মাধুৰ্য বৰুৱা চাঁদমাৰী গাঁওটোৰ পৰুৱা পথ, বুজ খোৱা গধূলি, আৰু মাজৰপৰা জুখা বৰষুণত দৰিছে থকা ৰঙা মাটিৰ পথ। সেই পথৰ কাষতে আছিল এখন জুৰুলি থকা, ডাঙৰ অশ্বত্থ গছ—গাঁওবাসীয়ে যাক কৈছিল “ৰূপহী গছ”। কিয়না, গছটোৰ ছাঁত প্ৰায়েই দেখা যোৱা এজনী ৰূপহী সোণোৱালী ছোৱালী, যাৰ আচল উৰে বতাহত, চকুত মেঘৰ ধোঁৱা। গাঁওবাসী কয়, জোনাকপোহৰত সেই গছৰ ছাঁত এগৰাকী যুৱতী বহি থাকে—চুপচাপ, চকু মেলি তাক মাত্ৰ, কথা নকৰে। কেতিয়াবা হাঁহে, কেতিয়াবা কান্দে। কেতিয়াবা দেখা যায় গছটোৰ দাঁতি মাটি দিঙি হাবি-ডাঙৰ কৰি পৰিছে—সেই দাঁতিৰ মাজতেই শুনা যায় ৰুপহীৰ কণ্ঠস্বৰ, যেন ক’ব বিচাৰে—”মই ইয়াতে আছো…” নতুন সময়ৰ যুৱক-যুৱতীয়ে এইবোৰক কল্পনা বুলি উৰুৱাই দিয়ে, কিন্তু গাঁওখনৰ…