দেৱাশিষ দাস ১ সোৱণৰ ৰঙা চাদৰৰ ছাঁত জোনাক পাৰ হৈ যোৱাৰ মুহূর্তত, সুৱলকুচিৰ এখন পুৰণি কুঁৱলী-পৰাজিত ঘৰখনৰ চোতালত ৰাজেন মহন্তৰ দিন আৰম্ভ হয়। চুলিত ৰুপালী রেখাৰ সৈতে তেওঁ এতিয়াও ভৰসা ৰাখে হাতৰ শক্তিত। যোৱা পঁইত্রিশ বছৰ ধৰি এঘৰীয়া তাঁতৰ শব্দেই তেওঁৰ নিশা-দিনৰ সংগী। চোতালৰ মাটিত এখন পেটা চাকি, একোপা গামোচা, আৰু এডাল আধা-কামৰ কাপোৰ—এইয়ে তেওঁৰ জগত। আগৰ দিনবোৰত যিদৰে তেওঁ ‘পাটা মেকাৰ’ হিচাপে স্বীকৃতি পাইছিল, আজি তেওঁ নিজকে ‘একেজন কাহিনীৰ ধাৰক’ বুলি ভাবে। কাপোৰ বুনিবলৈ মেচিন আহিছে, আধুনিক ডিজাইন আহিছে, কিন্তু তেওঁৰ হাতৰ সূতা আৰু মনৰ নিস্তব্ধতাই যেন একোটা কথাই ক’ব খোজে—”আজি মোৰ হাতত ধৰা চাদৰটো যদি হেৰাই যায়, কালি…