পৃথ্বী শৰ্মা অভিজিৎ এখন মধ্যবিত্ত পৰিয়ালৰ পৰা আহি বিশ্ববিদ্যালয়ত ইতিহাসৰ ছাত্ৰ হিচাপে নিজকে প্রতিষ্ঠিত কৰিবলৈ সচেষ্ট হৈছিল। গুৱাহাটীৰ কচুবিল অঞ্চলৰ এটা সৰু ভাড়া ঘৰত থাকি তেওঁ প্ৰাচীন অসমীয়া সংস্কৃতিৰ ওপৰত গৱেষণা চলাইছিল, বিশেষকৈ কামৰূপৰ প্ৰাচীন সময়ৰ ধৰ্মীয় সংমিশ্ৰণ আৰু লোকবিশ্বাসৰ ওপৰত। নিজৰ অধ্যাপকসকলে তেওঁক সদায় উৎসাহিত কৰিছিল, কিয়নো অভিজিতৰ মগজুত এটা অতৃপ্ত কৌতূহল আছিল—যিবোৰ কথা পাঠ্যপুথি বা সাধাৰণ গৱেষণাপত্ৰত নথকা, সেয়া বিচাৰি উন্মোচন কৰিবলৈ তেওঁ সদায় বেছি আগ্ৰহী। একদিন তেওঁৰ অধ্যাপকজন, ড° নাৰায়ণ শৰ্মাই, তেওঁক এজন বুঢ়া ভিক্ষুৰ কাহিনী শুনাইছিল, যিয়ে কৈছিল যে হাজোত কেতিয়াবা এখন পাণ্ডুলিপি আছিল য’ত সংস্কৃত, পালি আৰু অসমীয়া ভাষাৰ মিশ্ৰণত এখন গুপ্ত গ্ৰন্থ ৰচনা কৰা…