অরিন্দম কলিতা ৰাতিৰ নিস্তব্ধতা বৰপেটাৰ সেউজীয়া বনৰ মাজত একেবাৰে ভিন্ন ধৰণৰ। গছবোৰৰ ডালত ৰাতিপুৱাৰ শিশিৰ থুপুৰি আছে, কেঁচা মাটিৰ গন্ধে নাক ভৰাই দিছে। কিন্তু সেই সৌন্দৰ্যৰ মাজত অচিন শীতলতা ঘূৰি ফুৰিছে। বনৰ মাজত এপাহ গাঁৱৰ মানুহে কেতিয়াবা সেই বনক “অন্ধকাৰী বন” বুলি ডাকে। কথাটি উভতি আহিছে বহুদিনৰ পূৰ্বৰ পৰা—যেতিয়া নায়েকী নন্দিনী নামৰ এজনী যুবতী ইয়াত হারাই গৈছিল। পুৰণি মানুহে ক’ব যে নন্দিনীৰ চকুৰ শূন্য দৃষ্টিৰে এতিয়াও গছৰ ফাঁকেদি তাকিবলৈ পোৱা যায়। মানুহে দিনত ইয়াক পাৰ হ’লও, ৰাতিপুৱা কোনো সাহসেৰে বনক প্ৰৱেশ নকৰে। সেই ৰাতি, ডিঙি নদীৰ পৰা উজনি গাঁওলৈ যোৱা পথত ৰবি নামৰ এজন যুবক বাইকত উঠি আহিছিল। নতুন চাকৰিৰ…