অভিজিৎ তালুকদাৰ ১ দৰঙ জিলাৰ অন্তঃস্থলে এপাটি গাঁও, নাম শালমাৰা। গাঁওখনৰ জনসংখ্যা বেছি নহয়, দু’শজনৰ মতো মানুহে এতিয়াও হাল ধৰি, মাটিৰ ঘৰ আৰু ডাঙৰ উঠোনত জীৱন গঢ়ি তোলে। দিনত গাঁওখন শান্ত, কলকলীয়া শিশুৰ হাঁহি, কলঘৰীয়া ৰন্ধনৰ গন্ধ, আৰু হালচাষৰ মাটিৰ গন্ধেৰে ভৰি থাকে। কিন্তু ৰাতি নামিলেই যেন গাঁওখনৰ ওপৰত এযোৰ অদৃশ্য আঁৰ বিৰাজ কৰে। বিশেষকৈ বজ্ৰপাতৰ নিশাত গাঁওবাসীয়ে কেতিয়াও ঘৰবাৰিৰ বাহিৰ নাহে, সকলো দুৱাৰ-জানলা বন্ধ কৰি অন্ধকাৰত শুই থাকিব চেষ্টা কৰে। গাঁওৰ সেউজীয়া বন-জংঘলৰ মাজত থকা পুৰণি শ্মশানখনেই এই আঁতৰ-অন্ধকাৰৰ মূল উৎস। কাহিনী অনুসৰি প্ৰতিটো বজ্ৰপাতৰ সৈতে সেই শ্মশানখনৰ ওপৰত অদ্ভুত নীলা আলো জ্বলি উঠে, আৰু সেই আলোৱে যেন আকাশৰ…

বিভাস চেতিয়া গুৱাহাটীৰ পৰা কালি বজাৰ চাৰিআলিৰে ডাঙৰ বাটখন এৰাই যেতিয়া গাঁৱৰ মুখৰ মাটিৰ বাটলৈ সোমাইছোঁ, তেতিয়াৰে পৰা যেন সময় থমকি ৰ’ল। মণিকুঠা—মোৰ পিতৃৰ বংশানুক্ৰমিক ঘৰ, যাক মই শৈশৱত মাত্ৰ দু-এদিনৰ বাবে চিনি পাইছিলোঁ, আজি সেইখনৰ মালিক বুলি নিজকে ভাবিলেই এক অপৰিচিত অনুভূতি উঠে। ডাঙৰ ফটকখন আধা খোলা, লোহার গেটত জং জমিছে, তলৰ দুটা বাট ইটাৰে আবৰি পেলোৱা যেন, আৰু চাৰিওফালে ডাঙৰ বটগছৰ ছাঁয়ে গাঁওটো ঢাকি পেলাইছে। মোৰ লগত কোনো নাই, কেৱল এখন ব্যাগ, এটি পুৰণি চাবি আৰু দেউতাকৰ মৃত্যুৰ পিচত অজানিতে হাতে পৰা এখন চিঠি—যিটোত লিখা আছিল, “মণিকুঠা তোমাৰ অপেক্ষাত, আৰু সঁচা ইতিহাসো।” মই গেট খুলি ভিতৰলৈ সোমালোঁ, ঘৰৰ…