হিমাংশু বৰা গাঁৱঁখনৰ গুজব সৰাইগাঁও। নামটো শুনিলেই যেন কাণৰ ভিতৰত ধ্বনি বাজে বাঁহী, ঢোল আৰু বিহুৰ গীতৰ। গাঁওখন বৰ ডাঙৰ নাছিল—মুঠে পাঁচখন পথ, এখন প্ৰাইমাৰী স্কুল, এখন দুখন দোকান থকা বজাৰ আৰু এঘৰীয়া মানুহৰ জীৱন। গাঁওখনৰ প্ৰতি কোণত যেন সময় থমকি ৰৈ আছে। সেই সময়ৰ ভিতৰতে অলেখ কাহিনী। কিন্তু আটাইতকৈ বিখ্যাত কাহিনী—বিহুৰ আগৰ নিশা। “বিহুৰ আগৰ নিশা ত ভূতৰ নিশা!”—এইটো আছিল সৰাইগাঁৱৰ আটাইতকৈ বেছি কোৱা বাক্য। গাঁওখনৰ প্ৰায় সকলো লোকে—বুঢ়া-আতাই, হালধীয়া পানী খোৱা জেঠা, চাওল বাটেৰে অহা কাকাই—সকলোয়ে ক’ব, “বিহুৰ আগৰ নিশা কোনোবাই বাহিৰ ওলাব নালাগে।” অজয় আহিছিল গুৱাহাটীৰ পৰা, হোষ্টেলৰ বন্ধ হোৱাৰ পাছত। মাতামহীৰ ঘৰ, গাঁৱৰ পশ্চিম পাৰত। ডাঙৰ…