ঋত্বিকা বৰা পৰ্ব ১ জিলিকা বৰা ডাঙৰকৈ হাঁহিলে। টিনৰ চালিৰে বৰষুণটো ঢাক-ঢোলৰ দৰে বজাই আছিল। শীতল পাৱৰে ভিজা ঘাঁহেৰে গাঁঠি উলটাই টিনৰ তলত থিয় হৈ জিলিকাৰ হাতত এটা কফিৰ কাপ দিলে ওচৰত থকা চাহৰ দোকানটোৰ ছোৱালীজনী। জিলিকাৰ মনত অহা-যোৱা স্মৃতিৰ দৰে বতাহটো পাহাৰত পৰা কোমল ওঁচৰ যেন লাগিছিল। এই গাঁওখন—ধনশিৰি—তেওঁৰ জন্মস্থান। ছয় বছৰৰ পাছত তেওঁ পুনৰ আহিছে। তেতিয়াৰ পৰাই বয়সতকৈ বেছি বুজি উঠা মাকৰ একমাত্ৰ ছোৱালী আছিল জিলিকা। পিতাৰ অকস্মাৎ মৃত্যুৰ পিছত তেওঁ আৰু মাকে নগৰলৈ সৰি গ’ল। শিক্ষাৰ বাবে, জীৱনৰ বাবে। গাঁওৰ সৈতে সংযোগ মাথোঁ ফটোৰ ভিতৰত বা কোনোবা দেউতাৰ বন্ধু-আত্মীয়ৰ ফোনত সীমাবদ্ধ আছিল। কিন্তু আজি, যোৱা ৰাতিৰ এটা…