হেমন্ত বৰা ১ সুযোগ কেতিয়াবা নিশব্দে আহে, দীপ্তিৰ জীৱনত সেইদিনা তেনে এটা মুহূৰ্ত এৰাই গৈছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কলা শাখাৰ তৃতীয় বৰ্ষৰ ছাত্ৰী, দীপ্তি, বৰষুণত ভিজি কলাভৱনৰ সন্মুখত থিয় আছিল। পানী বৰষুণৰ দৰে নহয়—যেন কিছুমান ভাবনা ওলাই আহিছিল তেওঁৰ চকুতে। প্ৰত্যেক টোপাল যেন এটা প্রশ্ন, এটা অতীত, এটা অচিন জগতে নিয়া পথ। তেওঁৰ গা ধৰা নেমিক্স চাদৰখনে সাৰি উঠি গৈছিল কঁকাললৈ। তেওঁৰ কাণত লাগি আছিল টিনৰ ছাঁতিত বৰষুণৰ ধ্বনি—টুপ টুপ টুপ। কলেজৰ আন ছাত্ৰ-ছাত্ৰী বেয়া বতৰত দৌৰি গৈছিল, আপোনা-আপোনাৰ আশ্ৰয় বিচাৰি। দীপ্তি, সেই আশ্ৰয় বিচৰা মানুহৰ ভিতৰত নাছিল। তেওঁৰ থিয় দিয়া ইচ্ছাটি যেন ওলালেই আহে, “হয়তো কাকো কোনোদিন বিদায় দিয়া হোৱা…