ঋষি বৰুৱা ১৯৯৬ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰী মাহ, গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ইতিহাস বিভাগত বসন্তকালৰ ক্লাছবোৰ ঠিকেই চলি আছিল, কিন্তু অধ্যাপক অর্কজ্যোতি বৰাৰ মনটো অজানিত অস্থিৰ হৈ আছিল। এজন অধ্যাপকৰ বাবে এদিনত তিনিটাকৈ ক্লাছ লোৱাৰ পাছত বিশ্ৰামৰ অভিলাষ থাকিলেও, সেইদিনা তেওঁৰ চিন্তাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু এটা পুৰণি কাঠৰ বাকচ আছিল, যিটো তেওঁৰ ঘৰৰ ড্ৰইংৰুমত কেইবছৰ ধৰি অযন্ত্ৰভাবে পৰি আছিল। সেই বাকচটো তেওঁৰ দেউতাৰ সময়ৰ, যি আগতে পোষ্টমাষ্টাৰ আছিল। সেইদিনা সন্ধিয়া ঘৰৰ কাষৰ পৰা এটা অচিনাকি ল’ৰা আহি অর্কজ্যোতিক এটা চিঠি আগবঢ়ালে—”স্যাৰ, আপুনাৰ নামত এইটো প’লগেটত পৰি আছিল, ক’ত পৰা হ’ল নাজানো, কিন্তু এটা সিংহ-মূৰ ক’লা ছীল আছে।” চিঠিটো চাই অর্কজ্যোতি ৰং উঠি গ’ল, কাৰণ ছীলটো আছিল…