சாரு செந்தில்குமாரி பகுதி 1: தெருவோரத் தேங்காய் நீர் விழுப்புரம் ரயில்நிலையம் பக்கவட்டமாக படிந்து, பறக்க தயாராக இருக்கும் புறா கூட்டங்களைப் போல சுழன்று கொண்டிருந்தது. சுரேஷ் அந்த நெரிசலுக்குள் ஓர் அசிங்கமான சாமானியன். பையில ஒரு பழைய டைரி, இரண்டு பழுதான பேனாக்கள், ஒரு கூர்மையான வாடகை ரசீது. அவன் கண்கள் மட்டும் கூர்மையானவை. பார்வை ஒரே நேரத்தில் மூன்று மனிதர்களையும் ஆராயும். ஆளும் பார்வை இல்லை; எடை போடும் பார்வை. யாரும் கவனிக்காத பார்வை. அந்த காலையில் அவன் பசுமை இலைகளால் மூடிய சதுக்க பந்தலில், கொஞ்சம் பழகிய தேங்காய்களோடு நீர் விற்கும் மாமாவை பார்த்தான். “முப்பது ரூபாய் சார்,” என்றார் அவ்வரையிலேவொரு விதவனாக பாவப்பட்ட உடலோடு நின்ற அவர். மெல்லச் சிரித்துக்கொண்டு ஒரு கையை முன்னோக்கி நீட்டினார். “முப்பது ரூபாய்க்கு, மூன்று தேங்காயா?” சுரேஷ் கேட்டான். “ஒருத்தருக்கு ஒன்று தான் சார்…” “சரி, குடிக்கட்டும். வெறுமனே பசுமை…