অভিষেক দত্ত পর্ব ১ : অরণ্যের প্রান্তে সূর্য তখন পশ্চিম আকাশে গড়িয়ে পড়ছে। লালচে আলো যেন মায়ার পর্দার মতো ছড়িয়ে পড়েছে চারপাশে। মহারানী অরণ্যের গাঢ় সবুজ ছাতার উপর সেই আলোর আভা পড়তেই জঙ্গলটা আরও রহস্যময়, আরও গম্ভীর হয়ে উঠছে। বাতাসে এক অদ্ভুত শীতলতা, অথচ গ্রীষ্মকাল, গরমের দাপট চরমে থাকার কথা। যেন এই জঙ্গলের আলাদা এক নিজস্ব ঋতুচক্র আছে—বাকি পৃথিবীর সাথে যার কোনো সম্পর্ক নেই। অভিজিৎ ট্রেকিং ব্যাগ পিঠে চাপিয়ে গাড়ি থেকে নেমে দাঁড়াল ধুলোমাখা কাঁচা রাস্তায়। তার চোখে কৌতূহলের ঝিলিক। বয়স পঁচিশের কাছাকাছি, সদ্য বিশ্ববিদ্যালয় থেকে পাশ করা এক বন্যপ্রাণী গবেষক। তার লক্ষ্য—অদৃশ্যপ্রায় বন্যপ্রাণীদের খোঁজ পাওয়া। কত গল্পই না ছড়ানো…
-
-
অৰুণাভ দাস নদীৰ কাষৰ জোনাকী লাচিমুখ গাঁওখনৰ বুকুত, যেন এক আঁচলত গুজি থোৱা ৰত্নৰ দৰে, গুজি আছে হেমধাৰা নদী। সেই নদীখনৰ পানী শীতল, পানীৰ কলকলনিত যেন যুগ যুগীয়া সুৰেৰে গাওঁজনক জপাই ৰাখিছে। দুয়োফালে বাঁহৰ বন, মাজে মাজে মহুলী আৰু কদম ফুলৰ গন্ধেৰে ভৰা হাওঁৱা। হেমধাৰা কেৱল পানীৰ ধাৰা নহয়—ই গাওঁবাসীৰ জীৱনৰ মাৰ্গ, সপোনৰ কণ্ঠ, আৰু লোকগাথাৰ আঁতুৰঘৰ। লাচিমুখত একো মহান ৰাজবংশৰ ঘৰ নাছিল, একো বৈভৱময় ইমাৰত নাছিল। তথাপি গাঁওখনৰ লোকৰ বুকুত গর্ব আছিল, কিয়নো তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰিছিল—তেওঁলোকৰ জীৱনক এখন গোপন শক্তিয়ে আগবঢ়াই যায়। সেয়া আছিল হেমধাৰাৰ কন্যাৰ গাথা। গাঁওখনত এজন মানুহ আছিল—হৰিদাস বৰুৱা। অতি সাধাৰণ মানুহ, কাষত ধানজমি, সৰু ঘৰ,…
-
Om Jindal Part 1 – The Transfer Order Ooty, 1895. The train hissed as it wound up the Nilgiri mountains, its wheels screeching around narrow curves, as though the very hills resisted intrusion. From his open window, Devendra Nath Rai watched thick clouds drape over eucalyptus trees and tea plantations like a shroud. The air had a peculiar chill—unlike the searing plains of Madras Presidency, where he’d spent most of his career. He was thirty-two, a quiet man with neat handwriting and a taste for facts. The British admired him for his efficiency; Indians called him “Sarkari Sahib” behind his…