ஆரவ் தேவன் 1 சென்னை நகரம் அந்த நாள் திடீரென மேகங்களால் மூடிக்கொண்டது. மார்ச் மாதத்தில் இவ்வளவு கனமழை எதிர்பார்க்கப்படாத ஒன்று. பெரும்பாலானோர் குடைகளை மறந்துவிட்டு சாலைகளில் அலைந்தனர். பேருந்து நிறுத்தங்களின் கீழ் கூட்டம் குவிந்தது. தெருவோரத்தில் தேநீர் கடைகளில் நீராவி எழுந்து கொண்டிருந்தது. மழையின் வாசனையில் கலந்த சுடுநீரின் வாசனை ஒரு வித நிம்மதியை அளித்தது. அந்த நேரத்தில் நந்தினி பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றிருந்தாள். அவளுடைய கையில் ஒரு சிறிய பை மட்டும். மழை காரணமாக அவள் தலைமுடி நனைந்து முகத்தில் வழிந்தது. அவள் தன் கண்ணாடியைத் துடைத்து, சுற்றி பார்த்தாள். கூட்டத்தில் யாரும் அவளை கவனிக்கவில்லை. ஆனால் ஒருவன் மட்டும் அவளை தீவிரமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் பெயர் அரவிந்த். ஒரு இளம் இசைக்கலைஞன். கிதார் பையில் சுமந்து கொண்டு எப்போதும் நகரமுழுதும் அலைந்தவன். அந்த நாள் அவன் இசை நிகழ்ச்சிக்குப் போக வேண்டிய நேரம். ஆனால் மழை…
- 
				
 - 
				
கிருத்திகா சுந்தரம் பருவம் 1: முதல் மழை மழை சின்னச் சின்ன துளிகளாக விழ ஆரம்பித்தபோது, மீரா பஸ் ஸ்டாப் அருகே நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கருப்பு நீளச்சால்வை புழுங்கி, காற்றில் ஓர் இசை போலே அசைந்தது. கையில் ஒரு பழைய நோட்டு, முகத்தில் ஒரு அலட்சியமான அமைதி. ஆனால் உள்ளுக்குள்ளே மழை இவளுக்கு ஒரு நினைவு போல இருக்கிறது — கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக அழியாத ஒரு சின்ன அழுத்தம். அதிகாரி அவின் குரல் ரேடியோவில் எதிரொலிக்கையில், அவள் தலையை தூக்கிப் பார்த்தாள். பக்கத்து கடையில் இருந்த ரேடியோவில், அவன் பேசியிருந்தது. “மழை என்றாலே நம்ம ஊரு வாசனை மட்டுமல்ல… சில நினைவுகளும் கூட வருகிறது,” என்ற அவன் குரல் மீராவை சில நொடிய்களுக்கு நிலைத்துவைத்தது. அவின். அந்தப் பெயரை கேட்கும் போதே, அவளது இதயம் ஒரு நிமிடம் துள்ளியது. 2018-ல், கோவை யூனிவர்சிட்டியில் அந்த முதலாம் ஆண்டு தமிழ்…