিস্তব্ধতা নামি আহিল। পখীৰ ডাক বন্ধ, জন্তুৰ গৰজনী বন্ধ—যেনো বন নিজেই নিশ্বাস ৰখিলে। সেই নিস্তব্ধতাৰ মাজত দূৰত এক টান হাঁহিৰ ধ্বনি উঠিল—পাতল, কিন্তু স্পষ্ট। গাঁওবাসীৰ গল্প মনত পৰিল, আৰু ৰাহুলৰ বুকুৰ ভিতৰলৈ এক ঠাণ্ডা সোঁত গ’ল। তথাপিও তেওঁ থমকিলে নে? নহয়। সাহসী মনত ধমকনি বাঢ়ি গ’ল, আৰু তেওঁ কাণ খোলা ৰাখি আগবঢ়িল। গছৰ মাজত পাতল ধোঁৱা উত্পন্ন হ’ল, সূৰ্যৰ কিৰণত যি দমকালিৰ দৰে চকুত পৰিছিল। সেই ধোঁৱাৰ মাজত, ৰাহুলৰ দৃষ্টি এক মুহূৰ্তৰ বাবে যেনো অচিনাকি আকাৰত থমকি পৰিল—এটা শ্বেত ছায়া, নড়িব নোৱাৰা কিন্তু উপস্থিত। ৰাহুলৰ হাত মাচেটিত আঁকোৰি ধৰিল, শ্বাস দমালি হ’ল, কিন্তু তেওঁৰ মনত কেৱল এটিয়াহে প্রতিজ্ঞা—যেতিয়া গাঁওবাসীৰ ভয় এই ছায়াৰ আঁচলত বন্দী, তেতিয়া তেওঁ এই জংঘলৰ অন্তৰত সঁচা সত্য বিচাৰি উন্মোচন কৰাকৈ আঁতৰি নাযাব। সেই মুহূৰ্তত ৰাহুলে বুজি পাইছিল, অভিযানটো কেৱল আৰম্ভ হৈছে, আৰু বনৰ অন্তৰত ইয়াৰ ভয়াবহ পৰীক্ষা এতিয়াই আৰম্ভ হ’ল।
অধ্যায় ৫: নিশাৰ আৱাজ
ৰাহুল দিনটো ভ্ৰমণত খৰচি দি ৰাতি আহিলত জংঘলৰ ভিতৰত এটা সৰু খোলা ঠাইত তাঁবু পাতিলে। চাৰিওফালে অন্ধকাৰৰ আঁৰত গছবোৰ দঁহাৰ দৰে দাঙি উঠিছিল, আৰু ওপৰত থকাৰ আকাশৰ ফাঁকৰ পৰা শল্য তৰা টোপোল টোপোল কৰি জ্বলি উঠিছিল। জংঘলত নিশা নামিলে ভিন্ন স্বৰূপ ধৰি লয়—দিনত যিবোৰ পখীৰ ডাক, গছৰ পাতৰ সোঁতৈ, বা জন্তুৰ গৰজনী শুনা যায়, সিহঁত থমকি যায় আৰু তাত জন্ম লয় অচিনাকি শব্দৰ। ৰাহুল তেজপাত আৰু শুকান কাঠত জুই জ্বলাই আগত বহি আছিল, কিন্তু জুইৰ শিখাবোৰে যেন বনৰ গাঢ় অন্ধকাৰক মাত্ৰ অল্প পৰিমাণে ঠেলি দি থৈছিল। ঠিক সেই সময়ত তেওঁ কাণত পেলাব পৰা এক শব্দ শুনিলে—প্ৰথমে সুৰৰ দৰে। যেন কোনোবা দূৰত বহি মৃদু গীত গাইছে। প্ৰথমতে ৰাহুল ভাবিলে, হয়তো কাণৰ ভুল, কিয়নো এই জংঘলত মানুহৰ উপস্থিতি সম্ভৱ নহয়। কিন্তু শব্দটো অলপ অলপকৈ স্পষ্ট হ’ব ধৰিলে, আৰু তাৰ স্বৰত এক ধৰণৰ আকৰ্ষণ আছিল—যেনো বনৰ বুকুৰে গীত উঠে।
কিন্তু কিছু সময় নোপোৱাকৈ সেই গীতৰ সুৰ সলনি হ’ব ধৰিলে। সুমধুৰ মেলোডিৰ পৰা সৰাই হঠাতে শব্দটো বিলাপৰ দৰে হৈ পৰিল। ৰাহুলৰ বুকুৰ ভিতৰত তেজ ঠাণ্ডা হ’ল। কণ্ঠত এক অগাধ বেদনা, যেনো শত আত্মা একেলগে কান্দি উঠিছে। ৰাহুল তাঁবুৰ বাহিৰলৈ ওলাই জুইৰ ফাললৈ গ’ল, কাণ তুলি শুনিলে—এইখন কোনো সাধারণ শব্দ নহয়। জংঘলৰ পাতৰ মাজেৰে, গছৰ দাঁতিতৰে এই বিলাপ প্রতিধ্বনি কৰি বায়ুত মিশি গৈছিল। গাঁওবাসীৰ কথাবোৰ আকৌ মনত পৰিল—“জংঘলত ভূতৰ হাঁহি শোনা যায়।” এইবাৰ হাঁহি নহয়, কিন্তু সেই আত্মাৰ উপস্থিতিৰ প্ৰমাণ যেনো এই বিলাপেই। ৰাহুল কঁপি উঠিলেও মনত নিজকে শক্ত কৰিলে। তেওঁ সুধিলে—“এই বনৰ বুকুত আসলে কি আছে? মানুহৰ আত্মানেকি, নে প্ৰকৃতিয়ে নিজৰ ভাষাত কথা কয়?” প্ৰতিটো শব্দৰ মাজত ভয়াৱহ নিস্তব্ধতা জন্মি উঠিছিল। শিয়ালৰ দূৰৰ হাঁহি বা নিশাচৰ পখীৰ ডাকো সেই বিলাপৰ মাজত গুলীয়া হৈ গৈছিল, আৰু ৰাহুলৰ মনে প্ৰকাণ্ড দ্বন্দ্ব জন্মাই তুলিছিল—তেওঁ যুক্তিবাদী, কিন্তু এই নিশাৰ আৱাজে যুক্তিৰ সীমানা ভাঙি দিছে।
যত বেছি তেওঁ শুনি থাকিল, তত বেছি অনুভৱ কৰিলে যে জংঘল মাত্ৰ গছ আৰু জন্তুৰ সমষ্টি নহয়। এই বনৰ বুকুত এক অদৃশ্য প্ৰাণ আছে, যি নিশা নামিলেই জেগাই উঠে আৰু নিজৰ কণ্ঠৰে গীত, বিলাপ, হাঁহি বা হাঁকাৰে জীৱিত হৈ পৰে। তাঁবুৰ সৰু সৰু ছাঁবোৰৰ মাজত ৰাহুলৰ চকুত লাগিছিল যেনো শ্বেত ছায়া নাচি ফুৰিছে, জুইৰ শিখাৰ ছাঁ গছৰ ডালত মিশি ভয়ংকৰ ৰূপ লৈ উঠিছিল। তথাপিও ৰাহুলে পিছ উমলি নাযাব বুলি মনত প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে। এই নিশাৰ আৱাজ, যি কেতিয়াবা সুৰৰ দৰে মধুৰ, কেতিয়াবা বেদনায় পূৰ্ণ—এইবোৰকো তেওঁ অনুসন্ধানৰ অংশ হিচাপে ধৰি লৈলে। তেওঁ জানিছিল, যদি গাঁওবাসীৰ ভয় সত্যই এই আৱাজত জন্ম লয়, তেন্তে এই শব্দৰ মূল উদ্ঘাটন কৰাটো অতি প্ৰয়োজন। সেয়ে ৰাহুল সজাগ চকুত গহীন অন্ধকাৰলৈ চাই থাকিল, যেনো বনৰ বুকুৰে নিজৰ রহস্য ধৰি সোধিছে—“তুমি সাহসী নে? তুমি মোক বুজিবলৈ সক্ষম নে?” সেই ৰাতি, ৰাহুলৰ অন্তৰত নিশ্চিত হ’ল—এই জংঘল জীয়াই আছে, আৰু তেওঁ এই জীৱন্ত রহস্যৰ সন্মুখীন হ’ব লগা হৈছে।
অধ্যায় ৬: ছায়াৰ আক্রমণ
ৰাহুলে দিনটো অন্য দিনৰ দৰে আৰম্ভ কৰিছিল, কিন্তু জংঘলৰ গহীনত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগেই পৰিৱেশত এক অদ্ভুত গাম্ভীৰ্য্য সৃষ্টি হ’ল। গছপুলৰ পাতবোৰ অচিন বতৰতে সৰু সৰু শব্দ কৰি কঁপি উঠিছিল, আৰু তলত শুকান পাতৰ ওপৰত ৰাহুলৰ পদক্ষেপবোৰ যেনে কোনো অচিন সুৰত সংগীতৰ দৰে বাজি উঠিছিল। হঠাতে এক অনাহুত ধোঁৱা সন্নিৱিষ্ট হ’ব আৰম্ভ কৰিলে—প্ৰথমে সৰু মেঘৰ দৰে, কিন্তু কিছু সময়তে ক’ৰবাত সঘনভাৱে আৱৰি ল’লে। এয়ে সাধাৰণ প্ৰাকৃতিক কুণ্ডল নহয় বুলি ৰাহুল বুজি উঠিল, কাৰণ এই ধোঁৱাই যেন উদ্দেশ্যসহ তেওঁক ঘেৰাও কৰি লৈছে। তেওঁৰ গাত শীতলতা বাঢ়ি আহিল, আৰু এচমুহূৰ্তলৈ মনে হ’ল—জংঘলটোত ক’ৰবাত অচিন প্ৰাণী-অপ্ৰাণী সকলো জীয়াই উঠিছে। ধোঁৱাৰ মাজেৰে তিনি-চাৰি ক্ষণৰ বাবে চকুত ভাসি উঠিল মানৱৰ দৰে কোনো ছায়া। উচপ খাই ৰাহুল থমকি ৰ’ল, কাৰণ সেই ছায়াবোৰে তেওঁৰ চকুত সঁচাকৈয়ে স্পন্দন কৰিলে, যেনে কিবা অদৃশ্য প্ৰাণে তেওঁৰ চেতনা পৰীক্ষা কৰি আছে।
কিছু সময় পৰ্যন্ত ৰাহুল নিজকে ধমক দি আগবাঢ়িবলৈ চেষ্টা কৰিলে। কিন্তু পৃষ্ঠপোষক বতৰ আৰু ঘন ধোঁৱাই তেওঁৰ মানসিক স্থিৰতা ভাঙিবলৈ ধৰিলে। ক’ৰবাত খচখচ শব্দ স্পষ্ট শুনা গৈছিল, যেনে কেতিয়াবা শুকান পাতৰ মাজেৰে পা গজি গৈছে। ৰাহুলে পিছফালে চাইছিল, কিন্তু কিবা স্পষ্ট নেদেখা গ’ল। তথাপি সেই খচখচ শব্দই যেনে তেওঁৰ পিছফালে ধাবমান। ঠাণ্ডা হাৱাই তাঁকে আঁচুৰি ধৰিছিল, যেনে হিমৰঙী কাষৰ পৰা কোনো অদৃশ্য হাতে তাঁকে স্পৰ্শ কৰিছে। একোচোনত তেওঁ অনুভৱ কৰিলে—তেওঁ একলা নহয়, জংঘলৰ অন্তৰত এক অচিন শক্তি তেওঁৰ উপস্থিতি টোপনি নকৰাকৈ লক্ষ্য কৰি আছে। কেতিয়াবা সেই ছায়াবোৰে গানৰ দৰে অচিন ধ্বনি তুলিছিল, কেতিয়াবা হাহাঁৰে গগণ বিদীৰ্ণ কৰি তুলিছিল। ৰাহুলৰ অন্তৰৰ সাহস আৰু ভীৰুতাৰ লড়া চলিছিল—একেদৰে কৌতূহলত ভৰা আৰু ভয়েৰে আৱৰি ধৰা।
এসময়ত ধোঁৱাই সম্পূৰ্ণপৰা পথ আবৰি নিলে, আৰু ৰাহুলক স্পষ্টকৈ দেখুৱালে যে এই জংঘল কেৱল গছ আৰু জন্তুৰে ভৰা নহয়। ইয়াত অচিন জীৱন, অতিপ্ৰাকৃতিক শক্তি, আৰু অতীতৰ আত্মাবোৰো সঞ্চাৰমান। ছায়াবোৰে ধোঁৱাৰ মাজেৰে কেতিয়াবা আঁতৰি যাইছিল, কেতিয়াবা আকস্মিকভাৱে ওচৰলৈ আহিছিল। তেওঁ এক প্ৰকাৰ আৱেগিক আক্রমণৰ শিকাৰ হ’ল—মাথাত শীতল বাতাহ ববাই উঠিল, বুকুৰ মাজত ভৰি উঠিল অজ্ঞাত ভয়ৰ কাঁপনি। তথাপি তেওঁ নিজকে থিৰ কৰি ৰাখিলে; কাৰণ তেওঁ জানে, এই জংঘলৰ অদৃশ্য ৰহস্য উদ্ধাৰ কৰাৰ আগ্ৰহই যদি মাৰিছে, তেন্তে কোনো অৱসৰৰ পৰা আঁতৰি থাকিলে তেওঁ গন্তব্যত কেতিয়াও নপহৰিব। এই ছায়াৰ আক্রমণই হয়তো আগতীয়া বিপদৰ সঙ্কেত, হয়তো কিবা প্ৰাচীন সতর্কবাণী—কিন্তু ৰাহুলৰ বাবে এইটো প্ৰথম সঁচা প্ৰমাণ যে জংঘল সঁচাকৈ জীয়াই আছে আৰু কোনো অদৃশ্য শক্তিয়ে তেওঁৰ পথ নিৰ্দেশ কৰি আছে।
অধ্যায় ৭: গোপন গুহাৰ সন্ধান
দিনটো বৰ্তমান শেষৰ দিশলৈ গৈ আছিল, সূৰ্য্যৰ কিৰণবোৰ পাতৰ মাজেৰে সোনালী রেখাৰ দৰে ছাঁ পাৰি জংঘলৰ আঁধাৰত মিশি পৰিছিল। ৰাহুলে এই সময়তে পথত কিবা অচিন চিহ্ন লক্ষ্য কৰিলে—মাটিত আঁচলৰ দৰে সৰু সৰু উচপ খোৱা ঠাই আৰু গছপুলৰ শেকুৰাৰ মাজেৰে আঁকাবাঁকা ধাৰা। তেওঁ এচমুহূৰ্তলৈ থমকি পৰি চিহ্নবোৰ মনযোগেৰে অনুসৰণ কৰিলে আৰু দেখিলে, ই কোনো প্ৰাকৃতিক সৃষ্টি নহয়। কিছু সময়ৰ পাছত সঘন জংঘলৰ মাজত এক অদ্ভুত দেৱালৰ দৰে শিলা দেখা দিলে, শিলাৰ গাত ঘন শেওলা আৰু লতা-পাতাই ঢাকি পেলাইছিল। ৰাহুলৰ চকুত সোনকালে ধৰা পৰিলে—সেই শিলাৰ গা যেনে কিবা এক প্ৰবেশপথক গোপন কৰি ৰাখিছে। ওচৰলৈ গৈ তেওঁ হাতৰে শেওলা আঁতৰালে আৰু তেতিয়াহে দেখা দিলে এক অতি পুরণি গুহাৰ প্ৰৱেশদ্বাৰ। ঠাণ্ডা হাওঁৱা গুহাৰ ভেতৰৰ পৰা ওলাই আহিছিল, যেনে শতাব্দীৰ নীৰৱতা আৰু ৰহস্য তেওঁৰ আগমনত নিশ্বাস তুলি উঠিছে।
গুহাৰ ভেতৰলৈ প্ৰৱেশ কৰাৰ লগে লগেই ৰাহুলৰ চকুত আঁধাৰে ভৰা দৃশ্য পৰি গ’ল। তলৰ মাটি সোঁতাজনক আৰু শিলাৰ গাত প্ৰাচীন যুগৰ খোদাই থকা বুলি স্পষ্ট দেখা গৈছিল। এচমুহূৰ্তলৈ মনে হ’ল—ইয়াত কোনো এটা সভ্যতাৰ নীৰৱ প্ৰতিধ্বনি সঞ্চাৰিত হৈ আছে। তেওঁৰ হাতৰ টাৰ্চৰ আলোত গুহাৰ দেৱালত স্পষ্টকৈ শিলালিপি দেখা গ’ল। অচিন ভাষাত লিখা সেই খোদাইবোৰৰ অক্ষৰ চকুত চপেটা মাৰিছিল, যেনে সময়ৰ বুকুৰ পৰা অমৰ খবৰ বহন কৰি আহিছে। কিছুমান চিহ্ন সৰল হলেও কিছুমান আঁকাবাঁকা ৰেখাই তেওঁৰ মনত কৌতূহল আৰু ভয় একেলগে সৃষ্টি কৰিলে। গুহাৰ গভীৰত আহি তেওঁ এক মূৰ্তি চাবলৈ পালে—পাথৰত খোদিত এক দেৱদেহী আকাৰ, যাৰ চকু যেনে আঁধাৰেৰে জীয়াই আছে। কিন্তু সৰ্বাধিক ভয়ংকৰ দৃশ্য আছিল সেই মূৰ্তিৰ গাত থকা ৰক্তৰ দাগ। লোহিত ৰঙৰ সেই চিহ্নবোৰ নতুন নাছিল, তথাপিও সুকৌশলে গা বেয়া কৰি থকা যেনে অনুভৱ দিছিল। ৰাহুলৰ অন্তৰত থৰপৰনি উঠিল—ইয়াত কোনো প্ৰাচীন যজ্ঞ, বলি, অথবা শপথৰ ইতিহাস লুকাই আছে নেকি?
তেওঁ এচমুহূৰ্তলৈ মূৰ্তিটোৰ আগত থমকি ৰ’ল। গুহাৰ আঁধাৰেৰে গীতৰ দৰে এক অচিন ধ্বনি ভাঁহি আহিছিল, কেতিয়াবা ধোঁৱাৰ দৰে গাঢ় হৈ উঠিছিল, কেতিয়াবা অদৃশ্য হৈ গ’ল। মূৰ্তিটোৰ চকুৰ ফাঁকৰ পৰা যেনে ৰাহুলক লক্ষ্য কৰি থকাৰ অনুভূতি জন্মিছিল। তেওঁৰ বুকু তীব্ৰ গতিত ধপধপ কৰিব ধৰিলে, তবুও কৌতূহলে তেওঁৰ পা আঁতৰি যাবলৈ নিদিলে। গুহাৰ শিলালিপি আৰু মূৰ্তি আছিল জংঘলৰ অদৃশ্য ৰহস্যৰ সঁচা সাক্ষী—এটা প্ৰাচীন সতর্কবাণী, হয়তো মানৱক অতি গহীন সত্যৰ পৰা আঁতৰি ৰাখিবলৈ নিৰ্মিত। কিন্তু ৰাহুলৰ মনে স্পষ্ট আছিল—ইয়াত লুকাই থকা সঁচাটো বিচাৰি উলিয়াব লাগিব। সেয়েহে তেওঁৰ মনত এক অদৃশ্য প্রতিজ্ঞা জন্মিল, যদিও জানে—এই গোপন গুহাই তেওঁৰ জীৱনৰ সৰ্বাধিক বিপজ্জনক যাত্ৰাৰ দ্বাৰ উন্মোচন কৰিছে।
অধ্যায় ৮: প্ৰেতাত্মাৰ গল্প
গুহাৰ শিলালিপিৰ শব্দবোৰ ৰাহুলৰ চকুত আঁৰপৰা ভাৱ আৰু ভয় একেলগে জাগালে। টাৰ্চৰ আলোত ধৰা শিলালিপি পঢ়ি তেওঁ ধীৰে ধীৰে বুজি উঠিলে—এই জংঘল মাত্ৰ গছ আৰু জন্তুৰে ভৰা নহয়; ইয়াত অতীতৰ জীৱন আৰু মৃত্যু একেলগে সংগ্ৰহ হৈ আছে। শিলালিপিত লিখা আছিল—শতাব্দী পূৰ্বে এই বনৰ মাজত এজন সাধু ধ্যান কৰিছিল। সাধুৰ জীৱন আৰু প্ৰজ্ঞা বনৰ সীমাত সীমিত নাছিল; তেওঁৰ আধ্যাত্মিক শক্তি বনৰ সকলো জীৱৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰিছিল। কিন্তু এক অনাকাংক্ষিত ঘটনাৰ ফলত সাধুৰ আত্মা বন্দী হৈ পৰিছিল। শিলালিপিয়ে বৰ্ণনা কৰিছিল, সাধুৰ আত্মা শান্তি নোপোৱাকৈ এৰাই নাছিল, আৰু যিসকল মানুহ জংঘলত ভ্ৰমণ কৰিছিল, তেওঁলোকক পথভ্ৰষ্ট কৰি জংঘলৰ গভীৰত টানি নিয়াৰ ক্ষমতা ৰাখিছিল। ৰাহুল মনত ভাবিলে—গাঁওবাসীৰ ভয় আৰু গল্পবোৰ, শ্বেত ছায়া, ধোঁৱা, নিশাৰ বিলাপ—এই সকলোই সাধুৰ আত্মাৰ এচাম্বে প্ৰদৰ্শন নে? এই চিন্তাই তেওঁৰ ভিতৰত এক গভীৰ আৱেগ আৰু কৌতূহল জন্মালে।
তেওঁ গুহাৰ ভিতৰত সোনকালে সেই মূৰ্তিটোৰ ফাললৈ চাই থাকিল। মূৰ্তিটোৰ চকুৰ ফাঁকৰ পৰা যেনে গভীৰ দৃষ্টি তেওঁৰ অন্তৰত প্ৰৱেশ কৰি আহিছিল। শিলালিপিৰ মতে, সাধুৰ আত্মা মানৱৰ চিন্তা আৰু মনোবৃত্তিৰ লগত সংযোগ স্থাপন কৰিছিল। যিসকল লোক ভয়, সন্দেহ বা লোভৰ মনোবৃত্তি লৈ আহিছিল, তেওঁলোক সেই শক্তিৰ দ্বাৰা অচিন পথত টানি লৈ গৈছিল। ৰাহুলে অনুভৱ কৰিলে—এই আত্মা কেৱল অশান্ত নহয়, বৰঞ্চ বেছিকৈ বুদ্ধিমান আৰু সূক্ষ্ম। ধোঁৱা, ছায়া, নিশাৰ আৱাজ—এই সকলোৰে আড়ালে সাধুৰ আত্মাই মানৱ মনক পৰীক্ষা কৰি আছে। ৰাহুলৰ বাবে এক অদ্ভুত অনুভূতি জন্মিল—ভয় আৰু উত্তেজনা একেলগে। তেওঁ বুজিলে, ইয়াত কোনো প্ৰাকৃতিক শক্তি নহয়, বৰঞ্চ অতিপ্ৰাকৃতিক বুদ্ধিমত্তাৰে নিৰ্মিত এক জটিল সংযোগ। এই গুহা, এই মূৰ্তি, আৰু এই শিলালিপি—সকলো একে সূত্ৰত গাঁথি হৈছে।
ৰাহুলৰ অন্তৰত প্ৰতিজ্ঞা জন্মিল—যদি সাধুৰ আত্মাৰ সত্যিকাৰ উদ্দেশ্য বুজিব পাৰি, তেন্তে কেবল এই জংঘলৰ ভয় আৰু নিখোঁজতাৰ রহস্য উন্মোচিত হব। তথাপিও তেওঁ জানিছিল—ইয়াত কোনো ভুল পদক্ষেপই ভয়ংকৰ পৰিণতিৰ কাৰণ হ’ব পাৰে। সাধুৰ আত্মাই নিজৰ শক্তি দেখুৱাইছে—মানৱক অচিন পথত টানি লৈ গৈছে, আৰু যিসকলে নিজৰ মন আৰু সাহসৰ পৰীক্ষা উত্তীৰ্ণ কৰিব, কেৱল তেওঁলোকে সত্যৰ মুখামুখি হ’ব। ৰাহুলে গভীৰ নিশ্বাস লৈ মনত প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে—ভয়ক নিজৰ ওপৰত আধিপত্য নেলগাব, বেছি কৌতূহল, বেছি সতর্কতা আৰু বেছি ধৈৰ্যৰে আগুৱাই যোৱাৰ প্ৰতিজ্ঞা। এই অধ্যায়ত ৰাহুলৰ মনোবল আৰু সাধুৰ আত্মাৰ অশান্ত শক্তিৰ প্ৰথম সঁচা মুখামুখি প্ৰদৰ্শন দেখা গৈছে—জংঘলৰ অন্তৰত প্ৰতিটি পদক্ষেপ এতিয়া কেৱল বাহ্যিক বিপদৰ বাবে নহয়, অন্তৰ আত্মাৰ পৰীক্ষাৰ বাবে।
অধ্যায় ৯: ৰাহুলৰ লড়াই
গুহাৰ ভিতৰত ৰাহুলে নিশাৰ আঁধাৰত গভীৰ নিঃশ্বাস লৈ ধীৰে ধীৰে আগুৱাই থাকিল। তেওঁ জানিছিল—প্ৰেতাত্মাৰ শক্তি মাত্ৰ ভয় আৰু কৌশলে সীমিত নহয়; ই বুদ্ধি, স্থিৰতা আৰু আধ্যাত্মিক শক্তিৰে প্রতিক্ৰিয়া জানে। গাঁওবাসীয়ে আগতে শিকোৱা ধূপ, পুৰণি মন্ত্র আৰু পৰম্পৰাগত আধ্যাত্মিক জ্ঞান তেওঁৰ হাতত আছিল। ৰাহুলে ধূপ জ্বলাই মূৰ্তিৰ আগত থৈ দিলে, আৰু মনত পুৰণি মন্ত্রবোৰ উচ্চাৰণ কৰিবলৈ ধৰিলে। ধূপৰ ধোঁৱা গুহাৰ ভিতৰত ঘূৰি উৰি প্ৰেতাত্মাৰ শক্তি প্ৰতি প্ৰতিক্ৰিয়া দেখুৱাইছিল—শীতলতা আৰু অদ্ভুত ছায়া যেনো একে মুহূৰ্ততে উত্তেজিত হৈ উঠিল। ৰাহুলে শ্বাস নিয়াৰ সময়তো থমকি নাযায়; প্ৰতিটো শব্দ, প্ৰতিটো পদক্ষেপ, প্ৰতিটো চকুৰ চঞ্চলতা—সকলো একে সৈতে এক শক্তিশালী দ্বন্দ্বত মিলিত হৈছিল। প্ৰেতাত্মাৰ অশান্ত শক্তি হঠাতে ধোঁৱা আৰু ছায়া উত্থাপন কৰি ৰাহুলক পথভ্ৰষ্ট কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু ৰাহুলে ধৈৰ্য আৰু সাহসেৰে প্ৰতিটো চেষ্টাক প্ৰত্যাহাৰ কৰিলে।
নিশাৰ নিস্তব্ধতাৰ মাজত ৰাহুলৰ অন্তৰত এক অদ্ভুত শক্তি জাগি উঠিল। তেওঁৰ মনত জানিব পৰা অনুভৱ হৈছিল—প্ৰেতাত্মা কেৱল ভয় দেখাইছে নহয়; ই মানৱ মনৰ দুর্বলতা পৰীক্ষা কৰি আছে। ৰাহুলে ধূপৰ আলোকেৰে মূৰ্তি আৰু শিলালিপিক চকুত ৰাখি ধীৰে ধীৰে মন্ত্র উচ্চাৰণ চলাই থাকিল। হঠাতে গুহাৰ ভিতৰত শূন্যতাৰ মাজেৰে এক অদ্ভুত কণ্ঠ শুনা গৈছিল—কেতিয়াবা হাহাঁি, কেতিয়াবা কান্দনি, যেনো অতীতৰ সংঘটিত ঘটনাসমূহ পুনৰাবৃত্তি হৈছে। কিন্তু ৰাহুলৰ অন্তৰত ভয়ক প্ৰতিস্থাপন কৰা সম্ভাৱনা নাছিল; তেওঁ জানিছিল, এই লড়াই কেবল বাহ্যিক নহয়—ই অন্তৰ আত্মাৰ পৰীক্ষা। প্ৰতিটো ছায়া, প্ৰতিটো অদৃশ্য পদক্ষেপ, প্ৰতিটো ধোঁৱা—সকলো তেওঁ মনোযোগেৰে পৰীক্ষা কৰি আগুৱাইছিল।
যেতিয়া ৰাহুল মন্ত্রৰ অন্তিম উচ্চাৰণত উপস্থিত হ’ল, প্ৰেতাত্মাৰ শক্তি হঠাতে এক চমৎকাৰ দৃশ্যত ৰূপান্তৰিত হ’ল। ধোঁৱা উৰিল, ছায়াবোৰ হালকা হ’ল, আৰু মূৰ্তিৰ চকুত থকা ৰক্তৰ দাগ যেন মৃদুভাবে হ্ৰাস পালে। নিশাৰ নিস্তব্ধতাত ৰাহুলে অনুভৱ কৰিলে—প্ৰেতাত্মা শান্ত হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিছে। কিন্তু এই শান্তি সহজে লাভ হোৱা নাছিল; এই লড়াইয়ে তেওঁৰ সাহস, স্থিৰতা, আৰু আধ্যাত্মিক জ্ঞানক এক সঁচা পৰীক্ষাৰ মাজেৰে নিয়েছিল। ৰাহুলৰ অন্তৰত স্পষ্ট হ’ল—জংঘলৰ গুপ্ত শক্তিসমূহ কোনো ব্যক্তি সহজে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব নোৱাৰে। তেওঁ যেতিয়া মূৰ্তি আৰু শিলালিপিৰ সৈতে শেষ অন্তৰ সংযোগ স্থাপন কৰিলে, তেতিয়া অনুভৱ কৰিলে—প্ৰেতাত্মা এতিয়া শান্ত, কিন্তু এই অভিজ্ঞতা তেওঁৰ মনত স্থায়ী ছাপ পেলালে। এই অধ্যায়ত ৰাহুলৰ লড়াই কেৱল প্ৰেতাত্মাৰ বিৰুদ্ধে নহয়; ই তেওঁৰ অন্তৰ আত্মাৰ, সাহস আৰু ধৈৰ্যৰ চূড়ান্ত পৰীক্ষা, আৰু জংঘলৰ গভীৰতম রহস্যৰ সন্মুখীন হোৱাৰ প্ৰথম সঁচা সফলতা।
অধ্যায় ১০: মুক্তি আৰু নতুন ভৰষা
গুহাৰ অন্তিম অধ্যায়ত ৰাহুলে নিশাৰ নিস্তব্ধতাৰ মাজেৰে ধীৰে ধীৰে মূৰ্তিৰ ফাললৈ আগবঢ়িল। শিলালিপিৰ আলোকেৰে তেওঁ বুজি উঠিলে—সাধুৰ আত্মাৰ শান্তিৰ বাবে মাত্ৰ ধূপ, মন্ত্র আৰু অন্তৰৰ স্থিৰতা যথেষ্ট নহয়; গভীৰ আন্তৰিক প্ৰাৰ্থনা, সততা আৰু সাহসও প্ৰয়োজন। ৰাহুলে বুকুৰ ভিতৰৰ সকলো শক্তি একত্ৰ কৰি মূৰ্তি আৰু শিলালিপিৰ সৈতে অন্তৰ সংযোগ স্থাপন কৰিলে। তেওঁৰ শব্দ, পদক্ষেপ, আৰু শ্বাস যেনে এক অভিন্ন সুৰে মিলি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে—সাধুৰ আত্মাক মুক্তি দিবলৈ। অচিন আৱাজবোৰ, নিশাৰ ধোঁৱা, ছায়াবোৰ—সকলো একে মুহূৰ্ততে শান্ত হ’ব ধৰিলে। ৰাহুল অনুভৱ কৰিলে—গভীৰ ভয় আৰু অশান্তি ধীৰে ধীৰে হ্ৰাস পাইছে, যেনে এক শতাব্দী ধৰি বন্দী হোৱা শক্তি অবশেষত মুক্তি পালে। মূৰ্তিৰ চকুত থকা ৰক্তৰ দাগেও ধীৰে ধীৰে হালকা হ’ল, আৰু গুহাৰ অন্ধকাৰত প্ৰথমবাৰলৈ সূৰ্যৰ দৰে আলোকে শীতলতা আৰু স্থিৰতা দাঙি ধৰিলে। ৰাহুলৰ বুকু ধীৰে ধীৰে শান্ত হ’ল, কিন্তু তেওঁৰ মনত গভীৰ সজাগতা বজাই থাকিল—এই শান্তি সহজে লাভ হোৱা নহয়; ইয়াৰ পিছে অসংখ্য ৰহস্য আৰু ইতিহাস জড়িত।
গাঁওলৈ উভতি অহাৰ পথেৰে ৰাহুলে লক্ষ্য কৰিলে—লোকসকলৰ মুখত ভয় আৰু উৎকণ্ঠাৰ ছাঁ দূৰ হৈ গ’ল। গাঁওখনৰ বাৰী, নদীৰ পাৰ, আৰু বাঁহৰ ঘৰৰ মাজেৰে হাঁহি আৰু শান্তিৰ সুৰবোৰ ধীরে ধীরে গাঁওবাসীলৈ ফিরে আহিল। শিশুসকলে খেলিবলৈ ওলাই আহিল, মহিলাসকলে ধান-কুটা কৰি সুখী হৈ উঠিল, আৰু বুঢ়াসকলে ধীৰে ধীৰে ধমকনি আৰু ভয়ৰ পৰা মুক্তি অনুভৱ কৰিলে। ৰাহুলৰ মনত আনন্দ আৰু সন্তুষ্টি জন্মিল—তেওঁ জানিছিল, এই যাত্ৰাই কেৱল নিজ জীৱনৰ বাবে নহয়, গাঁওবাসীৰ বাবে এক নতুন আশা আৰু ভৰষা আনিছে। তেওঁ এই অভিজ্ঞতাৰে বুজি পাইছিল, ভয় আৰু অজ্ঞাতক প্ৰতিৰোধ কৰিবলৈ সাহস, কৌশল আৰু ধৈৰ্য কিমান প্ৰয়োজন। এই জংঘল মাত্ৰ অন্ধকাৰ আৰু অচিন শক্তিৰ উৎস নহয়; ই এক শিক্ষা, এক পৰীক্ষা, আৰু এক গুপ্ত শক্তিৰ অৱলোকন।
তথাপিও ৰাহুলৰ অন্তৰত এটা প্ৰশ্ন সদায় ধাৰাই থাকিল—“জংঘল সত্যিই শান্ত হ’ল নেকি, নে নতুন কোনো ৰহস্য অপেক্ষা কৰি আছে?” গাঁওখনত শান্তি অৰুদ্ধিত ভাৱে দেখা দিলেও, ৰাহুল জানিছিল—জংঘলৰ গভীৰতাত সদায় অজানা শক্তি, সঁচা ইতিহাস আৰু গুপ্ত ঘটনা লুকাই থাকে। এই অভিজ্ঞতাই তেওঁক এক নতুন সচেতনতা, নতুন কৌতূহল, আৰু নতুন প্ৰৱৃত্তি দিছিল—যেনেকৈ জংঘলত প্ৰতি পদক্ষেপ, প্ৰতিটো শব্দ আৰু প্ৰতিটো ছায়াই মানৱ মনৰ সাহস আৰু ধৈৰ্যক পৰীক্ষা কৰি থাকে। ৰাহুলে নিজৰ অন্তৰ শান্ত কৰি, নিশাৰ নিস্তব্ধতাত গাঁওখনৰ ফালে চালে, আৰু নিজৰ ভিতৰত প্ৰতিজ্ঞা কৰিলে—যেতিয়া কোনো নতুন অজানা শক্তি, অচিন পথ, বা গুপ্ত রহস্য তেওঁক আহ্বান কৰিব, তেতিয়া তেওঁ পুনৰ সাহসীভাবে মুখামুখি হ’ব। এই অধ্যায়ত মুক্তি, শান্তি, আৰু নতুন ভৰষাৰ অনুভূতি স্পষ্ট, কিন্তু ৰাহুলৰ অন্তৰত সদায় এটা সজাগ প্ৰশ্ন থাকিল—জংঘলৰ রহস্য শেষ নহয়, সিহঁত সদায় অপেক্ষা কৰি থাকে, আৰু সেই অপেক্ষা নতুন অভিযানৰ আৰম্ভণি।
___
