মণিৰত্ন শৰ্মা নগাঁৱৰ নামগাঁও নামৰ গাঁৱখন গম্ভীৰ আৰু নীৰৱ। এক সময়ত এই গাঁও পুৱা পুৱা জেগি উঠিছিল এক অদ্ভুত ধ্বনিত—বাঁহীৰ শব্দ। শীতল পুৱাৰ কুহুকৈ আৱৃত পথাৰত সেই সুৰ কেতিয়াবা দিঘলীয়া ধোঁৱাৰ দৰে বিয়পি পৰিছিল, কেতিয়াবা যেন নামি অহা কাকতীয়া পখিলাৰ আত্মা। সেই বাঁহীৰ বাদন আছিল শ্ৰীহৰিলাল বৰাৰ—একজন প্ৰবীণ বাঁহীবাদক, গাঁওখনৰ সাধক, যাৰ সুৰত ওফসোৰা নদীৰে সমান ধৈৰ্য আৰু কালি চকুত তেজ ঘূৰাই আনে তেনেকুৱা শক্তি আছিল। শ্ৰীহৰিলাল বৰাৰ বয়স এতিয়া প্ৰায় পঁচাশি। কোনো দিন অতি উচ্চাশা নথকা এই মানুহজনে নিজৰ জীৱন সংগীতৰ বাবে উছৰ্গা কৰিছিল। তেওঁৰ ভাঙি পৰা মাটিৰ ঘৰটোৰ কাষত এপাহি বেলিৰ ফুলত আজি-কালি মধুমাখি আহে, কিন্তু তাৰ ভিতৰত…