হেমন্ত কলিতা পলাশৰ গাঁওখন অসমৰ এটা সৰু, শান্ত আৰু পৰম্পৰাগত গাঁও। এয়া হৈছে ধানৰ ক্ষেত, সৰু-সৰু মাটি পথ, আৰু পৰম্পৰাগত জোনাকত ভৰা পথাৰত ঘূৰি থকা গাঁৱৰ জীৱন। গাঁওখনৰ প্ৰতি বছৰ বিহু উৎসৱৰ সময়ত এক বিশেষ উল্লাস থাকে। বিহু মানেই নতুন আশাৰ প্ৰৱাহ, প্ৰকৃতিৰ পুনৰুজ্জীৱন আৰু জীৱনৰ নতুন সূচনা। গাঁওখনৰ প্ৰতি প্ৰজন্মে এই উৎসৱৰ সৈতে নিজেকে জড়িত কৰি পৰম্পৰা অটুট ৰাখিছে। পলাশ এজন সাদাসিধা, শান্ত স্বভাবৰ যুৱক। পৰিয়ালত সৰ্বদা আদৰণীয়, তেওঁৰ ওচৰত সকলোৰে প্ৰীতি আৰু সন্মান আছে। পলাশৰ পিতৃ এগৰাকী গৌৰৱান্বিত ব্যক্তি, যিয়ে বিহুৰ সময়ত গাঁওখনৰ সংগীত আৰু নৃত্যৰ দায়িত্ব পালন কৰে। পলাশৰ মনত জীৱন প্ৰতি এক সুকোমলতা, পৰম্পৰা আৰু আধুনিক…
-
-
১ গুৱাহাটী শহৰৰ পৰা খুব দূৰ নহয়, দক্ষিণ-পশ্চিম দিশত বিস্তৃত হৈ থকা দীপুৰ বিলক কেৱল এখন পানী ভৰ্তি জলাশয় বুলি নহয়, এক পৰিপূৰ্ণ জীৱ-বৈচিত্র্যময় স্থান হিচাপে জনা যায়। সেউজীয়া পৰিৱেশ, দূৰত নীল পৰ্বতৰ সাৰি, আৰু বিলৰ ওপৰত চকচকীয়া পানী জ্যোৎস্নাৰ পোহৰত সদায় ৰূপান্তৰিত হৈ পৰে। দিনৰ বেলাত ই যেন এক পাখিৰ স্বৰ্গ—এনে বহুত প্ৰজাতিৰ চৰাই আহে যিবোৰ ক্ৰমে উৰণ মাৰি পানীৰ ওপৰত খেলি ফুৰে। পদ্মফুলৰ সুবাসে বতাহ ভৰি তোলে আৰু বিলৰ পানীৰ ওপৰত ভাসি থকা সেউজীয়া পাতবোৰে এক অনন্য সৌন্দৰ্য সৃষ্টি কৰে। গাঁওবাসীসকলৰ বাবে দীপুৰ বিল কেৱল জীৱিকা নিৰ্ভৰ কৃষি বা মাছ ধৰা স্থান নহয়, ই এক পৰিচয়, এক সাংস্কৃতিক…
-
হেমেন বৰুৱা নিমাতীঘাটৰ পাৰত সন্ধিয়া নামি আহিছিল। ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ সোঁত অলপ অলপকৈ গাম্ভীৰ্য সহৰে বৈ গৈ আছিল, আৰু তাৰ ওপৰত নামি আহিছিল এটি ৰুপালী জোনাক। একেখন চাহৰ দোকান—এখন বেলচা চালিৰ তলত তেলবাতি এটাৰ মিঠা পোহৰ—প্ৰতিদিনৰ দৰে আজি পুনৰ উমাল হৈ আছিল। দোকানখনৰ মালিক, কানাই কাকু, তেওঁৰ চিৰচেনা গম্ভীৰতাৰে চাহ ৰঙাই আছিল। চাউলৰ বস্তাৰ ওপৰত পোনপটীয়া বহি থকা ছাত্ৰ, মাছ ধৰা লৈ ওলোৱা মুণ্ডা-জাক, আৰু এখন বগা কাগজ লৈ বহি থকা ঋজু বৰা—এইসকলো মূৰ একেটা দৃশ্যত মিলি আছিল। ঋজু হ’ল এজন শিল্পী, যি গুৱাহাটীৰ ব্যস্ততাৰ পৰা পালাই আহিছিল নিমাতীঘাটৰ সন্ধিয়াৰ নিৰৱতালৈ। তেওঁৰ চকুত কালি, চুলিত বতাহৰ সৰসৰ, আৰু হাতখনত এটা ব্ৰাউন…