অভিজ্ঞান শইকীয়া
১
গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কেন্দ্ৰীয় গ্রন্থাগাৰৰ ওপৰফালৰ কোণত এটা ধূলিমলিন পুৰণি সঁচাই থকা শ্বেল্ফ থাকে, য’ত বহুবছৰৰ পুৰণি পাণ্ডুলিপি, দলিল আৰু দস্তাবেজ সযতনে সংৰক্ষণ কৰা হয়। সেইদিনা শীতল শুৱঁনি লগা এপৰালি বতাহৰ ভিতৰত দিগন্ত বৰা—এজন গম্ভীৰ আৰু মনযোগী ইতিহাস গৱেষক—তাঁৰ দৈনিক অভ্যাসৰ দৰে সেই শ্বেল্ফৰ আগত থমকি দাঁড়িল। তেওঁ বিশেষকৈ আহোম যুগৰ সামরিক ইতিহাস আৰু সাংস্কৃতিক নিদৰ্শনৰ ওপৰত গবেষণা কৰি আছিল, আৰু দিনটোৰ প্ৰথমভাগত বিশ্ববিদ্যালয়ৰ উপ-গ্রন্থাগাৰিকই তেওঁৰ কাষত আহি কৈছিল যে, “পুৰণি সংৰক্ষণ বিভাগত কিছুমান নতুনভাৱে সংৰক্ষিত দলিল আছে, হয়তো আপোনাৰ কামত লাগিব।” দিগন্তৰ আগ্ৰহ একেবাৰে জেগাই উঠিল। তেওঁ কাপোৰৰ গ্লাভছ পিন্ধি, সাৱধানে এটা কাঠৰ বাকচৰ ঢাকনি তুলিলে। ভিতৰত কাপোৰেৰে মোড়া কিছুমান পাণ্ডুলিপি আছিল, যাৰ মাজৰ এটা চকুৰে চোৱাৰ লগে লগে তেওঁৰ মনত অদ্ভুত অনুভূতি জন্মালে—কপোৰখনৰ গুৰি-গুৰি ৰঙা মাটি আৰু বেয়া গন্ধ, যেন বহু দূৰৈৰ সময়ৰ পৰা আহি তাৰ আগত উপস্থিত হৈছে।
দিগন্তে কাপোৰৰ গোট খুলিলে আৰু সোঁফালে ৰাখিলে। তাৰ ভিতৰত থকা পাণ্ডুলিপিখন একেবাৰে অনন্য—পত্ৰবোৰ হাতৰ লিখা কিন্তু শুদ্ধ আহোম লিপিত নহয়, তাতে কিছুমান চিহ্ন আৰু নকশা দেখা যায় যি প্ৰথাগত ভাষাৰ সীমা পাৰ হৈ গৈছে। পাতৰ কাষত আঁকা গাঢ় কালিৰ চাৰিকোণা চিহ্ন, মদিৰা মুৰৰ দৰে তৰঙীয়া রেখা আৰু কেতিয়াবা তলত সৰু মানচিত্ৰৰ আকাৰৰ বর্ণনা, সকলোতে যেন গুপ্ত সংকেত লুকাই আছে। প্ৰথম পাতৰ ওপৰফালে এখন বৃহৎ গছৰ ছবি—গছটো সোজাকৈ দমদমীয়াকৈ দঁহি থিয়, তলৰ মাটিত ডাঙৰ ডাঙৰ মূড়ি থকা মূলেৰে মাটিক একেলগে আঁকৰি ধৰি আছে। গছটোৰ ওচৰত কালিৰে লিখা শব্দবোৰে দিগন্তক স্থিৰ কৰি থালে—”মগুৰা গছৰ ছায়া”। তেওঁ প্ৰথমে ভাবিলে, হয়তো এইটো কোনো কাব্যিক বৰ্ণনা বা উপমা, কিন্তু পাণ্ডুলিপিৰ বাকী অংশত শব্দবোৰ পুনঃপুনঃ উল্লিখিত হোৱাৰ লগে লগে তেওঁ বুজিলে যে ইয়াত কিবা গুৰুত্বপূৰ্ণ স্থানৰ নাম উল্লিখিত হৈছে। সেই নামৰ মাজত এক ধৰণৰ রহস্য আৰু ভয় দুয়ো মিলি আছিল।
তেওঁ প্ৰতিটো পৃষ্ঠাৰ ওপৰত চকু সঁপিয়াই থকাত দেখা পালে যে ইয়াত কেৱল গছৰ কথা নহয়, এক গোপন স্থান আৰু তাৰ সম্পৰ্কে লোককথাৰ অংশ মিশ্ৰিত ইতিহাস আছে। পাণ্ডুলিপিত উল্লেখ আছে আহোম সাম্ৰাজ্যৰ সময়ত এজন গুৰুত্বপূৰ্ণ সেনাপতিয়ে যুঁজৰ সময়ত ৰাজৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ ধন আৰু দস্তাবেজ এটা নিৰাপদ ঠাইত লুকুৱাই ৰাখিছিল, যাতে শত্রুৰ হাতত নপৰে। সেই গুপ্ত ধনৰ ঠাইটো কেৱল সেনাপতিৰ পৰম ভৰসাৰ এজন সৈন্য আৰু তেওঁ নিজেই জানিছিল। কিন্তু সেনাপতি যুঁজত নিহত হোৱাৰ আগতে এই তথ্য এখন পাণ্ডুলিপিত লিপিবদ্ধ কৰি, কেতিয়াবা সন্ধান পোৱাৰ আশাত লুকুৱাই ৰাখিছিল। পাণ্ডুলিপিত কিছুমান দিক-দৰ্শনমূলক শব্দ—“উত্তৰৰ পাথৰীয়া উচুৱা”, “পূৰ্ণিমাৰ ছায়াৰ তলত খনন”—এবং নদীৰ পথৰ বর্ণনা আছে। কিন্তু সকলো তথ্য যেন সলনি কৰি লুকুৱাই থোৱা, যাতে সাধাৰণ মানুহে সহজে বুজি নাপায়। দিগন্তৰ শ্বাসত এক ধৰণৰ তীব্র উত্তেজনা অনুভূত হ’ল—ইতিহাসৰ পৃষ্ঠাৰ পৰা হাতৰ মুঠিত অহা এক বাস্তৱ গুপ্ত ধনৰ মানচিত্ৰ যেন তেখেতৰ আগত থিয়।
পাণ্ডুলিপিখন সাৱধানে বন্ধ কৰি বাকচত ৰাখি দিগন্ত গম্ভীৰভাবে ভাবিবলৈ ধৰিলে। বিশ্ববিদ্যালয়ৰ নীৰৱতা আৰু বাহিৰৰ হালধীয়া বতাহৰ শব্দে সেই মুহূৰ্তটোত সময়ক যেন স্থগিত কৰি ৰাখিছিল। তেওঁৰ মনত শতাব্দী পূৰোৱা বটগছৰ ফটোৰ সৈতে নিমাটিগাঁৱৰ কথা উঁকি মাৰিবলৈ ধৰিলে—এটা নাম যি তেওঁৰ কাণত বহুদিন আগতে পুৰণি লোকগীতত উঠিছিল, কিন্তু কেতিয়াও গভীৰ মনোযোগ নিদিয়ে। এতিয়া সকলো তথ্য একেলগ হৈ গ’ল—“মগুৰা গছৰ ছায়া” কোনো উপমা নহয়, ই এটা নিৰ্দিষ্ট স্থান। তেওঁৰ অন্তৰত ইতিহাসৰ অনুসন্ধানৰ তীব্র বাসনা আৰু এক অদৃশ্য বিপদৰ সাৱধানবাণী দুয়ো একেলগে বাজি উঠিল। তেওঁ জানিছিল, এই পথত পা দিলে হয়তো অভূতপূৰ্ব আবিষ্কাৰৰ সুযোগ পাব, কিন্তু সেইসাথে মোকাবিলা কৰিব লাগিব বহু পুৰণি অভিশাপ আৰু অনুজ্ঞাহীন শক্তিৰ সৈতে। আৰু এই দৰে, গুৱাহাটীৰ এটা নীৰৱ কোণত, ধূলিমলিন পাণ্ডুলিপিৰ পাতৰ মাজেৰে আৰম্ভ হ’ল দিগন্ত বৰাৰ জীবনৰ আটাইতকৈ ৰোমাঞ্চকৰ অভিযান।
২
দিগন্তৰ মনত পাণ্ডুলিপিৰ পাতবোৰৰ ৰহস্য আৰু আকৌ এটি গভীৰ উদ্যম জ্বলি উঠে। পুৰণি চিহ্ন আৰু নকশা যেন এক অন্তৰীক্ষ মানচিত্ৰৰ দৰে তেওঁৰ চকুৰ আগত উন্মোচিত হয়। ইয়াত লিখা শব্দসমূহ আৰু নদীৰ পথৰ সূক্ষ্ম বৰ্ণনাই তেওঁৰ মনত এক দৃশ্যমান ছবি সঞ্চাৰ কৰে—পাৰ্শ্ববর্তী জংঘল আৰু পানীৰ ঢৌবোৰৰ মাজেৰে এটি সৰু গাঁও, য’ত লোকসঙ্গীত আৰু গীতৰ সমাহাৰ আছে। পাণ্ডুলিপিৰ বৰ্ণনাৰ সৈতে স্থানীয় জ্ঞান মিলাই দিগন্ত বুজি পায় যে এই স্থানটো গুৱাহাটী নগৰৰ সীমাৰ বাহিৰত অৱস্থিত, বিশেষকৈ নিমাটিগাঁওৰ ওচৰত। সেই পৰিচয়ই তেওঁৰ ভিতৰত এক গুৰুত্বপূর্ণ অনুভূতি জন্মায়—যেন এই যাত্ৰা কেৱল ইতিহাসৰ অনুসন্ধান নহয়, বেলেগ এক অজ্ঞাত অভিজ্ঞতাৰ দিশে এগৰাকী পদক্ষেপ। পাণ্ডুলিপিৰ পাতবোৰত লিখা স্থানীয় নাম আৰু নদীৰ পৰিসৰ, মাটিৰে ঢকা পথ আৰু চৌহদীয়া বৃক্ষসমূহে তেওঁৰ ভিতৰত কৌতূহল আৰু আশ্চৰ্যৰ মিশ্ৰণ সৃষ্টি কৰে।
নিমাটিগাঁওৰ উদ্দেশ্যে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰাৰ লগে লগে দিগন্তৰ মনত এটা সৰু শংকা আৰু এক গা-জৰা উত্তেজনা একে সময়তে জন্মায়। নগৰৰ ধোঁৱা, ক’লা ধূলি, আৰু ব্যস্ততাৰ পৰা আঁতৰি তেওঁ ৰৈ গৈছে এটি শুদ্ধ প্ৰাকৃতিক পৰিবেশৰ দিশে। পথৰ দুয়োফালে দেখা যায়, সেউজীয়া বঁটা আৰু বৰণীয় বনৰাজী, য’ত চৰাইৰ ডাক আৰু নদীৰ সোঁত শব্দে এক শান্তি আৰু গভীৰতা অনায়। দিগন্তৰ কল্পনাত পৰম্পৰা, লোকগীত, আৰু পুৰণি আখ্যানবোৰ সাঁজিব ধৰিছে। যাত্ৰাৰ সময়ত তেওঁ স্থানীয় মানুহৰ সৈতে সামান্য কথোপকথন কৰে, আৰু সৰু-সৰু তথ্য আহৰণ কৰে—যেনে “নিমাটিগাঁওৰ পুৰণি গীতত, গাওঁৰ লোকসকল এই নদীৰ পানীত নিজৰ কাহিনী গাইছিল।” এই কথাবোৰে তেওঁৰ মনত পাণ্ডুলিপিৰ তথ্যৰ সৈতে মিল খাই, যেন ইতিহাস আৰু বাস্তৱই একে ধাৰাত গতি কৰিছে। প্ৰতিটো বাঁহী আৰু নদীৰ বালিত থকা ছায়াই তেওঁক আকৃষ্ট কৰে, আৰু তেওঁ নিজকে গাঁৱৰ মাজত যেন বেছি গভীৰ অন্বেষণৰ বাবে প্রস্তুত অনুভৱ কৰে।
পথৰ মাজতে দিগন্তে লক্ষ্য কৰে যে গাঁওৰ বয়সীয়া লোকসকলৰ মুখত এই নাম, নিমাটিগাঁও, কেতিয়াও ভোলা নহয়। তেখেতৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত বয়সীয়ে ক’বলৈ ধৰিলে, “এই নদীৰ ধাৰাই আমাৰ জীৱনৰ কাহিনী বয়ায়। এই গীতৰ ছন্দত বহু প্ৰজন্মৰ আনন্দ, দুখ, আৰু আশা সাঁচি আছে।” এই কথাই দিগন্তৰ মনত এক অদ্ভুত অনুপ্ৰেরণা জাগায়। তেওঁ উপলব্ধি কৰে যে এই যাত্ৰা কেৱল ভূগোল আৰু মানচিত্ৰৰ অনুসন্ধান নহয়, ইমানেই নহয়, ই হৈছে এটি সাংস্কৃতিক আৰু মানসিক অভিজ্ঞতা। পথ চলাৰ সময়ত তেওঁ স্থানীয় কৃষ্টি, আচার-অনুষ্ঠান, আৰু পুৰণি গীতৰ সুৰসমূহৰ প্ৰতি মনোযোগ দিয়ে। নদীৰ কাষত একে সময়ে তেওঁ পুৰণি গীতৰ ছন্দ শুনি, পাণ্ডুলিপিত থকা তথ্যৰ সৈতে মিলাই, যেন এটি ধাৰাবাহিক সময়ৰ ছবি তেওঁক দৃশ্যমান হৈ উঠে। এই সমন্বয়ৰ মাজেৰে দিগন্তৰ ভিতৰত এক অনুভূতি উদ্ভৱ হয়—যেন ইতিহাস আৰু প্ৰকৃতি একে সুৰত বাজি আছে।
যাত্ৰাৰ শেষৰ ফালে, নিমাটিগাঁওৰ প্রান্তৰে দিগন্তে দেখা পায় এটি সৰু গাঁও, য’ত নদী, বঁটা, আৰু মাটিৰ পথসমূহে এক সেউজীয়া পৰিবেশ সৃষ্টি কৰিছে। গাঁওৰ ভিতৰত প্রবেশ কৰাৰ লগে লগে স্থানীয় লোকসকলৰ অভ্যর্থনা, পুৰণি গান, আৰু পুখুৰীৰ পানীৰ ঢৌত এটি স্বতঃস্ফূৰ্ত আনন্দ আৰু শান্তি অনুভৱ কৰে। তেওঁ পাণ্ডুলিপিৰ পাতবোৰ পুনৰ চকুত ধৰে আৰু নিৰ্ণয় কৰে যে এই স্থানৰ সঠিক তথ্য আৰু ঘটনা অন্বেষণ কৰাৰ বাবে তেওঁক গাঁৱৰ ভিতৰলৈ গভীৰ অনুসন্ধান আৰম্ভ কৰিবলগীয়া। নিমাটিগাঁওৰ পৰিবেশ, নদীৰ কূলে থকা ঘৰৰ ছাঁ, আৰু বয়সীয়া লোকসকলৰ কাহিনী দিগন্তক অনুপ্ৰাণিত কৰে আৰু তেওঁ নিজকে যেন এক অনন্য যাত্ৰাৰ আৰম্ভণিত অনুভৱ কৰে। এই অধ্যায়ে ইতিহাস, সাংস্কৃতিক পৰম্পৰা, আৰু প্ৰকৃতিৰ সৈতে দিগন্তৰ সংযোগ স্থাপন কৰে, আৰু পাঠকক নিমাটিগাঁওৰ শান্ত, পুৰণি, আৰু ৰহস্যময় পৰিবেশৰ মাজলৈ আকৃষ্ট কৰে।
৩
নিমাটিগাঁওত দিগন্তৰ পায়ে পায়ে যেন সময়ৰ ঢৌক স্পৰ্শ কৰে। গাঁওৰ কুঁৱা, পুখুৰী, মাটিৰ পথ আৰু বঁটা-পৰা ঘৰেৰে আৱদ্ধ প্ৰকৃতি তেওঁৰ মনক এক অদ্ভুত শীতলতা আৰু শান্তি প্ৰদান কৰে। গাঁওৰ প্ৰবেশদ্বাৰতেই তেওঁক দেখিবলৈ পোৱা যায় বৃদ্ধ গাঁওবুঢ়া হৰিদাসক। হৰিদাসৰ মুখমণ্ডলত সময়ৰ ছাপ স্পষ্ট, তেওঁৰ চকুত যুগৰ পৰীক্ষা আৰু বহু অজানা কাহিনীৰ প্ৰতিফলন। দিগন্তৰ সৱাতোকৈ প্ৰথম প্ৰশ্ন আছিল এই স্থানটোৰ বিশেষত্ব আৰু পুৰণি গীতৰ লগত ইয়াৰ সংযোগ। হৰিদাস ধীৰে ধীৰে কাহিনী প্ৰকাশ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে, তেওঁ ক’লে যে গাঁওখনৰ এটি বিশেষ ৰহস্য আছে—মগুৰা গছৰ তলত লুকুৱোৱা আহোম সেনাপতিয়ে থকা গুপ্ত ধন। এই কথাই দিগন্তৰ কৌতূহলক চূড়ান্ত সীমালৈ লৈ যায়।
হৰিদাস ক’লে যে বহু বছৰ ধৰি গাঁওবাসীৰ মাজত মগুৰা গছক লৈ এক বিশেষ ভয় আৰু সম্মান আছে। গছৰ তলত ধন লুকোৱাৰ সময়ত সেনাপতিয়ে এটি অদ্ভুত সুৰক্ষা ব্যৱস্থা কৰিছিল। কাহিনী অনুসৰি, যি কোনো ধন বিচাৰি মগুৰা গছৰ তলত সোমাইছে, তেওঁ অদ্ভুতভাৱে উধাও হৈ গৈছে—কেতিয়াবা এটি সৰু পথত, কেতিয়াবা ৰাতিৰ আঁৰৰ অন্ধকাৰত, আৰু কেতিয়াবা নদীৰ কাষত। গাঁওবাসীয়ে ক’বলৈ ধৰিলে যে ই এক ৰহস্যময় শক্তি, প্ৰাকৃতিক আৰু অতিপ্রাকৃতিকৰ মিশ্ৰণ। দিগন্ত মনত ভাবিলে, “এয়া কেতিয়াবাই কেৱল গল্প নহয়—কেনেকৈ বা, মানুহবোৰ বাস্তৱতে উধাও হৈছে, আৰু কোনে বা কি?” এই চিন্তাই তেওঁৰ ভিতৰত এক তীব্ৰ উত্তেজনা আৰু আগ্ৰহৰ সৃষ্টি কৰে।
গাঁওত থাকোতে দিগন্তে লক্ষ্য কৰে যে স্থানীয় লোকসকলেও মগুৰা গছৰ তললৈ সহজে নিদেখোৱাকৈ যায়। কিছুমানেই পুৰণি দিনৰ কথা ক’ব, কিছুমানেই নিজৰ অভিজ্ঞতা ভাগ কৰি ল’বলৈ আতুৰ। হৰিদাসে কয় যে বহু বছৰ আগতে এটি সেনাপতি গোপনে নিজৰ ধন সুৰক্ষিত কৰিবলৈ মগুৰা গছৰ তলত লুকুৱাইছিল আৰু তেওঁৰ মৃত্যুৰ পাছতো সেই স্থান এক প্ৰকাৰৰ অভিশপ্ত বা ৰহস্যময় স্থান হৈ পৰিছিল। গাঁওবুঢ়া বৰ্ণনা কৰে যে মানুহৰ মনৰ অৱস্থা, ধাৰণা আৰু সাহসৰ পৰিমাণে ধন বিচাৰি সফল বা ব্যর্থ হয়। ধন বিচাৰি যোৱা লোকসকলে কোনো নিৰ্দিষ্ট সময়ত বা নিৰ্দিষ্ট কাৰ্যপদ্ধতি অনুসৰণ নকৰিলে উধাও হৈ যোৱাৰ ঘটনাই প্ৰায় সকলোৰে মাজত জনপ্ৰিয় হৈছে। দিগন্তৰ মনত এই গল্প একোণে আতংক আৰু কৌতূহলৰ সমন্বয় সৃষ্টি কৰে—এই স্থানীয় কিংবদন্তী যেন বাস্তৱতাৰ সীমা আৰু কল্পনাৰ মাজত এক সেতু নিৰ্মাণ কৰিছে।
হৰিদাসে দিগন্তক এক বিশেষ পৰামৰ্শ দিয়ে—যি কোনো ধন বিচাৰিবলৈ গ’লে, তেওঁক স্থানীয় আচাৰ, গান আৰু পুৰণি নকশা অনুসৰণ কৰিব লগা হ’ব। তেওঁ ক’লে যে মগুৰা গছৰ তলত একেধৰণৰ শক্তি আছে, যি মানুহৰ উদ্দেশ্য আৰু মনৰ স্থিতি অনুযায়ী প্ৰতিক্ৰিয়া কৰে। দিগন্ত মনত ভাবিলে, “এই ধন কি বাস্তৱে আছে, নে কেবল এটি কিংবদন্তীৰ আৱৰণ?” এই প্ৰশ্নে তেওঁৰ অন্বেষণৰ উৎসাহক আৰু অধিক প্ৰবল কৰে। গাঁও আৰু মগুৰা গছৰ চাৰিওফালে থকা পরিবেশ, বঁটা-পৰা পথ, পুখুৰীৰ ধাৰ, চৰাইৰ ডাক—সকলো মিলি যেন এক অদ্ভুত শক্তিৰ আভা সৃষ্টি কৰে। দিগন্তে মনস্থ কৰে যে তেওঁ নিজে এই গুপ্ত ধনৰ সন্ধান ল’ব, কিন্তু হৰিদাসৰ পৰামৰ্শ অনুসৰি ধৈৰ্য আৰু সাৱধানতা অবলম্বন কৰিব। এই অধ্যায়ে পাঠকক স্থানীয় কিংবদন্তী, পুৰণি সেনাপতিৰ গুপ্ত ধন, আৰু গাঁওবাসীৰ জীৱন-দৃষ্টিভঙ্গীৰ সৈতে পৰিচিত কৰায়, লগতে মগুৰা গছৰ তলত লুকোৱা ৰহস্যৰ প্ৰতি এক গভীৰ আগ্ৰহ উদ্ৰেক কৰে।
৪
নিমাটিগাঁওৰ সন্ধিয়াই যেন এক অদ্ভুত আকর্ষণ আৰু ভয় উভয়ৰে মিলিত শক্তি দিগন্তৰ মনত সৃষ্টি কৰে। সূৰ্যাস্তৰ পৰাই বতৰ ধীৰে-ধীৰে পৰিবৰ্তন হোৱা লক্ষ্য কৰে—নিঃসঙ্গ বায়ু বঁটা-পৰা পথ, পুখুৰীৰ জলৰ ধাৰ, আৰু মাটিৰ সুবাস সকলো মিলি এক অদ্ভুত চেতনাৰ আভা প্ৰদান কৰে। দিগন্ত আৰু স্থানীয় যুৱক বিপ্লৱে ৰাতিপুৱা ঠিক তাৰে নিৰ্ধাৰিত সময়ত মগুৰা গছৰ কাষলৈ পদাৰ্পণ কৰে। গছৰ মাজলৈ ভেটি ল’লে, তাত থকা বিস্তৃত আৰু শাখাযুক্ত পাতা, বৰণীয় বঁটা, আৰু মাটিৰে ঢকা ৰাস্তা যেন এক গুপ্ত শক্তিৰ উপস্থিতি প্ৰকাশ কৰে। নিশাৰ অন্ধকাৰ ধীৰে ধীৰে তীব্ৰ হৈ পৰিছে, আৰু পাহাৰৰ পৰা অহা হালকা বতাহৰ সৈতে পাতবোৰে নকশা দৰে কম্পিত হয়। বিপ্লৱে ক’বলৈ ধৰিলে, “এই গছৰ তলত বহু বছৰ ধৰি লোকবোৰৰ উধাও হোৱাৰ ঘটনা হৈছে। আজিৰ নিশা, তোমাৰ বাবে সেই শক্তি অনুভৱৰ সময়।” এই কথাই দিগন্তৰ ভিতৰত এক অদ্ভুত শীতলতা আৰু একে সময়তে উত্তেজনা সৃষ্টি কৰে।
বতাহৰ ঢৌ আৰু নিশাৰ নীরৱতাই যেন এক অশুভ সুৰৰ সৃষ্টি কৰে। পাতবোৰে হালকা কম্পন কৰি দিগন্তক আৱদ্ধ কৰে, আৰু হঠাৎ তেওঁৰ কাণত কিছুমান ফিসফিসনি শুনা যায়—অতি সূক্ষ্ম, মানুহৰ স্বৰেৰে মিলিত নোহোৱা, যেন শব্দ আৰু বায়ুৰ এক মিশ্ৰণ। দিগন্ত মনত ভাবিলে, “এইটো কেৱল কল্পনা নহয়; কিবা সত্যই আছে।” বিপ্লৱও চুপচাপ এই অভিজ্ঞতা অনুভৱ কৰে। তেওঁলোক দুয়োৱে একে সময়তে অনুভৱ কৰে যে মগুৰা গছৰ তলত এটি অদৃশ্য শক্তি উপস্থিত আছে, যি মানুহৰ উপস্থিতি আৰু মনৰ স্থিতি অনুযায়ী প্ৰতিফলিত হয়। বতাহৰ সৈতে ফিসফিসনি চলা, পাতৰ কম্পন, আৰু নিশাৰ ছায়া—সকলো মিলি যেন এটি চেতনাশীল শক্তিৰ উপস্থিতি প্ৰকাশ কৰে। দিগন্তৰ হৃদয়ত এক গভীৰ অনুপ্ৰেরণা জন্মায়, য’ত কৌতূহল আৰু সাৱধানতাৰ সংমিশ্ৰণ আছে।
নিশাৰ মাজতে, দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে লক্ষ্য কৰে যে ফিসফিসনি কেতিয়াবা একে ঠাইত থমকি থাকে, আৰু কেতিয়াবা পথৰ দিশে সৰি যায়। শব্দবোৰৰ গভীৰতা আৰু ৰহস্য দিগন্তক আরও অধিক মনোযোগী কৰি তোলে। তেওঁ নিজৰ কণ্ঠত কথা কয়, “এই ধন কি বাস্তৱে আছে, নে মগুৰা গছই এই শক্তিৰ প্ৰকৃত হুৰহুৰা প্ৰতিফলন কৰে?” বিপ্লৱে ক’বলৈ ধৰিলে যে স্থানীয় লোকসকল এই নিশা-ফিসফিসনিত বিশ্বাস কৰে, আৰু বহু লোকৰ মনোবল, সাহস, আৰু উদ্দেশ্যৰ পৰা নিৰ্ভৰ কৰি লোক উধাও হোৱাৰ ঘটনা ঘটে। এই অভিজ্ঞতাই দিগন্তক অনুভৱ কৰায় যে তেওঁ কোনো সাধারণ অনুসন্ধান কৰা নাই; তেওঁ এক ৰহস্যময় শক্তিৰ মাজত পদাৰ্পণ কৰিছে। গছৰ তলত নিশাৰ বতাহ, ফিসফিসনি, আৰু ধূসৰ ছায়াই এক অদ্ভুত চেতনা সৃষ্ট কৰি দিগন্তক অভ্যন্তৰীণভাৱে উন্মুক্ত কৰে।
অন্তিমত, নিশা গভীৰ হৈ পৰিলে, দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে গছৰ তলত এক অদ্ভুত স্থিৰতা অনুভৱ কৰে। ফিসফিসনি হঠাৎ থমকি যায়, বতাহ নীৰৱ হৈ পৰে, আৰু নিশাৰ অন্ধকাৰ এক তীব্ৰ নিস্তব্ধতালৈ পৰিণত হয়। এই নিস্তব্ধতাই দিগন্তৰ ভিতৰত এক গভীৰ ধারণা জন্মায়—মগুৰা গছৰ তলত কেবল ধন নহয়, আছে এটি শক্তি, যি অজানাকে নিৰ্দেশ কৰে আৰু মানুহৰ মন, উদ্দেশ্য আৰু সাৱধানতাৰ পৰীক্ষা কৰে। এই অভিজ্ঞতাই দিগন্তক আৰু পাঠকক এটি স্পষ্ট সংকেত দিয়ে যে ৰহস্য আৰু কিংবদন্তী পৃথিৱীৰ অদৃশ্য সীমাৰ মাজত বাস্তৱ আৰু অতিপ্রাকৃতিক শক্তিৰ সংমিশ্ৰণৰূপে উপস্থিত। অধ্যায় ৪ শেষত, নিশাৰ অশুভ ফিসফিসনি দিগন্তক অনুপ্ৰাণিত কৰে আৰু তেওঁ স্থিৰ কৰে যে সাৱধান আৰু ধৈৰ্যৰে আগলৈকে অনুসন্ধান চলাব, যেন মগুৰা গছৰ গুপ্ত ধনৰ আৰু সেই শক্তিৰ প্ৰকৃত স্বৰূপ উন্মোচিত হয়।
৫
নিমাটিগাঁওত ৰাতিৰ অশুভ ফিসফিসনিৰ অভিজ্ঞতাৰ পাছত, দিগন্তে পাণ্ডুলিপিখনক পুনৰ মনোযোগীভাৱে পৰ্যালোচনা কৰিবলৈ ধৰিলে। পাতবোৰৰ সূক্ষ্ম অক্ষৰ আৰু নকশাবোৰ এতিয়া তেওঁৰ চকুত আৰু স্পষ্ট হৈ পৰে। প্ৰথম দৃষ্টি নেৰি, তেওঁ উপলব্ধি কৰে যে নকশাটো কেৱল অলঙ্কৃত চিহ্ন বা চিত্ৰ নহয়; এই নকশাত প্ৰকৃত ভূগোলৰ সৈতে মিল থকা এক গুপ্ত মানচিত্ৰ লুকোৱা আছে। নদীৰ বাঁক, পাহাৰৰ আকাৰ, আৰু বঁটা-পৰা পথবোৰ পাণ্ডুলিপিত এতিয়ালৈকে গুপ্তভাৱে প্ৰতিফলিত হৈছে। প্রতিটো সৰু রেখা, বাঁক, আৰু চিহ্নে যেন তেওঁক মগুৰা গছৰ তলৰ পৰা আৰু গভীৰ ভিতৰলৈ যাত্ৰা কৰিবলৈ প্ৰেৰণা দিছে। এই উপলব্ধিয়ে দিগন্তৰ হৃদয়ত কৌতূহল আৰু উৎকণ্ঠাৰ এক অনন্য মিশ্ৰণ সৃষ্টি কৰে, যেন তেওঁ নিজকে ইতিহাস আৰু প্ৰকৃতিৰ একে সময়ৰ সঁজুলি ভিতৰত অনুভৱ কৰে।
দিগন্তৰ মনত ধীৰে ধীৰে এটা ধারণা জন্মায়—এই মানচিত্ৰৰ আঁৰত গুপ্ত শক্তি আৰু সুৰক্ষাৰ ব্যৱস্থা আছে। প্ৰতিটো নদীৰ বাঁক, প্ৰকৃতিক পৰিসৰ, আৰু পাহাৰৰ উঁচু-নিম্নৰ প্ৰতিফলন যেন এক নিৰ্দিষ্ট পথ নিৰ্দেশ কৰিছে, যি গোপন গুহালৈ লৈ যায়। কিন্তু পাণ্ডুলিপিত থকা এটা বিশেষ শব্দই তেওঁৰ মনত সন্দেহ আৰু ৰহস্যৰ প্ৰৱাহ সৃষ্টি কৰে—‘পূৰ্ণিমাৰ ছায়া’। এই শব্দৰ ব্যৱহাৰ আৰু গুপ্ত সংকেতৰ অৱস্থানত দিগন্তৰ মনত এক তীব্ৰ প্ৰশ্ন উদয় হয়। তেওঁ ভাবিলে, “এই পূৰ্ণিমাৰ ছায়া কি সময়ৰ সংকেত, নে এটি বিশেষ স্থান বা দিশৰ চিহ্ন?” এই ধাঁধা দিগন্তক পুনৰ পাণ্ডুলিপিৰ প্ৰতিটো রেখা, চিহ্ন, আৰু নকশা গভীৰভাৱে পৰ্যালোচনা কৰিবলৈ বাধ্য কৰে।
দিগন্তে লক্ষ্য কৰে যে মানচিত্ৰত কিছুমান বিশেষ চিহ্ন আৰু প্ৰতীক আছে, যি ৰাতিৰ পূৰ্ণিমাৰ প্ৰভাতত শুদ্ধভাৱে দৃশ্যমান হ’ব পাৰে। এই উপলব্ধিৰে তেওঁৰ মনত আশা আৰু সাৱধানতাৰ সংমিশ্ৰণ জন্মায়। তেওঁ ভাবিলে যে সম্ভৱত পূৰ্ণিমাৰ আলো আৰু ছায়াৰ মিশ্ৰণে গোপন পথৰ নিৰ্দেশনা প্ৰকাশ কৰে। এই সংকেতৰ অৰ্থ হ’ল যে ধন বা গুপ্ত স্থানৰ সন্ধান সহজে নহ’ব; ইয়াত পাণ্ডুলিপি, স্থানীয় পৰিবেশ, আৰু কৌশলৰ সমন্বয়ৰ প্ৰয়োজন। প্রতিটো রেখা, পাহাৰৰ ছায়া, নদীৰ বাঁক, আৰু গছৰ অৱস্থান মিলাই তেওঁ লক্ষ্য কৰে যে এটি সুক্ষ্ম পথ লুকোৱা আছে, যি ৰাতিৰ প্ৰকৃতি আৰু পূৰ্ণিমাৰ আলোত মাত্ৰ নিশ্চিতভাৱে দৃশ্যমান হ’ব। এই চিন্তাই দিগন্তক অৱগত কৰে যে অনুসন্ধানকে কেৱল ধৈৰ্য, কৌশল, আৰু সূক্ষ্ম লক্ষ্যৰ সৈতে আগবঢ়াবলগীয়া।
৬
নিমাটিগাঁওৰ ৰাতি, পূৰ্ণিমাৰ চঁদা পৰিপূর্ণ আলোৰে আকাশত উজ্জ্বল হৈ পৰে। দিগন্ত আৰু বিপ্লৱ পাণ্ডুলিপিৰ গুপ্ত সংকেতৰ দিশে গভীৰ মনযোগী হৈ মগুৰা গছৰ কাষলৈ আগবাঢ়ে। নিশাৰ চুপচাপত পথ চলা দুয়োকেইজনৰ হৃদয়ত একে সময়তে উত্তেজনা আৰু সাৱধানতা থাকিবলৈ বাধ্য কৰে। গছৰ শাখা-পাতে চঁদাৰ আলোৰ সৈতে মেলি এক অবিশ্বাস্য ছায়া সৃষ্টি কৰে, যেন নক্ষত্রবোৰো এই গুপ্ত অনুসন্ধানৰ সাক্ষী। পাণ্ডুলিপিত উল্লেখিত ‘পূৰ্ণিমাৰ ছায়া’ শব্দই এতিয়া অৰ্থবোধক হৈ পৰে—দিগন্তৰ চকুত, গছৰ তলৰ পৰা এটি বিশেষ বিন্দুত চাঁদৰ পোহৰে সঠিক দিশ দেখুৱাইছে। এই দৃশ্যই তেওঁলোকক এক অদ্ভুত উচ্ছ্বাস আৰু ৰহস্যৰ অনুভূতি প্ৰদান কৰে।
দিগন্ত আৰু বিপ্লৱ লক্ষ্য কৰে যে গছৰ তলৰ মাটিত, বিশেষ কৰি পাথৰৰ নিচিনাকৈ স্থানবোৰত চাঁদৰ পোহৰৰ এক নিখুঁত বিন্দু আছে। সেই বিন্দুত চাপ দি চাবলৈ গৈছিলেই, মাটিৰ তলত ধৰা পৰে এক সৰু কিন্তু সুদৃঢ় পাথৰৰ সিঁড়ি। সিঁড়িটো গোপন আৰু দীর্ঘ, যেন শতাব্দীৰ গোপনীয়তাই ইয়াত সংৰক্ষিত। দুয়োকেইজনে সাৱধানতাৰে মাটিৰ পৰিসৰৰ পৰীক্ষা কৰে, যেন কোনো অদৃশ্য শক্তি তেওঁলোকক বেয়া পথলৈ নলয়। নিশাৰ আলোত সিঁড়িৰ ছায়া আৰু চাঁদৰ পোহৰৰ মিলনে এটি জাদুকৰী দৃশ্য সৃষ্টি কৰে। প্ৰতিটো পদক্ষেপত সিঁড়িটো এক নতুন রহস্যৰ আভা দিগন্তক অনুভৱ কৰায়, যেন প্ৰকৃতি আৰু অতিপ্রাকৃতিক শক্তিৰ সংমিশ্ৰণে গোপন পথৰ নিৰ্দেশনা দিছে।
সিঁড়িত পৰি দিগন্ত আৰু বিপ্লৱ ধীৰে ধীৰে তললৈ নামি যায়। তলৰ গুহা প্ৰৱেশ কৰোঁতে, ঠাণ্ডা আৰু সেউজীয়া বায়ু তেওঁলোকৰ শৰীৰে অনুভৱ কৰে। গুহাৰ ভিতৰতে হালকা মাটি আৰু পাথৰৰ সুবাস, আৰু চাঁদৰ আলোত ছায়া যেন স্থানিক ইতিহাসক শ্বাস প্ৰদান কৰে। গুহাৰ ভিতৰত কিছুমান স্থানে সৰু ঝৰুৱা, প্ৰাকৃতিক প্ৰকাৰৰ আলোছায়া আৰু পাথৰৰ মূৰ্তি পৰিসৰত বিস্ময় সৃষ্টি কৰে। দিগন্ত মনত ভাবিলে, “পাণ্ডুলিপিৰ সংকেতৰ সঠিকতা কল্পনাৰ সীমা পাৰ কৰিছে। এতিয়া আমি সত্যেই সেই গুপ্ত স্থানৰ সন্মুখীন।” এই অনুভৱে তেওঁলোকক ধৈৰ্য, সতর্কতা, আৰু মনোযোগৰ সৈতে গুহাৰ ভিতৰ পৰ্যবেক্ষণ কৰিবলৈ প্ৰেৰণা দিয়ে।
৭
পাথৰৰ সিঁড়িৰ তলত দিগন্ত আৰু বিপ্লৱৰ সন্মুখীন হয় এটি গভীৰ আৰু এন্ধাৰ গুহাৰ মুখৰ। নিশাৰ ধূসৰ আলোত গুহাৰ প্ৰৱেশ যেন এক অজানাৰ দৰ্জা মেলিছে। সিঁড়িৰ পৰা নামি অহাৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ পা তলৰ মাটি আৰু পাথৰৰ ছায়াৰ সংস্পৰ্শ অনুভৱ কৰে, আৰু বতাহৰ হালকা ঢৌয়ে গুহাৰ ভিতৰত এক অদ্ভুত শীতলতা সৃষ্ট কৰে। প্ৰথম দৃষ্টি পৰেই লক্ষ্য কৰে যে গুহাৰ ভিতৰত থকা পাথৰৰ দেৱালত খোদাই কৰা আহোম যুগৰ যুদ্ধদৃশ্য, সৈন্যৰ ভঙ্গি, তীৰ-ধনুৰ প্ৰতীক, আৰু ঘোঁৰাৰ চলাচলৰ সূক্ষ্ম চিত্ৰবোৰ এক অতীতকালৰ চেতনা আৰু শক্তি প্ৰকাশ কৰিছে। প্ৰতিটো খোদাই, প্ৰতিটো রেখাই যেন এক গল্প ক’লে—যুঁজাৰু সেনাপতিৰ কৌশল, যুদ্ধে ব্যৱহৃত অস্ত্ৰ, আৰু সেনাৰ শৌৰ্যৰ দৃষ্টান্ত। দিগন্তে মনত ভাবিলে, “এই স্থানত কেৱল ধন নহয়; ইতিহাস, শক্তি আৰু কল্পনাৰ মিলন আছে।” বিপ্লৱও চুপচাপ এই নকশা-বৰ্ণনা পৰ্যালোচনা কৰে, যেন অতীতক সাৱধানে অনুভৱ কৰিব পৰা যায়।
গুহাৰ তলত নামি অহাৰ লগে লগে পানীৰ ধাৰৰ শব্দ স্পষ্টভাৱে শুনা যায়। শব্দৰ উত্স ঠিক নিৰ্ধাৰণ কৰিব নোৱাৰিলেও, পানীৰ ছন্দে গুহাৰ ভিতৰলৈ এক ধ্যানমূলক আৰু একে সময়তে অদ্ভুত আতংকৰ অনুভূতি প্ৰদান কৰে। গুহাৰ ভিতৰৰ দেৱাল, ছাদ, আৰু মাটি যেন বহু শতক ধৰি চুপচাপ ৰহস্য সজাই ৰাখিছে। দিগন্তে লক্ষ্য কৰে যে দেৱালৰ খোদাই আৰু গুহাৰ নিৰ্মাণৰ মধ্যে এক গুপ্ত যুক্তি আছে—যি ধন বা গুপ্ত স্থানলৈ পোৱা পথটো কঠিন কৰি তোলে। তলৰ অংশৰ দীৰ্ঘপথীয়া সুড়ঙ্গ তেওঁলোকক অন্বেষণ কৰিবলৈ আকৰ্ষণ কৰে, কিন্তু একে সময়তে সতর্ক হ’বলৈ বাধ্য কৰে। তেওঁলোক দুয়োৱে একে সময়তে অনুভৱ কৰে যে এই সুড়ঙ্গত পদক্ষেপ এটা ভুল কৰিলে বিপদ বা বিভ্ৰান্তি হ’ব পাৰে।
দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে গুহাৰ ভিতৰৰ প্ৰতিটো বিৱৰণ মনোযোগীভাৱে লক্ষ্য কৰে। পাথৰৰ দেৱালত খোদাই কৰা যুদ্ধদৃশ্য, সৈন্যৰ ভঙ্গি, অস্ত্ৰৰ আকাৰ, আৰু ঘোঁৰাৰ অৱস্থান—সকলো মিলি যেন এটি মানচিত্ৰৰ দৰে পথ নিৰ্দেশ কৰিছে। বিশেষকৈ যুঁজাৰু সেনাপতিৰ খোদাই কৰা মুখমণ্ডল আৰু হাতৰ ভঙ্গিয়ে তেওঁলোকক ধন বা গুপ্ত স্থানৰ দিশ নিৰ্ণয়ৰ সূক্ষ্ম সংকেত প্ৰদান কৰে। এই অংশত পানীৰ ছন্দ আৰু গুহাৰ সেউজীয়া পৰিবেশ একে সময়তে আতংক আৰু উত্তেজনা সৃষ্টি কৰে। দিগন্তৰ মনত এক গভীৰ উপলব্ধি জন্মায়—এই গুহা কেৱল ধন বা গুপ্ত স্থান নহয়; ই অতীতৰ স্মৃতি, শক্তি, আৰু মানুহৰ ধৈৰ্যৰ পৰীক্ষা একেলগে সংৰক্ষণ কৰিছে।
৮
গুহাৰ গভীৰ অংশত পদাৰ্পণ কৰাৰ লগে লগে দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে এটি অদ্ভুত ঠাণ্ডা অনুভৱ কৰে। ঠাণ্ডাৰ সেই অনুভৱ মাত্ৰ শৰীৰত নহয়; মনৰ ভিতৰতো এক অদ্ভুত ভয়ৰ ছায়া বিস্তৃত হয়। গুহাৰ ভিতৰৰ নিস্তব্ধতা আৰু পানীৰ সৰু ঢৌ, পাতলাভাৱে গছেৰে সৃষ্ট ছায়া আৰু প্রতিফলন—সকলো মিলি এটি অতিপ্রাকৃতিক উপস্থিতিৰ আভা সৃষ্টি কৰে। এই অংশত বাতৰিৰ দৰে নীৰৱতা, বতাহৰ স্পৰ্শ, আৰু ধ্বংসসাধ্য সুৰ মিলি যেন দিগন্ত আৰু বিপ্লৱক এটা ৰহস্যময় জগতৰ মাজলৈ টানিছে। দুয়োজনৰ হৃদয়ৰ স্পন্দন তীব্ৰ হৈ পৰে, আৰু প্ৰতি পদক্ষেপত ভয় আৰু উত্তেজনা একে সময়তে বৃদ্ধি পায়। গুহাৰ ভিতৰৰ পথ অতি সৰু আৰু বাঁকী, আৰু ঠাণ্ডা আৰু অন্ধকাৰৰ সৈতে মিলিত অদ্ভুত শব্দই তেওঁলোকক সতর্ক কৰি ৰাখে।
হঠাৎ, গুহাৰ সোঁফালৰ পৰা এটি অদ্ভুত দৃশ্য প্ৰকাশ পায়। দিগন্ত আৰু বিপ্লৱ দেখিবলৈ পায় আহোম সাজপোশাক পিন্ধা এটা প্ৰেতাত্মাৰ ৰূপ—গুপ্ত ধনৰ প্ৰহৰী। প্ৰেতাত্মাৰ চকু, মুখমণ্ডল আৰু আচৰণে একে সময়তে ভয় আৰু ভাবুকি উভয় সৃষ্টি কৰে। তাৰ চকুত ইতিহাসৰ গভীৰতা, যুদ্ধৰ স্মৃতি, আৰু ধন ৰক্ষাৰ প্ৰতিজ্ঞা প্ৰতিফলিত হৈছে। দিগন্ত প্ৰথমে আচৰিত হয়, কিন্তু শীঘ্ৰে তেওঁ মনত স্থিৰ কৰে যে এই অভিজ্ঞতা কেৱল অতিপ্রাকৃতিক নহয়; প্ৰেতাত্মাই তেওঁলোকক গুপ্ত ধনৰ প্ৰকৃত মূল্য আৰু ইতিহাসৰ গুৰুত্ব উপলব্ধি কৰাবলৈ আহিছে। বিপ্লৱও স্থিৰ হৈ প্ৰহৰীৰ দিশে চায়, আৰু অনুভৱ কৰে যে তেওঁলোকে যেন এক পুৰণি যুদ্ধৰ সাক্ষী হৈ পৰিছে।
প্ৰেতাত্মাই আচৰিতভাৱে কথা কোৱা আৰম্ভ কৰে। তেওঁৰ কণ্ঠ সৰু, গম্ভীৰ, আৰু ঠাণ্ডা, যেন গুহাৰ ভিতৰৰ নিস্তব্ধতাক আরও তীব্ৰ কৰি তুলিছে। দিগন্তে হাতত থকা পাণ্ডুলিপিখন উলিয়াই দেখুৱালে, প্ৰহৰী তাৰ প্ৰতিটো অক্ষৰ, চিহ্ন আৰু নকশা লক্ষ্য কৰে। কথোপকথনত স্পষ্ট হয় যে পাণ্ডুলিপি কেৱল ধনৰ অৱস্থান নহয়, ই অতীত, শক্তি, আৰু সুৰক্ষাৰ এক চাবিকাঠি। প্ৰহৰীয়ে তেওঁলোকক সাৱধানতা, উদ্দেশ্যৰ বিশুদ্ধতা, আৰু ধৈৰ্যৰ প্ৰয়োজনীয়তা বুজাই দিয়ে। প্ৰতিটো পদক্ষেপ, প্রতিটো লক্ষ্য, আৰু প্রতিটো সিদ্ধান্তই গুপ্ত ধনৰ সুৰক্ষাৰ লগত সংযুক্ত। দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে অনুভৱ কৰে যে এই প্ৰহৰী কেবল অতিপ্রাকৃতিক নোহয়; ই ইতিহাস, মানুহৰ অভিজ্ঞতা, আৰু স্থানীয় বিশ্বাসৰ এক জীবন্ত প্ৰতীক।
৯
গুহাৰ গভীৰতা আৰু প্ৰহৰীৰ উপস্থিতিৰ মাজত দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে ধীৰে ধীৰে বুজি পায় যে তেওঁলোক কেবল ধনৰ সন্ধানত নহয়, বৰঞ্চ ইতিহাস, শক্তি, আৰু সততার এক অদৃশ্য পৰীক্ষাৰ মাজত আছে। প্ৰেতাত্মাই, গোপন গুহাৰ নিস্তব্ধতাত, ধীৰ স্বৰে ক’ব ধৰিলে যে ধন মানে সোনা-ৰূপা, ৰত্ন বা ধন-সম্পদ নহয়। সেয়া আছিল আহোম সাম্ৰাজ্যৰ গুপ্ত নক্সা, যুদ্ধদস্তাবেজ আৰু ৰাজনৈতিক কৌশলৰ দস্তাবেজ, যি সৈন্যৰ সাহস, সমৰ কৌশল আৰু সাম্ৰাজ্যৰ স্থিতি ৰক্ষা কৰিবলৈ লুকুৱাই ৰাখিছিল। দিগন্তৰ মনত প্ৰথমে আচৰিত অনুভূতি জন্মায়। সেউজীয়া বতাহ আৰু পানীৰ শব্দৰ মাজত প্ৰেতাত্মাৰ শব্দ যেন গভীৰতা আৰু গুৰুত্বৰ সৈতে প্ৰতিধ্বনি কৰে। তেওঁ অনুভৱ কৰে যে ইতিহাস, সংস্কৃতি, আৰু অতীতৰ যুঁজৰ স্মৃতি এই ধনৰ মাজত সংৰক্ষিত আছে, আৰু ইয়াৰ মান আৰু গুৰুত্ব সোনাৰ দ্বাৰা নাপায়।
প্ৰেতাত্মাই আগুৱাই ক’ব পাৰে যে এই ধনৰ অৰ্থ বুজিবলৈ মানুহৰ মনৰ বিশুদ্ধতা আৰু উদ্দেশ্যৰ বিশুদ্ধতা অতি প্ৰয়োজনীয়। কেবল ধন বিচাৰি অহা, নিজৰ লোভত আচ্ছন্ন, বা প্ৰকৃত উদ্দেশ্য বুজি নোপোৱা মানুহে এই গুপ্ত ধনৰ প্ৰকৃত গুৰুত্ব নাপায়। দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে অনুভৱ কৰে যে এই ধন মানে এটা জীৱন্ত ইতিহাসৰ অংশ, য’ত যুদ্ধকালীন পৰিকল্পনা, সাম্ৰাজ্যৰ কৌশল, আৰু প্ৰজাৰ সুৰক্ষাৰ গুপ্ত তথ্য সংৰক্ষিত। প্ৰেতাত্মাৰ চেতনা, ধনক সুৰক্ষিত ৰাখিবলৈ নিৰ্দেশনা, আৰু গুহাৰ নিস্তব্ধতা মিলি দিগন্তৰ মনত এক গভীৰ উপলব্ধি জন্মায়—যদি এই জ্ঞান সঠিক উদ্দেশ্য আৰু সততা থকা মানুহৰ হাতলৈ নাহে, তেন্তে ই ইতিহাসৰ সঠিক প্ৰয়োগ নাপায়, আৰু সম্ভৱত বিপদ বা বিভ্ৰান্তিৰ সৃষ্টি কৰিব পাৰে।
দিগন্তৰ ভিতৰত এক তীব্ৰ সজাগতা আৰু দায়িত্ববোধ জন্মায়। তেওঁ বুজে যে পাণ্ডুলিপিৰ সংকেত, গোপন সুড়ঙ্গ, আৰু অভিশপ্ত প্ৰহৰীৰ সকলো নিৰ্দেশনা এই গুপ্ত ধনৰ সঠিক ব্যৱহাৰ নিশ্চিত কৰিবলৈ সাজি ৰখা হৈছে। বিপ্লৱও অনুভৱ কৰে যে ধনক সঠিক উদ্দেশ্য আৰু হৃদয়ৰ বিশুদ্ধতাৰ সৈতে বাহিৰলৈ অনা প্ৰয়োজন। গুহাৰ ভিতৰৰ ঠাণ্ডা, পানীৰ ঢৌৰ শব্দ, আৰু প্রেতাত্মাৰ উপস্থিতি যেন দুয়োকেইজনক নিৰ্দেশনা দিয়ে—গোপন ধনৰ সন্ধান মানে কেবল পদক্ষেপ বা কৌশলৰ বিষয় নহয়, ই এক আত্মিক আৰু মানসিক যাত্ৰা, য’ত সততা, সাহস, আৰু লক্ষ্য স্থিৰতাৰ পৰীক্ষা চলি থাকে। প্ৰতিটো পদক্ষেপ, প্ৰতিটো দিশ, প্ৰতিটো সংকেতই জানিবলৈ দিয়ে যে ধনৰ অৰ্থ মানৱ কল্যাণ আৰু ইতিহাসৰ সংৰক্ষণত আছে।
১০
নিমাটিগাঁওৰ ৰাতি আৰু মগুৰা গছৰ ছায়া দিগন্তৰ মনত এক গভীৰ শান্তি আৰু সন্তুষ্টিৰ অনুভূতি সৃষ্টি কৰে। শতাব্দীৰ ৰহস্য আৰু গুপ্ত ধনৰ সন্ধানৰ অন্ততঃ, তেওঁ সকলো দস্তাবেজ, যুদ্ধকালীন নক্সা, আৰু পাণ্ডুলিপিৰ মূল প্ৰতিলিপি লৈ গুৱাহাটীলৈ উভতি যায়। পথটো কঠিন আৰু দীঘল, কিন্তু দিগন্তৰ মনৰ ধৈৰ্য, লক্ষ্য স্থিৰতা, আৰু অনুসন্ধানৰ উত্তেজনাই তেওঁক আগবাঢ়িবলৈ বাধ্য কৰে। দুয়োশিৰে স্মৃতি আৰু অভিজ্ঞতাৰ মিশ্ৰণে ৰাতিৰ আঁৰশীতলতাও সুখৰ অনুভৱ প্ৰদান কৰে। ৰাতিৰ নীরৱতা, গুহাৰ গভীৰতা, আৰু মগুৰা গছৰ উপস্থিতিৰ মৰ্মস্পৰ্শী স্মৃতি তেওঁৰ মনত এটি স্থায়ী প্ৰতিফলন সৃষ্টি কৰে।
গুৱাহাটীলৈ আহি, দিগন্ত দস্তাবেজসমূহ সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰে। তেওঁ নিশ্চিত কৰে যে ইতিহাস, যুদ্ধকালীন কৌশল, আৰু আহোম সাম্ৰাজ্যৰ গুপ্ত তথ্য সঠিকভাৱে সংৰক্ষিত হৈ আছে। এই দস্তাবেজৰ দ্বাৰা ভবিষ্যতৰ বাবে শিক্ষাৰ উৎস, ইতিহাসৰ মূল্য, আৰু পৰিচয়ৰ সংৰক্ষণ নিশ্চিত হয়। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ গ্ৰন্থাগাৰত সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰা সময়ত, দিগন্তে অনুভৱ কৰে যে গুপ্ত ধনৰ প্ৰকৃত অৰ্থ পোৱা মানে কেৱল অনুসন্ধানৰ সফলতা নহয়, বৰঞ্চ ইতিহাসৰ সংৰক্ষণ, সমাজৰ বাবে শিক্ষা, আৰু অতীতৰ শক্তিক সঠিক দিশত ব্যৱহাৰ কৰা। প্ৰতিটো দস্তাবেজ, প্ৰতিটো নক্সা, আৰু প্ৰতিটো পাণ্ডুলিপিৰ অংশ যেন এক অতীতৰ কাহিনী আৰু ভবিষ্যতৰ শিক্ষা সংৰক্ষণ কৰি ৰাখিছে।
নিমাটিগাঁওলৈ উভতি অহাৰ সময়ত, দিগন্ত আৰু বিপ্লৱে লক্ষ্য কৰে যে মগুৰা গছ পুনৰ নীৰৱ হৈ আছে। গছৰ ছায়া, যিয়ে শতাব্দীৰ কিংবদন্তী আৰু গুপ্ত ধনৰ সুৰক্ষা কৰিছিল, এতিয়াও নিজ দায়িত্বত স্থিৰভাৱে আছে। গছৰ শান্ত উপস্থিতি, শাখা-পতাত নীৰৱ কম্পন, আৰু বতাহৰ হালকা সোঁৱৰণি যেন ইতিহাস আৰু রহস্যক চুপচাপ সংৰক্ষণ কৰি ৰাখিছে। কোনো বস্তুগত ধন নাই, কোনো চকুত পৰাৰ দৰে গুপ্ত বস্তু নাই; কিন্তু গছৰ ছায়াই সেই গুপ্ততা আৰু সঁচা ৰহস্যৰ ৰক্ষাকাৰী হৈ আছে। মগুৰা গছৰ নিস্তব্ধতা পাঠকক এক গভীৰ অনুভূতিৰ মাজলৈ নিয়া যায়—যেখানে ৰহস্য, ইতিহাস, আৰু প্ৰকৃতি একে সময়তে একে স্থানে উপস্থিত।
