ৰণদীপ হাজৰিকা ৰঙিয়া—ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰত এখন সৰু নদীমুখৰ চহৰ, ৰাতি হ’লেই যাৰ গলিত গলিত নিকুটে বগা ধোঁৱা উঠি থাকে। বিদ্যুৎ বিভাগৰ কলিৰ ডেকা ইঞ্জিনিয়াৰ ৰণদীপ বৰা, সেই ধোঁৱাৰ মাজতে পুৰণি কংক্ৰিটৰ ঘৰৰ এটা কোণত বহি থাকে, মূখত চিগাৰেট আৰু চকুত গভীৰ গম্ভীৰতা। তেওঁ সময়-প্ৰযুক্তিৰ এটা গুপ্ত অভিসন্ধিৰ মাজত জুতি লৈছিল। বাইৰ পৰা চালে, তেওঁৰ জীৱনটো সাধাৰণ—দুপুরীয়া লাঞ্চৰ পাছত কামত যোৱা, সন্ধিয়াত ঘূৰি অহা, আৰু ৰাতি বিছনালৈ যাবলৈ সাজু হোৱাৰ আগতে ইলেক্ট্ৰনিক ক’ইল চাবৰ বাহানাত টেবুলত বহি থাকি থাকি কিবা এপিনে চোৱা। কিন্তু তাৰ ভিতৰত চলি আছিল সময় আৰু স্মৃতিৰ এক অপাৰ গৱেষণা। তেওঁৰ বাবে সময় ক’বল কোনো কেলেণ্ডাৰ নহয়, সময় হৈছে…