বিষ্ণুপদ কাকতি বেলি গাঁওখন মাজুলীৰ কাষৰ এখন সৰু নদী-পাৰৰ গাঁও, য’ত পালৰ দৰে ভাহি ফুৰা সেউজীয়া পথাৰেৰে ডাঙৰ হৈ উঠে ১৪ বছৰীয়া জনকী। সৰু বয়সতে পিতৃ-মাতৃক এন্ধাৰ বানত হেৰুৱাই, সি এতিয়া অন্ধ ঠাই আইৰ সৈতে এবিধ পাটৰ ঘৰতে থাকে—এটা ঘৰ যি বৰষুণ আৰু বান আহিলে কঁপি উঠে, আৰু খৰাং আহিলে চেৰেকা হৈ যায়। মাটিৰ কুঁৱলিৰ মাজেৰে পাটত সিঁচা দিয়া ঠাই আইয়ে জনকীক নিজে দেখা নেপালেও, গল্পে গল্পে জীৱনৰ আঁচনি বুজাই দিয়ে। বেলি গাঁৱৰ পথাৰ, হাঁহিৰ পৰা উৰা মৰা বগলী, আৰু সন্ধিয়াৰ পলাশফুলেৰে ৰঙা নদীটোৰ বুকুত এক সৰলতা আছে, যি জনকীৰ সপোনবোৰত আলোঁৰ দৰে বাজে। স্কুললৈ খোজ মাৰি যাব খুজোঁতেই দলং…