তৃষ্ণা শইকীয়া অধ্যায় ১: নতুন নিযুক্তি হাফলঙ ষ্টেচনৰ শেষ গাড়ীখনত উঠি অমৃতাই পাহাৰলৈ যাত্ৰা কৰিছিল, একান্ত নীৰৱতাৰে। গাড়ীৰ জানালিৰ বাহিৰে কুঁৱলী ঢাকিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল দিগন্ত, আৰু ঘন পাহাৰবোৰ ধূসৰ চাদৰৰ তলত গোপন হৈ পৰিছিল। গাড়ীৰ ভিতৰত মাত্ৰ দুজন যাত্ৰী আছিল — এজন সৈনিক আৰু সি নিজেই। দিছপুৰৰ স্বাচ্ছন্দ্য, দ্ৰুতগতিৰে চলা জীৱন আৰু চহৰীয়া আওঁৰনি এৰি তেওঁ আহিছিল হাফলঙৰ পাৰৱৰ ফালে, য’ত তেওঁৰ নিযুক্তি হৈছিল এখন ৰাজ্যিক বিদ্যালয়ৰ শিক্ষক হিচাপে। সদায়ে চাকৰিৰ বাবে মাক-বাপেকৰ খঙ-চিন্তাৰ মাজত ডাঙৰ হোৱা অমৃতাৰ বাবে এই নিযুক্তিখন যেন এক অদ্ভুত নিৰ্বাচন আছিল — পাহাৰৰ ওচৰত গৈ জীৱনৰ মাজত থকা নিস্তব্ধতা আৰু কোনো অজান শক্তিৰ স্পৰ্শ বিচৰা…

অধ্যায় ১: “পাতৰ ছাঁ” দেউৰিছোৰ পৰা মাত্ৰ কিছুমিনিট বাট, হাফলঙৰ পৰা উত্তৰে থকা ঘনজংঘলত বনকৰ্মী অনিল চাংচংগাই তেতিয়া তেওঁৰ দৈনিক পৰ্যবেক্ষণ কামৰ শেষ মুহূর্তত আছিল। আগৰ ৰাতিপুৱাতে বতৰটো কিছুমান অস্বাভাৱিক আছিল—জংঘলৰ ওপৰত ক’লা কুঁৱলি, নিচেই ৰঙা জোনাকৰ আভা, আৰু বহুদিনৰ পিছত শুনা বনৰীয়া হাতীৰ মিহি ভেকুলা। তেওঁক সেই দিনা এটা বিশেষ অঞ্চললৈ পঠিওৱা হৈছিল, য’ত সদায়জোপা কিছু অজানা গছপুল ধৰি পৰ্যবেক্ষণ কৰিব লাগে। সেই অঞ্চলটোত পাহাৰীয়া মাটিত হেঁপাহৰ দৰে চুপ চাপ গধুৰ গন্ধ আছিল, যেন শতাব্দীৰ গোপন কথা সেই মাটিয়ে লুকাই ৰাখিছে। পথাৰৰ মূৰত পইচাৰ দৰে জিলিকি থকা এটা কুঁহিপাত তেওঁৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিলে। পাতটো বেলি পোৱা ঠাইত থকাৰ কথা…