হেমন্ত কলিতা পলাশৰ গাঁওখন অসমৰ এটা সৰু, শান্ত আৰু পৰম্পৰাগত গাঁও। এয়া হৈছে ধানৰ ক্ষেত, সৰু-সৰু মাটি পথ, আৰু পৰম্পৰাগত জোনাকত ভৰা পথাৰত ঘূৰি থকা গাঁৱৰ জীৱন। গাঁওখনৰ প্ৰতি বছৰ বিহু উৎসৱৰ সময়ত এক বিশেষ উল্লাস থাকে। বিহু মানেই নতুন আশাৰ প্ৰৱাহ, প্ৰকৃতিৰ পুনৰুজ্জীৱন আৰু জীৱনৰ নতুন সূচনা। গাঁওখনৰ প্ৰতি প্ৰজন্মে এই উৎসৱৰ সৈতে নিজেকে জড়িত কৰি পৰম্পৰা অটুট ৰাখিছে। পলাশ এজন সাদাসিধা, শান্ত স্বভাবৰ যুৱক। পৰিয়ালত সৰ্বদা আদৰণীয়, তেওঁৰ ওচৰত সকলোৰে প্ৰীতি আৰু সন্মান আছে। পলাশৰ পিতৃ এগৰাকী গৌৰৱান্বিত ব্যক্তি, যিয়ে বিহুৰ সময়ত গাঁওখনৰ সংগীত আৰু নৃত্যৰ দায়িত্ব পালন কৰে। পলাশৰ মনত জীৱন প্ৰতি এক সুকোমলতা, পৰম্পৰা আৰু আধুনিক…
-
-
অরূপজ্যোতি বৰা অংশ ১: ভোগদৈৰ কাষত প্ৰথম আলাপ জোৰহাটৰ চাহ-বাগিচাৰ পাতে পাতে যেতিয়া নতুন হৰিয়ালীৰ সেউজী ৰঙে আকাশত উজাগৰ হ’ব খোজে, ৰিশিতা সেই সেউজীতেই নিজৰ সুৰ খোজে। গাঁওখনৰ নাম বেলগুৰি, ভোগদৈ নদীৰ কাষত এটা প্ৰাচীন বটগছৰ ছাঁত গাঁওবাসীৰ প্ৰতিটো উৎসৱ আৰু বেদনাই নিজকে লুকুৱাই ৰাখে। ৰিশিতা কলেজৰ শেষ বছৰত, কিন্তু তেওঁৰ মনখন সদায়ে সুৰত, গীতত, আৰু অদৃশ্য এক মঞ্চত ভ্ৰমণ কৰি থাকে। পিতৃয়ে বহুদিন আগতেই কৈছিল—“গান তই ভাল গাইছ, কিন্তু পথটো সহজ নহয়। প্ৰত্যেকেই গায়ক নহয়, কিছুমানে বাটত থিয় হৈ থিয় হৈ পাথৰ সৰি গ’লেও সুৰ হারাই নাথাকে।” এই কথাবোৰ ৰিশিতাৰ অন্তৰত গাঢ়কৈ খোদাই হৈ ৰ’লেও, সপোনৰ ক’লা-বগা ৰঙবোৰ সৰহেই…
-
মৃণালিনী দাস অংশ ১ – ৰাসলীলা প্ৰস্তুতি মাজুলীৰ হাওঁৰ মিঠা গন্ধে আকাশখন পূর্ণ। আঘাটত বাঁহেৰে সাজি উঠিছে এবিধ সাময়িক মঞ্চ, য’ত এবছৰৰ ৰাসলীলা অনুষ্ঠিত হ’ব। গাঁওখনৰ মানুহে সকলেৰে কাম কৰিছে—কেউ বাঁহ কাটি আনে, কেউ খুটি পোহাৰে, কেউবা মাটিৰ তেলদীয়া বাটি তইয়ার কৰে। সেই ব্যস্ততাৰ মাজতে পৰিজাত, মাত্ৰ কুৰি বছৰীয়া এজনী ছাত্রী, ৰঙীন মেখেলাচাদৰ গুটি টানি, সংলাপ কঢ়াই থাকে। ওচৰতে লগা দড়িখিনি টানিবলৈ অহা এজন পুৱা-সোঁতীয়া ডেকাই তেওঁৰ গলায়ৰে কৈ উঠিল— “দিদি, দড়িখন এতিয়া টানিব নালাগে, বাঁহখন পোহাৰ খাই নুঠিলে ভাঙি পৰিব।” পৰিজাত তিৰি-মুৰি চালে। মাটিৰঙা ত্বকত ৰ’দৰ জ্বলনি, গা সমান ধুলি, চকুত পৰুৱাবোৰৰ দৰে অস্থিৰ এক দীপ্তি। ছেলাজনক চিনি পেলাই—বিকুল,…
-
নীলোৎপল শৰ্মা বসন্তৰ নতুন সোঁতৰ সৈতে গাঁওখনত উল্লাসেৰে ৰঙালী বিহু আহি উপস্থিত হয়। গৰমৰ দিনবোৰত জুইৰ কঁপনি থমকি গ’লেও বিহুৰ উল্লাসে সকলোৰে মনত এটা নতুন তেজ ঢালি দিছে। গগনৰ কপোতীয়া নীল আকাশত ধুনীয়া ৰঙা মেঘৰ খণ্ডবোৰ উৰি ফুৰিছে। নদীৰ পাৰৰ শস্যক্ষেতৰ মাজেৰে উজনী বাতাস বই আহিছে, সেই বাতাসেৰে ঢোল আৰু পেঁপাৰ সুৰ গাঁওখনত বিস্তাৰ লাভ কৰিছে। কণমানি ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে নতুন কাপোৰ লগাই বিহুৰ ৰঙেৰে উল্লাসত মাতি উঠিছে। বিহুৰ আগতে গাঁওবাসীয়ে নিজৰ ঘৰ-আঙণ পৰিষ্কাৰ কৰি, নতুন ল’ৰা-ল’ৰীয়ে নতুনেৰে সাজি-গুজি আঙণত ঢোলবাদনৰ ধুনীয়া প্ৰতিযোগিতা আৰম্ভ কৰিছে। প্ৰতি ঘৰতে পিঠা-পনা, লাৰু, মিঠাই, পানী-পুৰিৰ সুগন্ধ গগনত মিহলি হৈ ফুৰিছে। গাঁওখনৰ পুৰণি পথবোৰৰ দুয়োফালে ৰঙা, গধূলি…
-
সঞ্জীৱন বৰুৱা মৰিগাঁও জিলাৰ এই গাঁওখন যেন সময়ৰ গতিত একে ৰকমে থমকি ৰৈছে। পাহাৰ, নদী আৰু প্ৰাকৃতিক সৌন্দর্যৰ মাজত গাঁওখনৰ সৰু-সৰু ঘৰবোৰ আৰু ধানখেত যেন একে সুৰে বাজে। সন্ধিয়া হ’লে নদীৰ ধাৰা যেন সোনালী আভাৰে উজ্জ্বল হয় আৰু পাখিৰ চিঞৰ সকলোকে সজাগ কৰি তোলে। গাঁওখনৰ মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱন প্ৰায় একে ছন্দত চলে—সকালৰ পুৱা, মহিলাসকল ধানচাৰি বা বস্ত্ৰ ধুই, মানুহে হালধীয়া পথৰ মাজেৰে জীৱিকা নির্বাহ কৰে। যদিও সৰু, কিন্তু গাঁওখনৰ প্ৰকৃতি আৰু শান্তি, সকলোৰে হৃদয়ক এক অদ্ভুত আনন্দ আৰু শীতলতা দিয়ে। এই শান্তিৰ মাজেৰে, বিহুৰ আগমন যেন এক নতুন আৱহ আৰু উচ্ছ্বাস লৈ আহে। বিহুৰ আগমনে গাঁওখন একেবাৰে নতুন ৰূপ ধৰে।…