মণিরাম দেৱান অৰুণৰ জন্ম আৰু ডাঙৰ হোৱাৰ ঠাই আছিল অসমৰ এটা শান্ত গাঁও, য’ত নদীৰ কূলৰ পোহৰ-ছায়া, ধানক্ষেতৰ সেউজীয়া, বাঁহ-চিকনিধৰ গন্ধ আৰু গছ-বৃক্ষৰ মাজত পোহৰৰ খেলা জীৱনটোক এক অদ্ভুত সুৰত বাঁধি ৰাখিছিল। গাঁওখনত পুৱা উঠিলেই পাখিৰ টনটনিৰ শব্দ, গৰমৰ বতাহত গৰম ধানৰ গন্ধ, বৰষুণৰ সময়ত নদীৰ বতাহত ভিজা মাটিৰ সুবাস—এইবোৰেই আছিল তেওঁৰ জীৱনৰ মূল অংশ। গাঁওখনৰ মানুহৰ সৰলতা, একে থালিৰ ভাত ভাগ কৰি খোৱাৰ অভ্যাস, পঞ্চায়তী সভাত গাঁওবাসীৰ একেলগীয়া সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ, আৰু সন্ধিয়া বাটত ল’ৰা-ছোৱালীৰ ৰঙিন খেলবোৰে জীৱনৰ সাধাৰণতাক অমূল্য কৰি তুলিছিল। তেনেকুৱা পৰিৱেশত অৰুণৰ হৃদয়ত সপোনবোৰ জন্ম ল’লে—এদিন তেওঁৰো চহৰলৈ যোৱাৰ সময় আহিব, নতুন শিক্ষা, নতুন কাম আৰু নতুন…