অধ্যায় ১: বাকচটো পোৱা যায় হাবড়া চাহ বাগানত সন্ধিয়াৰ আকাশখন যেন জুইৰ ৰঙেৰে পুৰি উঠিছিল। সন্ধিয়াৰ ধোঁৱাবিলাক পাতল পাতলকৈ ওলাই আহিছিল লাহে লাহে গছপুলি আৰু টিনেৰে ছোৱা শিপাই ঘৰবোৰৰ মাজৰপৰা। জোনাক বেলিৰ শেষ আভা বাগিচাখনৰ শেষ ৰাস্তাটোত হেলানি মাৰি পৰি আছিল—য’ত এখন জাৰ্জৰিত কাঠৰ ঘৰৰ আগত থিয় আছিল নৱজ্যোতি বৰুৱা। তেওঁৰ হাতত এখন ক’লা ফটোগ্ৰাফি কেমেৰা, কাঁধত বেগ, আৰু চকুত এক ধৰণৰ অনুসন্ধানী কৌতুহল। নগৰীয়া জীৱনৰ ব্যস্ততা এৰি তেওঁ আহিছিল ইয়ালৈ—এই চাহ বাগিচা, যি কেতিয়াবা তেওঁৰ দেউতাৰ শৈশৱৰ সোঁৱৰিত আছিল। কিন্তু তাৰ উপৰিও, তেওঁ খুজিছিল এক ধৰণৰ গল্প, কিবা অলেখিত ইতিহাস, এক বুৰঞ্জী যি বহুকেই দশক আগৰ পৰা মাটিৰ তলত…