প্ৰজ্ঞা শইকীয়া শূন্যতা আৰু সুৰৰ মাজত নীল বৰুৱাই আজি বাৰিষাৰ প্ৰথম পাতে নষ্টালজিয়াত ভৰা এটা বেলিকা অনুভৱ কৰিলে। কলেজৰ পৰা ঘূৰি আহি টেবুলখনৰ দাঁতিত বহি থাকোতেই বতাহজাকে জানে জানে কাণে কাণে কিবা এটা ক’লে। সোঁৱৰণিৰ দৰে। পুৰণি সুৰৰ দৰে। ৰাতিপুৱাৰ চাহ কাপটোৰ কাষতে থোৱা অমৰীয়া ৰেকৰ্ডিং টেপখনেও যেন চকুৰ সন্মুখত সেই মুখখন তুলি ধৰিলে—ৰাশ্মী। “সেইখিনি দিন ক’লৈ গ’ল?” নীলৰ মনত আকৌ এটা সুধনি। তেজপুৰ কলেজত লিটাৰেচাৰ পড়োৱা ৩৫ বছৰীয়া নীল, বৰ্তমান এটা সৰল জীৱন যাপন কৰে। কিন্তু তেওঁৰ ভিতৰতে এটা বিশাল শূন্যতা। কলেজৰ সময়খিনিত তেওঁ আছিল এগৰাকী চুটিং তাৰকা—গীটাৰ, কবিতা আৰু স্বপ্নৰে ভৰা জীৱন। আৰু সেই সময়খিনিতেই আহিছিল ৰাশ্মী ফুকন—এজনী…