চিৰন্তন হাজৰিকা গাঁওখনৰ পাৰ্শ্বৰ পৰা বগা ধূলি উৰুৱাই এখন পুৰণি ৰঙা-চেউৰি থকা বাস ষ্টপ। চাৰিওফালে শস্য-পাক পৰা পথাৰ, সেই পথাৰৰ আঁচলত বগা-হালধীয়া গধূলিৰ ৰঙেৰে ৰূপ পাল্টায় গাওঁখন। সেই ৰঙা-সেউজীয়া সন্ধিয়াবোৰত, এজন বুঢ়া মানুহ, ধুনীয়া হ’লে সঘনকৈ কঁপা হাতৰে লাঠিটো আঁকি-আঁকি, নিৰ্বাকভাৱে আহি বহে সেই গধূলিৰ অপেক্ষাৰ স্থানখনত। সেউজ কাঁইটৰ পৰা খহি পৰা পাতবোৰেও যেন তেওঁৰ সময়বোৰক গুণি থাকে। তেওঁৰ নিত্য অভ্যাস যেন এই—প্ৰতি সন্ধিয়াত, একে স্থানত বহি পথাৰৰ পিনে চাই ৰ’ব, কেতিয়াবা এজন আহে নে নাই, তাক চাওঁতে চাওঁতে গধূলি উজাই যায়, আৰু তেতিয়াও তেওঁ কোনোবাই আহিব বুলি ভাবে। তেওঁৰ নাম এতিয়া কোনো গাঁওবাসীয়ে সোঁৱৰ নেখোজে, কিন্তু তেওঁক দেখা যায়—শীতত…