Rhea Mukherjee Part 1 – Shashthi: The First Glimpse The city had begun to wear its annual costume, and Anirban felt as though he had walked into a memory painted brighter than life itself. College Street was strung with banners, fairy lights hung like constellations caught in the wires, and the air smelled of shiuli blossoms crushed underfoot, mixing with the sharp scent of incense and fried snacks. He hadn’t been here for Durga Puja in three years, not since he had taken that job in Bangalore and left behind everything familiar—his friends, his family, and Ishita. The cab he…
-
-
ঈশানী রায়চৌধুরী পর্ব ১: আগমনী – ফিরে আসার দিন কলকাতার শরৎকাল মানেই একটা নির্দিষ্ট গন্ধ—পাতাঝরার নিচে ধুলো মাখানো রোদ, মহালয়ার ভোরে ভেসে আসা চণ্ডীপাঠ, আর বাতাসে মিশে থাকা প্রস্তুতির গুঞ্জন। বনেদি বাড়ির আঙিনায় সেই প্রস্তুতির চিহ্ন আরও স্পষ্ট, আরও চেনা—গেটে ঝোলানো আলোকমালার তার, উঠোনে বাঁধা ঢাক, আর ঠাকুরদালানের সামনে দাঁড়িয়ে থাকা সেই পুরনো অশ্বত্থ গাছ, যার পাতা এখনও নিঃশব্দে কাঁপে। এই সেই বাড়ি—গোবিন্দ রায়চৌধুরী লেনের রায়চৌধুরী বাড়ি, যেখানে দুর্গাপুজো মানে শুধু পূজা নয়, এক আত্মীয়তাসম্পন্ন নাট্যমঞ্চ, একটা মহাকাব্য, আর তার চরিত্রেরা—প্রাণময়। আর তাদেরই মধ্যে ছিল দু’টি চরিত্র, যারা বহু বছর আগে নিঃশব্দে পাতাছড়ানো মাঠে হেঁটেছিল পাশাপাশি—একজন ছিল মেয়ে, অন্যজন ছেলে,…
-
অস্মিতা ঘোষ অধ্যায় ১: স্মৃতির পুরনো খাতায় শহরের এক কোণে অর্ধেক ভেঙে যাওয়া সিঁড়ি বেয়ে উঠে যাওয়া কোলাহলমুক্ত বাড়িটি ছিল একসময় ‘কলকাতা কলেজ অব আর্টস’-এর পুরনো ভবন। এখন তার গায়ে ধুলো জমে, গায়ে গায়ে শ্যাওলা, আর ভেতরে জমে থাকা স্মৃতি। ঠিক তেমনই একটা সকালের কথা। ডিসেম্বরের মিঠে রোদে কাঠের জানালার ফাঁক গলে আলো পড়ে সাদা পাথরের করিডোরে। আর করিডোর জুড়ে পা ফেলে হাঁটছে এক মধ্যবয়সী পুরুষ – সুদীপ্ত সেন। সুদীপ্ত এখন একটি বিজ্ঞাপন সংস্থায় সিনিয়র কনসালট্যান্ট। সময়ের সঙ্গে অনেক কিছু বদলেছে—চুলে পাক ধরেছে, মুখে পরিণত এক বিষণ্নতার রেখা, কিন্তু চোখদুটি এখনও সেই রকমই স্বপ্নময়। বহুদিন পর ফিরেছে কলেজে—প্রাক্তনী মেলা উপলক্ষে।…
-
হেমন্ত বৰা ১ সুযোগ কেতিয়াবা নিশব্দে আহে, দীপ্তিৰ জীৱনত সেইদিনা তেনে এটা মুহূৰ্ত এৰাই গৈছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কলা শাখাৰ তৃতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী, দীপ্তি, বৰষুণত ভিজি কলাভৱনৰ সন্মুখত থিয় আছিল। পানী বৰষুণৰ দৰে নহয়—যেন কিছুমান ভাবনা ওলাই আহিছিল তেওঁৰ চকুতে। প্ৰত্যেক টোপাল যেন এটা প্রশ্ন, এটা অতীত, এটা অচিন জগতে নিয়া পথ। তেওঁৰ গা ধৰা নেমিক্স চাদৰখনে সাৰি উঠি গৈছিল কঁকাললৈ। তেওঁৰ কাণত লাগি আছিল টিনৰ ছাঁতিত বৰষুণৰ ধ্বনি—টুপ টুপ টুপ। কলেজৰ আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰী বেয়া বতৰত দৌৰি গৈছিল, আপোনা-আপোনাৰ আশ্ৰয় বিচাৰি। দীপ্তি, সেই আশ্ৰয় বিচৰা মানুহৰ ভিতৰত নাছিল। তেওঁৰ থিয় দিয়া ইচ্ছাটি যেন ওলালেই আহে, “হয়তো কাকো কোনোদিন বিদায় দিয়া হোৱা…
-
ঈশান দত্ত পর্ব ১: জানলার ধারে বসে নিউ জলপাইগুড়ির শালবন ঘেরা রেল কোয়ার্টার পাড়ার ঠিক পেছনে ছিল এক পুরনো ইংরেজ আমলের স্কুল—”নিউ জলপাইগুড়ি বয়েজ হাই স্কুল”। সেই স্কুলের দশম শ্রেণির ‘বি’ সেকশনের শেষ বেঞ্চে বসত পাঁচজন—সোহম, তন্ময়, রিমঝিম, অরিত্র আর সঞ্জনা। সবার মধ্যে কিছুটা যেন ছন্দে গাঁথা বন্ধুত্ব ছিল, আর তার মধ্যেই লুকিয়ে ছিল প্রেম, অভিমান আর একটা কাঁচা উত্তেজনা। সোহম আর তন্ময়—শৈশবের বন্ধু। একসঙ্গে হিউম্যানিটিজ নিয়েছে। ক্লাসে সবসময় তৃতীয় বা চতুর্থ রোল নম্বরেই থাকে, কিন্তু পড়াশোনায় তেমন মন নেই। সোহমের চোখের কোণ সবসময় সঞ্জনাকে খোঁজে, আর তন্ময় সেটা জানলেও কিছু বলে না। তন্ময়ের মন পড়ে থাকে নীল আকাশে, সেও…
-
Payel Sen The Return to the Hills The chill in the Darjeeling air always brought back memories for Atanu. As the toy train screeched into Ghum station, the soft drizzle on the windowpane blurred the world outside. He was forty-two now, with streaks of grey in his once-black hair and lines around his eyes that time had carved silently. A literature professor from Kolkata, he had returned to Darjeeling after two decades for a seminar. But deep inside, he knew it wasn’t just the seminar that drew him here. It was a name he hadn’t spoken aloud in years. Maya.…