ঋষভ ৰাজখোৱা পাহাৰৰ কোলাৰ পৰা নামি অহা সেই সৰু বাটটো যেন সপ্তাহটোৰ ভিতৰতে মাথোঁ এটা দিনেই প্ৰাণ পায়—সোমবাৰ। আৰু সেই দিনটোতেই, গাঁওখনৰ চুপচাপ ৰাস্তাখনেদি এখন বগা ঘাঘৰ পিন্ধা, মাজমজিয়া চুলিৰে গুছি থকা এগৰাকী কিশোৰী নিৰৱভাৱে হেঁটি যায়—হাতত এটা তুলসীপাতৰ সৈতে পুটলিৰ ভিতৰত কেৱল বগা ফুল। তেওঁৰ নাম নয়না। কোনো সংগী নাই, কোনো হাঁহি নাই, কোনো জিজ্ঞাসা নাই—চকুত মাথোঁ এক নিৰ্বাক স্থিৰতা। মানুহে কয়, এই ছোৱালীজনী অলপ বেয়া, অলপ অদ্ভুত। ঘৰৰ কাম নকৰে, বন্ধুৰ লগত খেল নেলে, আৰু প্ৰতিসপ্তাহে এই পুৰণি কবরস্থানলৈ গৈ ফুল থৈ আহে। কাক দিবলৈ? কিয় দিবলৈ? একো জানে নে? গাঁওখনৰ বুঢ়া মানুহবোৰ কয়, কাহানিও কবরস্থানে বগা ফুল…