অরূপজ্যোতি বৰা অংশ ১: ভোগদৈৰ কাষত প্ৰথম আলাপ জোৰহাটৰ চাহ-বাগিচাৰ পাতে পাতে যেতিয়া নতুন হৰিয়ালীৰ সেউজী ৰঙে আকাশত উজাগৰ হ’ব খোজে, ৰিশিতা সেই সেউজীতেই নিজৰ সুৰ খোজে। গাঁওখনৰ নাম বেলগুৰি, ভোগদৈ নদীৰ কাষত এটা প্ৰাচীন বটগছৰ ছাঁত গাঁওবাসীৰ প্ৰতিটো উৎসৱ আৰু বেদনাই নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ৰিশিতা কলেজৰ শেষ বছৰত, কিন্তু তেওঁৰ মনখন সদায়ে সুৰত, গীতত, আৰু অদৃশ্য এক মঞ্চত ভ্ৰমণ কৰি থাকে। পিতৃয়ে বহুদিন আগতেই কৈছিল—“গান তই ভাল গাইছ, কিন্তু পথটো সহজ নহয়। প্ৰত্যেকেই গায়ক নহয়, কিছুমানে বাটত থিয় হৈ থিয় হৈ পাথৰ সৰি গ’লেও সুৰ হারাই নাথাকে।” এই কথাবোৰ ৰিশিতাৰ অন্তৰত গাঢ়কৈ খোদাই হৈ ৰ’লেও, সপোনৰ ক’লা-বগা ৰঙবোৰ সৰহেই…
