জনালী দত্ত প্ৰথম অংশ: চাহপাতৰ গন্ধত নামি আহে সুৰ চাহ-বাগিচাটোৰ পৰা অৱসন্ন হাওয়া নামি আহিলে রিনিৰ বুকুতে এক অপৰিচিত কঁপি ওঠে—এনে জুলপুৰীয়া কঁপি যি বৰষুণৰ আগমুহূৰ্ত্তৰ বতাহৰ দৰে কাণৰ কূণঠালৈ চোব খাই যায়, নিজৰ নামটো কাষলৈ টানি লয় আৰু বুজাই দিয়ে যে আজিও কিবা নতুন হ’ব পাৰে। পুৱাৰ সূৰ্য্য সদায়েই ইয়াত অলপ ছাঁ টানি মিছা-মিছা ৰঙা কৰি ধৰে; দূৰলৈ চাহপাত চেলাই থকা শ্রমিক-শ্ৰমিকাইৰ কণ্ঠেৰে ওলাই আহে মিঠা কথোপকথন, হাহিমুখৰ একোণ, আৰু গন্ধ—একেধৰণৰ গন্ধ য’ত আছে মাটিৰ কাদা, পাতৰ সেউজ, আৰু কাষতে পুৰি থকা চুৱাইফলৰ খোলৰ ধোঁৱা। ৰিনি—চাহ বাগিচা মেনেজাৰৰ একমাত্ৰ কন্যা—তেওঁৰ চলাফেৰাত এবিধ সাৱধান শিষ্টতা, যেন হেঁপাহকো পইছা-খৰচ নকৰাকৈ সুকোনাকৈ…
