নন্দিনী কাশ্যপ ১ অৰ্ণাৰ পায়ে পায়ে হাজোৰ ৰাস্তাটো উৰ্দ্ধমুখী পাহাৰৰ কোলত থকা সেই প্ৰাচীন পাথৰ দেউলটোৰ দিশে আগুৱাই গৈছিল, যিটো দেউলৰ বিষয়ে তেওঁ বহু মাহ ধৰি ৰাতি জাগি পঢ়া কিতাপ আৰু প্রবন্ধৰ পৰা জানিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। পুৱাৰ আলসুৱা ৰোদে দেউলটোৰ গা চুই গ’লেও, কোনোবাই যেন এক নিৰ্বাক ৰহস্য ঢাকিবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল, যেন শতাব্দীজুৰি লুকুৱাই ৰখা এক অদৃশ্য ছাঁত আৱৃত হৈ আছে এই স্থাপনাটো। অৰ্ণা এগৰাকী স্থাপত্য ছাত্ৰী হিচাপে ইয়াৰ কলা, শৈলী আৰু ঐতিহাসিক গুৰুত্বৰ বিষয়ে আগ্ৰহী আছিল; কিন্তু মনৰ কোনো এটা কোণত সেয়া কেৱল গবেষণাৰ বস্তু নহ’লেও, যেন এটা জীৱন্ত সত্তা হিচাপে অনুভৱ কৰিছিল। তেওঁ জানিছিল — ই জটিল,…