জনি বৰদলৈ পৰ্ব ১ ঘৰখনৰ পিছফালে থকা পুৰণি আলমাৰিটোত দাদাৰ মৃত্যুৰ পাচত বহুত বস্তুয়ে ৰ’বলৈ যেন ইচ্ছা কৰিছিল। ধূলি ওৰিপৰি সোপাৰা, লাম খাপ খোলা চিঠি, আৰু কিছুমান খাতা—এইবোৰেই মিতালিৰ ওঁঠত এক ৰহস্যৰ গন্ধ আনিছিল। সেইদিনা মিতালি আহিছিল কেৱল এটা নোটবুক বিচাৰি, কলেজত পৰীক্ষাৰ আগৰ পঠন-পাঠনৰ বাবে। কিন্তু হঠাৎ তেওঁৰ হাতত পৰিল এটা বগা-মেলা চামৰাৰ কভাৰ থকা ডায়ৰী—মাত্ৰ তিনিটা শব্দেৰে চিহ্নিত—”আচল ৰাজৰ বৰ্ননা”। মিতালিৰ মনত কিবা এটা আচহুৱা চিন্তাই ডিঙি লগালে। দাদা জয়ন্ত বৰদলৈ আছিল এজন উচ্চমানৰ প্ৰকৌশলী। তেওঁৰ প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ কথাবোৰত কেতিয়াবা মিতালিৰো চকু কেলি লগা হৈছিল। তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল তথ্যত, বৈজ্ঞানিক যুক্তিত। সেই দাদাৰ চাফ চাফ হাতৰ লেখা, তাত “আচল…