অন্বেষা বৰা দীঘল বতাহ আৰু নতুন অহা মানুহ মজুলীৰ উত্তৰ-চৰীয়া এখন নামঘৰৰ উঠানত ৰাতিপুৱা ৰোদের ছাঁয়েৰে খেলা খেলি আছিল। ধূম-গাঁথনিৰ মাজেৰে কঁকীয়াই পৰা বাতাসটো যেন অলপ দৰেই হ’ল। দেড় বছৰৰ ভিতৰত এইটো তেওঁ চাৰিমানবাৰ দেখিছে—নতুন ফিল্ম টীম আহিছে, ছবি তুলিব, আৰু কাগজ-পত্ৰত মজুলীৰ বাবে কান্দিব। কিন্তু এবাৰো সেই বাতৰি-পত্ৰৰ পৃষ্ঠাৰ সিপাৰে ওলোৱা নাছিল জোনালীৰ মাত। জোনালী ডাঙৰকৈ নাচে, কিন্তু নামঘৰৰ ভিতৰত। তেওঁৰ হাত-ভংগীমাত সত্ৰৰ শুদ্ধতা আছে, চকুত আছে এজাক মৰম আৰু গভীৰ বিশ্বাস। সিহঁতে সদায় কয়—”জোনালীৰ হাতত যেন মাটিৰ মাত আছে।” এইদিনা ৰিশিৰাজ আহিছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা পঢ়া শেষ কৰি বৰ্তমান এখন প্ৰাইভেট ডকুমেণ্টাৰী কোম্পানিত কাম কৰে। ইয়াৰ আগেয়ে তেওঁ…

ইন্দ্ৰনীল বৰা বৰষুণৰ সেই পুৱা ডিব্ৰুগড় জিলাৰ বগলীডিহিং নামৰ এটা সুন্দৰ চাহ বাগিচা আছিল — য’ত পাহাৰৰ আঁচলত নীলা আকাশ আৰু সেউজীয়া চাহপাতৰ মাজত এক অনুপম মেলবন্ধন দেখা গৈছিল। বৰষুণৰ পাতল সুৰুঙা বাগিচাখনক সজীৱ কৰি তুলিছিল। গছৰ ডালৰ পৰা পৰি থকা জলকণা যেন চকুত পৰি থাকিলেও শীতলতা দিছিল, বতাহে সেউজীয়া পাতবোৰক মৃদু মৃদু কঁপাই উঠাইছিল। নৱনীতা — এখন গুৱাহাটীৰ পৰা অহা যুৱতী — আছিল এনজিঅ’ৰ ফিল্ড কাৰ্যৰ বাবে এই দূৰ্বল গাঁৱলৈ অহা এজন ফটোগ্ৰাফাৰ আৰু লেখিকা। তেওঁৰ হাতত সদায় এখন কেমেৰা, বুকুত এটা নোটবুক, আৰু চকুত সপোনৰ জোনাক। তেওঁ বগলীডিহিংৰ বৃষ্টিপাতত চাহপাতৰ মাজত বহি এই ঠাইৰ জীৱনৰ ছবি তুলিবলৈ আহিছিল।…