অদিতি ভূঞা অংশ ১: নীল পানীৰ কসম ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ওপৰত ফেৰীখন ৰুণু-চুণু কৰি গৈছিল। গগনৰ মেঘফালটো কাষলৈ সৰি আহিছিল; মেঘনাই গামোচাখন বিয়লি পোহৰত সৰাই কঁপি উঠা পানীত চকু থাপে। বহু বছৰৰ পিছত মাটি, গন্ধ, ধূলি—সকলো একেলগে তেওঁক তাৰ শৈশৱৰ ফ্ৰেমটোৰ ভিতৰলে ধৰি আনিলে। “মাজুলী পুলিয়ানি, আহিছা নে?”—ফেৰীৰ সোঁফালে কাকতিয়াই ধৰা কণ্ঠে সুধিলে। মেঘনাই ওভোতাই চকু পেলাই দেখিলে—গামোচা ওলোমাই, ডিঙিৰ কাষতে ৰৈ আছে ৰিধিমান। চেহেৰাত পকাহোঁচা দাড়ি, কপালত সৰু সৰু ধূলি। হাসিটো আগৰ দৰে—সৰু, লাজুক, কিন্তু নিৰ্ভৰযোগ্য। “তই কিমান ডাঙৰ হৈ গ’ল!”—মেঘনাৰ কণ্ঠত নিজেও ধৰা পেলোৱা উচ্ছ্বাস। “নদীটোৱে ডাঙৰ কৰিলে, মানুহে নহয়,” ৰিধিমানে ক’লে, “এফালে কাঠৰ সেতুখন ভাহি গ’ল; এফালে নামঘৰৰ মাচনি…