অরিন্দম কলিতা ৰাতিৰ নিস্তব্ধতা বৰপেটাৰ সেউজীয়া বনৰ মাজত একেবাৰে ভিন্ন ধৰণৰ। গছবোৰৰ ডালত ৰাতিপুৱাৰ শিশিৰ থুপুৰি আছে, কেঁচা মাটিৰ গন্ধে নাক ভৰাই দিছে। কিন্তু সেই সৌন্দৰ্যৰ মাজত অচিন শীতলতা ঘূৰি ফুৰিছে। বনৰ মাজত এপাহ গাঁৱৰ মানুহে কেতিয়াবা সেই বনক “অন্ধকাৰী বন” বুলি ডাকে। কথাটি উভতি আহিছে বহুদিনৰ পূৰ্বৰ পৰা—যেতিয়া নায়েকী নন্দিনী নামৰ এজনী যুবতী ইয়াত হারাই গৈছিল। পুৰণি মানুহে ক’ব যে নন্দিনীৰ চকুৰ শূন্য দৃষ্টিৰে এতিয়াও গছৰ ফাঁকেদি তাকিবলৈ পোৱা যায়। মানুহে দিনত ইয়াক পাৰ হ’লও, ৰাতিপুৱা কোনো সাহসেৰে বনক প্ৰৱেশ নকৰে। সেই ৰাতি, ডিঙি নদীৰ পৰা উজনি গাঁওলৈ যোৱা পথত ৰবি নামৰ এজন যুবক বাইকত উঠি আহিছিল। নতুন চাকৰিৰ…
-
-
Arjun Nair Part 1 – The Arrival The train screeched into Netarhat station just before dusk, scattering a few sleepy dogs off the tracks. Meera Joshi stepped down with her rucksack, adjusting her glasses against the thick blanket of humidity that clung to the air. She was thirty-two, a wildlife biologist with years of fieldwork behind her, yet this place carried a silence she had never felt before. The sal trees stretched in dark rows beyond the station, their shadows already deepening with the falling light, as if the forest had secrets it was unwilling to share with newcomers. A…
-
অভিজিৎ বরদলৈ শহৰৰ পৰা প্ৰায় চল্লিশ কিলোমিটাৰ দূৰত থকা এটা গাঁও—ৰঙামাটি। নামটো সুৰেলা শুনিব লাগিলে হলেও, গাঁওখনৰ কাষতে এখন অন্ধকাৰী জংঘল আছিল য’ত কোনোবাই সন্ধিয়া নামি গৈ যাবলৈ সাহস নকৰিলে। মানুহৰ কণ্ঠত কাহিনী আছিল—সেই জংঘলখনত নিশাৰ পরাইত ভূতৰ হাঁট বসে। গাঁওখনত জয়ন্ত নামৰ এজন শিক্ষকৰ নিযুক্তি হ’ল। শহৰৰ পৰা আহি তেওঁৰ এই গাঁওত পঢ়োৱাৰ দায়িত্ব ল’লে। প্ৰথম সপ্তাহতে তেওঁ খেয়াল কৰিলে—গাঁওৰ মানুহবোৰ দিনত মাটিত কাম কৰে, কিন্তু সূৰ্য ডুবিলেই একেবাৰে ভিতৰলৈ সোমাই যায়। সন্ধিয়া আঠটা হ’লেই ৰঙামাটি গাঁওখন নিস্তব্ধ হৈ পৰে। জয়ন্তৰ বাসস্থান স্কুলৰ কাষতে এটা পুৰণি ঘৰত। গৃহস্থই ঘৰৰ চাবি দিয়া সময়তে সতর্ক কৰিছিল,—“বাবু, নিশা যদি বহুত দৰকাৰী কাম…
-
आदित्य राणे जंगल की चेतावनी नासिक की सुबहें अंगूर के बाग़ों और पहाड़ियों की धुंध से शुरू होती हैं। सूरज की पहली किरणें जब त्र्यंबक के जंगलों पर गिरतीं, तो पूरा इलाका सुनहरी चादर से ढक जाता। लेकिन उसी सुंदरता के भीतर छुपा था एक ऐसा रहस्य, जिसके बारे में गाँव के लोग फुसफुसाते थे—सुपारीवान जंगल। सुपारीवान का नाम सुनते ही बुज़ुर्गों की आँखें भय से सिकुड़ जातीं। वे कहते—“दिन में यहाँ पेड़ों की सरसराहट अलग होती है, लेकिन रात में… रात में ये जंगल अपने असली रूप में ज़िंदा हो उठता है।” गाँव के छोटे बच्चे जब खेलते-खेलते उस…
-
Ananya Dhar It was not on any map, and yet Netarhat had a railway station — a rusted signboard leaning sideways, with “NETARHAT” painted in half-faded red on flaking wood. Arohi Sen stepped off the narrow-gauge train with a dull ache in her temples, the kind that came from climbing too high, too fast. The cold air smelled of damp moss, like an old library buried in a forest. A single porter looked at her curiously, then turned away without offering help. She was used to that look — a mix of surprise and dismissal — as if a woman…
-
সুশ্রী ব্যানার্জী প্রথম পর্ব: চণ্ডীপাঠের রাতে রাত তখন ঠিক পৌনে বারোটা। বীরভূমের কান্দিরবাঁধ গ্রামে সেই রাতে চাঁদের আলো নেই। আকাশে কেবল মেঘ আর মাঝে মাঝে বিদ্যুতের চমক। গ্রামের শেষ মাথার জঙ্গলঘেরা পুরনো ঠাকুরদালানের সামনে দাঁড়িয়ে আছে ঋজু—কলকাতা থেকে আসা নৃতত্ত্ব বিভাগের গবেষক। তার গবেষণার বিষয়: “বাংলার অন্তর্হিত তান্ত্রিক সম্প্রদায় ও তাদের আধুনিক ছায়া।” গ্রামে ঢোকার পর থেকেই একটা অদ্ভুত গন্ধ টের পাচ্ছে সে। ধূপ আর পোড়া মাটির মিশ্র গন্ধ। বাড়ির বৃদ্ধ জমিদারপুত্র হরিপদবাবু বলেছিলেন, “পৌষ মাসে, চণ্ডীপাঠের রাতে কেউ ওই পুরনো ঠাকুরদালানের পাশে ঘেঁষে না। শুনেছি, এক সময় ওখানে এক তান্ত্রিকের তপস্যা হত। তাকে সবাই ডাকত ‘রক্তনাথ।’ কে জানে, সে…