Ritwik Pal Part 1: The Last Request The ceiling fan creaked like an old man with secrets. Outside, the mango tree swayed gently in the early April breeze, its leaves whispering things no one could understand anymore. Inside, Dida lay still on the teakwood bed, her body fragile, eyes closed but not asleep. She hadn’t spoken much in days, her voice now a thread unraveling slowly. But when she finally did, it brought the whole house to a standstill. “I want… the diary.” Tuli, sitting beside her, held her hand tighter. “Which diary, Dida?” “The one in the kitchen drawer.…
-
-
অৰ্ক দত্ত তেজপুৰ চহৰৰ ৰামানন্দ চন্দ্ৰ কলেজখনৰ পৰা ওলাই অহাৰ বেলিকা আছিল। বেলিকা মানে বহুতবোৰ অনুভৱৰ লগত ওলাই অহা এটি সময়—যি সময়ত বতাহৰ ধাৰণাটো সলনি হৈ পৰে, ৰঙ বেয়া কৰি পৰে আকাশে, আৰু ৰিতুপৰ্ণাৰ বুকুত কোনোবাই নামহীন অনুভৱ এটি পেলাই দিয়ে। আজি কলেজৰ ফাইন আৰ্টছ ডিপাৰ্টমেন্টৰ এগজিবিশন আছিল—এইবছৰৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ আঁকা ছবি, স্কেচ, জলৰঙ, তৈলচিত্ৰ, আৰু কিছুমান অভাবনীয় ধ্যানধাৰণা। ৰিতুপৰ্ণা ইংৰাজী বিভাগৰ ছাত্ৰী, কিন্তু কেতিয়াবা কেতিয়াবা এই ধৰণৰ শিল্পৰ মাজলৈ টানি নিয়া যেন এটা গোপন শক্তি থাকে, যি সকলো যুক্তিক পৰাস্ত কৰি কিবা এটা ক’ব বিচাৰে। তেওঁ প্ৰstellung হ’ল ছবিবোৰৰ মাজেৰে, হাতত এটা কফিৰ কাপ—যিটো বহুত ঠাণ্ডা হৈ পৰিছে এতিয়া, কিন্তু…
-
Mansi Raihan Part 1: Pitch or Personal? “So, what makes you think this will work?” Anna Sanyal’s voice was crisp, like glass about to crack. She leaned forward slightly, her blazer immaculate, fingers tapping a silver pen on the mahogany table. Ridhim Guhathakurta cleared his throat. “We’ve run a closed beta in Salt Lake with 500 users. Forty percent retention in 7 days, sixty percent reorder rate.” “That’s data,” Anna said flatly. “I’m asking belief.” “I believe,” he said, eyes steady. “Because I know what it’s like to wait forty minutes for overpriced biryani from an app that doesn’t care.…
-
পর্ব ১ আনন্দবাজারের শেষ পাতায় ছোট একটা বিজ্ঞাপন ছিল—“থিয়েটার ওয়ার্কশপ: কেউ যদি মঞ্চের আলোয় হাঁটতে চান, আসুন। বয়স, পেশা, অভিজ্ঞতা—সব এক পাশে সরিয়ে রাখুন।” রুদ্রর চোখে পড়েছিল বিজ্ঞাপনটা এক শনিবারের সকালে, যখন সে অফিস যাওয়ার আগেই হাঁপিয়ে উঠছিল জীবনের নিয়মে বাঁধা পড়ে। কর্পোরেট অফিসের কাঁচের জানালা দিয়ে সে প্রতিদিন শহরটাকে দেখে, কিন্তু তাতে কিছুই দেখা হয় না। ফাইল, মিটিং, টার্গেট—সব কিছুর মধ্যে কোথাও যেন নিজেকে হারিয়ে ফেলেছিল। নাটকের সাথে তার কোনো যোগাযোগ ছিল না, কিন্তু শব্দটা ‘চরিত্র’ যেন কেমন করে তার গায়ে লেগে গিয়েছিল। নিজের চরিত্রটা কেমন, সেটাই সে বুঝতে পারছিল না। ওয়ার্কশপের প্রথম দিন ছিল রবিবার। গলফ গ্রিনের একটা…