கேவி சுந்தரி பகுதி 1 – நீர் தேடும் நிலம் வியாழக்கிழமை காலை. மேல்சுழற்சி மழை வீழ்ந்து கொண்டிருந்தது. திண்டுக்கல் அருகே உள்ள சிவராயன்பட்டி என்ற சிறிய கிராமத்தில் உள்ள பஞ்சு தோட்டங்களின் நடுவே, ஒரு வெண்கல குடம் எடுத்து ஓடிச் சென்றாள் சின்னம்மா. அவள் வயது பதினாறு. முகத்தில் நிலத்தடி நீர்போல் வெளிப்படும் மென்மை இருந்தாலும், வாழ்க்கையின் அடர்த்தியான அடிச்சுவடுகள் அவளது காலடியில் தோன்றியிருந்தன. “ஓடாதே, சின்னம்மா! அட சும்மா இரு. குடம் எடுக்காம பாரு!” என்று அவளது அம்மா சீதம்மா சத்தம் போட்டாலும், சின்னம்மா ஓடிக்கொண்டே இருந்தாள். நகரத்துக்குள் ஒரு சிலரைத் தவிர அந்தக் கிராமத்தினர் இன்னும் சாதிவேதியைக் கடந்தபடியில்லை. குடிநீர் கிணறு ஒரு சாதி மட்டுமே பயன்படுத்தும் உரிமையுடன் இருந்தது. மற்றவர்கள், அதாவது தலித்துகள், பாம்புக்கிணறு என்று அழைக்கப்படும் காடுக்குள் உள்ள ஓராயிரம் அடி தூரத்தில் இருக்கும் பழைய கிணற்றை மட்டுமே பயன்படுத்த முடியுமென்று ஒரு எழுத்தாகும்…
-
-
மதுபந்தி ராமநாதன் 1 மழையில் நனைந்த அந்த காலையில் நரசிம்மனுக்குக் கிடைத்த செய்தி, அவன் வாழ்க்கையின் திசையை முழுவதும் மாற்றப்போகும் என்று யாரும் நினைக்கவில்லை. அரசு பள்ளியில் கணக்கு ஆசிரியராக பணிபுரிந்து வந்த இவர், கடந்த பத்து ஆண்டுகளாக சீராக வாழ்ந்துவரும் கிராம வாழ்க்கையைப் பற்றி பெரிதாக யோசிக்கவில்லை. தந்தையால் பரம்பரை வழியாக வந்தது போலத் தோன்றும் இந்த வேலை, அவனது குடும்பத்தின் பெருமையைப் பிரதிபலிக்கக்கூடிய ஒன்று. ஆனால், இன்று வந்துள்ள மின்னஞ்சலில் கூறப்பட்டிருந்தது—அவன் மகள் கவியாவின் பள்ளி, மூன்று மாதங்களுக்குள் மூடப்படப் போகிறது. மருதம்பட்டி என்ற அந்த சிறிய கிராமம், சுற்றி இருந்த பசுமை வயல்கள், மழைநீர் சேகரிக்க கட்டியிருந்த குளங்கள், தாவரவியல் ஆசிரியர் ஜெயராமரின் தாவரப்பூங்கா—அவை அனைத்தும் சற்று சீரழிந்து கொண்டே இருந்தன. ஆனால் பள்ளி மட்டும் தான் எப்போதும் ஒழுங்காக செயல்பட்டது. பள்ளியின் நிர்வாகிகள் மாற்றம் வந்தாலும், ஆசிரியர்கள் இல்லாத காலங்கள் வந்தாலும், மாணவர்கள் தினமும் பள்ளிக்கு…
-
சந்துரு சுப்ரமணியன் 1 கோடை முடிந்து மழைக்காலம் தொடங்கிய இராமநாதபுரத்தில் ஒரு சிறிய கிராமம் இருந்தது—மல்லிப்பூட்டூர். மழையால் அடர்ந்த அந்த கிராமத்தில் ஒரு பழைய அரண்மனை போல பழமையான பங்களா ஒன்றின் கதவுகள் திடீரென்று சத்தமின்றி திறந்தன. அந்த பங்களா மூன்றாண்டுகளாக பூட்டியே இருந்தது. சொந்தக்காரரே யாரும் இல்லை. ஆனால் இன்று, ஒரு வெள்ளை காரில் யாரோ வந்ததைக் கிராமத்தினர் கவனித்தனர். “யார் அந்த மனிதர்?” என்று அடுத்த வீட்டில் வாழும் மூதாட்டி விசாரித்தாள். அவள் பெயர் பரமேஸ்வரி அம்மாள். ஒரு காலத்தில் ஆசிரியை. இப்போது பழைய பங்களாவுக்கு எதிரேதான் வாழ்கிறாள். அந்த வீட்டின் கதவுகள் திறந்ததும், அவளுக்கு ஒரு ஜில்லென்று மழைத்துளி மனத்தில் விழுந்தது. காரிலிருந்து இறங்கியவர் கண்ணாடி அணிந்த 30 வயது வங்கிக்காரர் மாதிரி. ஆனால் உடைமுறை பக்குவமாக இருந்தது. கைப்பையில் பழைய தொலைபேசி, காகிதங்கள், ஒரு பழைய புகைப்படம். புகைப்படத்தில் ஒரு சிறுமி—கண்களில் மழை மிதக்கும். “இது…