অৰুণাভ দাস নদীৰ কাষৰ জোনাকী লাচিমুখ গাঁওখনৰ বুকুত, যেন এক আঁচলত গুজি থোৱা ৰত্নৰ দৰে, গুজি আছে হেমধাৰা নদী। সেই নদীখনৰ পানী শীতল, পানীৰ কলকলনিত যেন যুগ যুগীয়া সুৰেৰে গাওঁজনক জপাই ৰাখিছে। দুয়োফালে বাঁহৰ বন, মাজে মাজে মহুলী আৰু কদম ফুলৰ গন্ধেৰে ভৰা হাওঁৱা। হেমধাৰা কেৱল পানীৰ ধাৰা নহয়—ই গাওঁবাসীৰ জীৱনৰ মাৰ্গ, সপোনৰ কণ্ঠ, আৰু লোকগাথাৰ আঁতুৰঘৰ। লাচিমুখত একো মহান ৰাজবংশৰ ঘৰ নাছিল, একো বৈভৱময় ইমাৰত নাছিল। তথাপি গাঁওখনৰ লোকৰ বুকুত গর্ব আছিল, কিয়নো তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰিছিল—তেওঁলোকৰ জীৱনক এখন গোপন শক্তিয়ে আগবঢ়াই যায়। সেয়া আছিল হেমধাৰাৰ কন্যাৰ গাথা। গাঁওখনত এজন মানুহ আছিল—হৰিদাস বৰুৱা। অতি সাধাৰণ মানুহ, কাষত ধানজমি, সৰু ঘৰ,…
