হেমন্ত বৰা ১ সুযোগ কেতিয়াবা নিশব্দে আহে, দীপ্তিৰ জীৱনত সেইদিনা তেনে এটা মুহূৰ্ত এৰাই গৈছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কলা শাখাৰ তৃতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী, দীপ্তি, বৰষুণত ভিজি কলাভৱনৰ সন্মুখত থিয় আছিল। পানী বৰষুণৰ দৰে নহয়—যেন কিছুমান ভাবনা ওলাই আহিছিল তেওঁৰ চকুতে। প্ৰত্যেক টোপাল যেন এটা প্রশ্ন, এটা অতীত, এটা অচিন জগতে নিয়া পথ। তেওঁৰ গা ধৰা নেমিক্স চাদৰখনে সাৰি উঠি গৈছিল কঁকাললৈ। তেওঁৰ কাণত লাগি আছিল টিনৰ ছাঁতিত বৰষুণৰ ধ্বনি—টুপ টুপ টুপ। কলেজৰ আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰী বেয়া বতৰত দৌৰি গৈছিল, আপোনা-আপোনাৰ আশ্ৰয় বিচাৰি। দীপ্তি, সেই আশ্ৰয় বিচৰা মানুহৰ ভিতৰত নাছিল। তেওঁৰ থিয় দিয়া ইচ্ছাটি যেন ওলালেই আহে, “হয়তো কাকো কোনোদিন বিদায় দিয়া হোৱা…
-
-
অঙ্কুর বিশ্বাস বৃষ্টির দিনে দেখা কলকাতার আকাশটায় সেই বিকেলটা যেন ভেজা ক্যানভাস হয়ে ছিল। মেঘে ঢাকা আকাশ, গুঁড়িগুঁড়ি বৃষ্টি, আর একরাশ ধোঁয়াটে আলো—তাতে শহরটা কিছুটা ক্লান্ত, কিছুটা স্বপ্নালু লাগছিল। কলেজের ফটকের বাইরে, ছাতাহীন অনুরাধা হাঁটছিল ধীরে ধীরে। সোনালি সালোয়ারটা হাঁটু পর্যন্ত ভিজে গিয়েছে, চুলগুলো এলোমেলো হয়ে কপালের ওপর নেমে এসেছে। সে তাড়াহুড়ো করছিল না। বৃষ্টি আর স্মৃতির মিশেলে একটা অদ্ভুত আবেশ ছিল তার মধ্যে। সে হাঁটছিল ঠিক সেই সময়, এক অচেনা কণ্ঠস্বর তাকে থামিয়ে দিল। “তুমি অনুরাধা?” কণ্ঠটা ভদ্র, কিন্তু আত্মবিশ্বাসী। মুখ ঘুরিয়ে দেখল, এক ছেলেকে। হাতে ক্যামেরা, চোখে গোল ফ্রেমের চশমা, কাঁধে একটা ছোট ব্যাগ। তার মুখটা একেবারে পরিচিত…