মৃণালিনী দাস অংশ ১ – ৰাসলীলা প্ৰস্তুতি মাজুলীৰ হাওঁৰ মিঠা গন্ধে আকাশখন পূর্ণ। আঘাটত বাঁহেৰে সাজি উঠিছে এবিধ সাময়িক মঞ্চ, য’ত এবছৰৰ ৰাসলীলা অনুষ্ঠিত হ’ব। গাঁওখনৰ মানুহে সকলেৰে কাম কৰিছে—কেউ বাঁহ কাটি আনে, কেউ খুটি পোহাৰে, কেউবা মাটিৰ তেলদীয়া বাটি তইয়ার কৰে। সেই ব্যস্ততাৰ মাজতে পৰিজাত, মাত্ৰ কুৰি বছৰীয়া এজনী ছাত্রী, ৰঙীন মেখেলাচাদৰ গুটি টানি, সংলাপ কঢ়াই থাকে। ওচৰতে লগা দড়িখিনি টানিবলৈ অহা এজন পুৱা-সোঁতীয়া ডেকাই তেওঁৰ গলায়ৰে কৈ উঠিল— “দিদি, দড়িখন এতিয়া টানিব নালাগে, বাঁহখন পোহাৰ খাই নুঠিলে ভাঙি পৰিব।” পৰিজাত তিৰি-মুৰি চালে। মাটিৰঙা ত্বকত ৰ’দৰ জ্বলনি, গা সমান ধুলি, চকুত পৰুৱাবোৰৰ দৰে অস্থিৰ এক দীপ্তি। ছেলাজনক চিনি পেলাই—বিকুল,…

অন্বেষা বৰা দীঘল বতাহ আৰু নতুন অহা মানুহ মজুলীৰ উত্তৰ-চৰীয়া এখন নামঘৰৰ উঠানত ৰাতিপুৱা ৰোদের ছাঁয়েৰে খেলা খেলি আছিল। ধূম-গাঁথনিৰ মাজেৰে কঁকীয়াই পৰা বাতাসটো যেন অলপ দৰেই হ’ল। দেড় বছৰৰ ভিতৰত এইটো তেওঁ চাৰিমানবাৰ দেখিছে—নতুন ফিল্ম টীম আহিছে, ছবি তুলিব, আৰু কাগজ-পত্ৰত মজুলীৰ বাবে কান্দিব। কিন্তু এবাৰো সেই বাতৰি-পত্ৰৰ পৃষ্ঠাৰ সিপাৰে ওলোৱা নাছিল জোনালীৰ মাত। জোনালী ডাঙৰকৈ নাচে, কিন্তু নামঘৰৰ ভিতৰত। তেওঁৰ হাত-ভংগীমাত সত্ৰৰ শুদ্ধতা আছে, চকুত আছে এজাক মৰম আৰু গভীৰ বিশ্বাস। সিহঁতে সদায় কয়—”জোনালীৰ হাতত যেন মাটিৰ মাত আছে।” এইদিনা ৰিশিৰাজ আহিছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা পঢ়া শেষ কৰি বৰ্তমান এখন প্ৰাইভেট ডকুমেণ্টাৰী কোম্পানিত কাম কৰে। ইয়াৰ আগেয়ে তেওঁ…