অৰ্ক দত্ত তেজপুৰ চহৰৰ ৰামানন্দ চন্দ্ৰ কলেজখনৰ পৰা ওলাই অহাৰ বেলিকা আছিল। বেলিকা মানে বহুতবোৰ অনুভৱৰ লগত ওলাই অহা এটি সময়—যি সময়ত বতাহৰ ধাৰণাটো সলনি হৈ পৰে, ৰঙ বেয়া কৰি পৰে আকাশে, আৰু ৰিতুপৰ্ণাৰ বুকুত কোনোবাই নামহীন অনুভৱ এটি পেলাই দিয়ে। আজি কলেজৰ ফাইন আৰ্টছ ডিপাৰ্টমেন্টৰ এগজিবিশন আছিল—এইবছৰৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ আঁকা ছবি, স্কেচ, জলৰঙ, তৈলচিত্ৰ, আৰু কিছুমান অভাবনীয় ধ্যানধাৰণা। ৰিতুপৰ্ণা ইংৰাজী বিভাগৰ ছাত্ৰী, কিন্তু কেতিয়াবা কেতিয়াবা এই ধৰণৰ শিল্পৰ মাজলৈ টানি নিয়া যেন এটা গোপন শক্তি থাকে, যি সকলো যুক্তিক পৰাস্ত কৰি কিবা এটা ক’ব বিচাৰে। তেওঁ প্ৰstellung হ’ল ছবিবোৰৰ মাজেৰে, হাতত এটা কফিৰ কাপ—যিটো বহুত ঠাণ্ডা হৈ পৰিছে এতিয়া, কিন্তু…