অনামিকা শৰ্মা পৰ্ব ১ : বতাহৰ কপালত শহৰৰ পৰা ট্ৰেনখন ষ্টেচনৰ দিশে দৌৰি আহিছিল। বগীৰ জানলিৰ কাচত বতাহৰ ঘূৰ্ণি লাগি লাগি ভাহি গৈছিল কপালৰ কাষত শুৱনি দিয়া কেইটামান কেশ। তেজস্বী বহি আছিল সাৱধানে—কেতিয়াবা কাকতীয়া ছাঁ, কেতিয়াবা সৰু সৰু চাহ-বাগিচাৰ সেউজীয়াৰ ফাক, আকৌ কেতিয়াবা মাটিৰ কুঁৱলিত ডুবি যোৱা পল্লী। মাটিৰ গন্ধত আৰু বতাহৰ সলনি তেজস্বীৰ বুকুত এক ধৰণৰ আকৰ্ষণ জন্মিছিল। এইখন ছুটিৰ ট্ৰিপ, কিন্তু কোনো এক সৰু উষ্মা তেওঁৰ অন্তৰত ইতিমধ্যে জন্ম লৈছিল—এটা অদ্ভুত উত্তেজনা, যেন ট্ৰেনটোৱে কেৱল মাটিৰ ওচৰলৈ নহয়, আন কিবা অপেক্ষা কৰা অনাত্মীয়ৰ হাতলৈ লৈ গৈ আছে। ট্ৰেনখন দিঘলীয়া শিস দি গাঁওখনৰ ষ্টেচনত থমকিল। তেজস্বীয়ে পিঠিত সৰু বেগটো…