ঋতুপৰ্ণা বৰুৱা পৰ্ব ১ শহৰৰ সেউজীয়া ৰঙেৰে ঢাক খোৱা এটা সৰু কলেজ চহৰ, সাঁঝ নামিলে য’ত বাতি আৰু কোলাহলত ভৰি যায়। তেতিয়া কলেজৰ পেছৰ ফালে থকা কঁপা বাঁহজোপাৰ মাজেৰে একোখনি হ’লতকৈ বেছি শূন্য পথত হাঁটিছিল অদিতি। দীৰ্ঘ কেশত বতাহৰ কুঁদনি, সৰু সৰু বৃষ্টিৰ ফোঁটাৰে সপোনীয়া ৰূপ পাইছিল। তেওঁৰ মুখত চিন্তাৰ আভা আছিল যদিও চকুৰ কাষত লুকাই থকা আভাময় হাঁহি এখন ইঙ্গিত দিছিল–মনত কিবা নতুন গল্প পাতিছে তেওঁ। অদিতি এই চহৰৰ এক নামী কলেজৰ শেষ বৰ্ষৰ ছাত্ৰী। সাহিত্য বিভাগত অধ্যয়ন কৰিলে যদিও তেওঁৰ প্ৰকৃত প্ৰেম কবিতাত নহয়, সংগীতত আছিল। গীত গোৱা আৰু শুনাৰ মাজতেই তেওঁ নিজৰ মানসিক পৰিসৰ নিৰ্মাণ কৰিছিল। আজিও…