অমৃতাংশু বৰদলৈ সুনীল দাস, এটা নাম যি গুৱাহাটী শিল্প মহলৰ পৰা কেতিয়াবা আগবাঢ়িছিল, এতিয়া মাথোঁ কিছুমান কলা মাটিৰে লিপ্ত এখন ধূলি ধূসৰ কোঠাৰ মাজত। পঁচত্ৰ বছৰীয়া এটা ধূণীয়া ঘৰ, যাৰ বাটৰ কাষত এটা বেলিছৰা ফুলগছ আঁকোৱালি ধৰিছে পকী কুঁহিপাত। পুৰণি দিনৰ দৰেই এদিন শৈশৱৰ চাহনি এখন আছিল সেই ঘৰখনত, কিন্তু এতিয়া তেওঁৰ চকুত কেৱল স্তব্ধতা। শিল্পীসকলৰ বাবে যি গৰ্বৰ গৃহসজ্জা, যি জ্যোতিৰ পৰা সৃষ্টিৰ উদ্ভৱ হয়, সুনীলৰ বাবে সেই ঘৰ এখন ধীৰে ধীৰে তেওঁৰ মানসিক শ্মশান হৈ পৰিছিল। কেতিয়াবা সুনীল বহি থাকি নিজৰ আঙুলিৰে মাটি ছোৱাৰ লগে লগে অনুভৱ কৰিছিল — যেন মাটিৰো তেজ আছে, যেন তাৰো এখন স্পন্দন আছে;…