অম্লান গগৈ গুৱাহাটী শহৰৰ এক ব্যস্ত ৰাস্তাৰ কাষত দুখনী ডাঙৰ বটগছৰ ছাঁত দাঙি ধৰা, কেতিয়াবা বৰষুণত গন্ধমাখি থকা, আৰু শীতত কঁপি থকা সেই পুৰণি ভাড়া ঘৰখনৰ কথা কোৱা—যি ঘৰৰ গুৰিত দাঁত ভাঙি যোৱা ইটৰ মাজেৰে গছজোপা উলিয়াই উঠে, ভঙা দেওয়ালৰ মাজেৰে শামুক-গোখাদুৰ গতি চলে, আৰু কাষৰ কাষত থপথপাই থকা পুৰণি ছাঁয়াবৃক্ষই ইয়াক যেন একেবাৰে বিশেষত্ব দি ৰাখিছে। কেতিয়াবা গাড়ী, কেতিয়াবা ৰিক্সা, কেতিয়াবা কুকুৰৰ দল—সকলোৰে ভিৰত অতি সাধাৰণ দেখিবলৈ যোৱা এই ঘৰটোত কিন্তু ভিতৰতে যেন এক নাট্যশালাৰ দৰে কাহিনী চলি থাকে। ঘৰৰ ভাড়াতীয়সকল যেন একেকজন ভিন্ন ভিন্ন নাট্যপাত্ৰ—এজন কবি, যি প্ৰতিদিনে কাগজৰ ওপৰত শব্দৰ ৰঙ তুলিয়াই যায় কিন্তু ভাতৰ মেকুৰি ৰন্ধাৰ…