অৰুনিমা ডেকা বসন্ত আহে নিজেই যেন এক নতুন জন্মৰ কাহিনী লৈ। দীৰ্ঘ শীতৰ স্থবিৰতাৰ পাছত প্ৰকৃতি পুনৰ জাগি উঠে সেউজীয়া বৰ্ণৰ আলোকত। গছবোৰৰ শুকান ডালত নতুন পাতৰ সেউজী ফুটি উঠে, আৰু বাগিছাৰ মাটিত সেউজেৰে আচ্ছাদিত তেজস্বী প্ৰভাত। সূৰ্যই যেতিয়া মৃদু উজ্জ্বলতাৰে চকু খোলে, সেয়া যেন সোনালী ধূলিৰ দৰে ধৰণীৰ মূৰত বিৰাজ কৰে। পকহীৰ গান এই জীৱনৰ নবীন গীত; বিভিন্ন ধ্বনিৰ সুৰ একেলগ হৈ প্ৰকৃতিলৈ প্ৰেৰণ কৰে জাগৰণৰ স্নিগ্ধ আহ্বান। পুৱা বতাহত ফুলৰ সুঘ্ৰাণ মিশি গুচি নাযোৱা এক মধুৰ সপোনৰ দৰে হৃদয়ত পঢ়ি থাকে। প্ৰত্যেকটি ডাৱৰ সেউজীয়া তেজত যেন জীৱনৰ নতুন আশা লুকাই আছে, আৰু সেই আশা কিমান অনন্ত আৰু উজ্বল,…

ইন্দ্রাণী হাজৰিকা অধ্যায় ১ : সকলো দিনৰ দৰে সেই দিনটোও গাঁওখনৰ পৰা দীঘলীয়া ধোঁৱা উঠিছিল গৃহস্থলিৰ চুল্লীৰে। বাখৰিবোৰ চিঁচিঁ কৰি উৰি ফুৰিছিল আকাশত, আৰু বেলিৰ প্ৰথম ৰশ্মি গাঁওখনৰ কঁচা পথৰ ওপৰত সোনালী আভা ঢালি গৈছিল। গাঁওখনৰ উত্তৰ দিকেদি জুইপুৰ নদী বৈ গৈছিল, নদীৰ পাৰতেই মলতীৰ শৈশৱৰ সবটা আনন্দ লুকাই আছিল। গাঁওখনৰ অন্যান্য কিশোৰীৰ দৰে মলতীৰ দিনটোৰ আৰম্ভণি হৈছিল পানী আনিবলৈ নদীপাৰলৈ যোৱাৰ লগে লগে। কিন্তু পানী তোলা বা ঘৰৰ কামত সি সদায় ব্যস্ত নাছিল, মলতী আছিল একেবাৰে ভিন্ন। সি কেতিয়াবা মাটিৰ কলসী মাটিত ৰাখি আকাশলৈ চাই গান গাইছিল, কেতিয়াবা গছত জপিয়াই থকা মাকুৰাৰ জাল দেখি মুগ্ধ হৈছিল। সেই দিনটোত সি…

মৌলী বৰুৱা অধ্যায় ১ – মাজুলীৰ প্ৰভাত প্ৰভাতৰ সৰু-সৰু ধ্বনিয়ে মাজুলীৰ গাঁওখনক জগাই তোলে। নদীৰ ওপৰত পৰি থকা পাতল কুহেলিয়ে সূৰ্যৰ প্ৰথম ৰশ্মি জাকক অদ্ভুত ভাৱে নৰম কৰি তোলে। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সেউজীয়া দুধিয়াকৈ ধূসৰ পানীত ধীৰে ধীৰে ঢৌ উঠি গৈছে, যেন নদী নিজেই ঘুমন্ত মানুহক সাৱধানেৰে সপোনৰ পৰা উজাগৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছে। গছৰ পাতে পাতে শিশিৰবিন্দু, চৰাইৰ হেঁপাহজনক গান আৰু দূৰত গাহৰীৰ ঘণ্টাৰ টংটং শব্দ—এই সকলো একেলগে মিলি মাজুলীৰ প্ৰভাতৰ জীৱন সংগীতৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে। পৰিয়ালটোৰ সৰু ঘৰটো বাঁহ আৰু মাটিৰ গাঁথনিৰে নিৰ্মিত, কিন্তু সেই ঘৰৰ সলনিৰ ছাঁতিতেই শান্তিৰ এটা অদ্ভুত স্পৰ্শ আছে। মাটিৰ মাটি গন্ধ আৰু ৰন্ধনঘৰৰ চুলোত দাহি…

অভিজিৎ কাকতি ঋষভ দত্তৰ তাজা শংসাপত্ৰখনতকালেই চুকা শুকান নাই। গুৱাহাটী এগ্রিকালচাৰেল ইউনিভাৰ্সিটীৰ পৰা জুলজিৰ স্নাতক হোৱাৰ পাছত তেওঁ কল্পনাই নকৰা এক দায়িত্বত নিয়োজিত হ’বলৈ আহিছে—কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানত হাতী সংৰক্ষণ প্ৰকল্পত জুনিয়ৰ বায়লজিষ্ট হিচাপে নিযুক্তি। গুৱাহাটীৰ ব্যস্ত গৰাজীয়া জনজীৱন এৰি, কাজিৰঙাৰ গহীন জংঘলত পুৱা-পুৱা কুঁৱলীৰ মাজেৰে জোনাকী আলিৰে ভৰা এডাল পথৰ দিশে তেওঁ যেতিয়া বাহনটোত উঠি আগবাঢ়ি আহিছিল, তেতিয়াই তেওঁৰ মনত এটা বিশাল উত্তেজনা আৰু আশংকাৰ মিলনজনক অনুভূতি ঢৌ মাৰিছিল। তেওঁ জানিছিল এই দায়িত্ব কেৱল বিজ্ঞান বা চাকৰিৰ কথা নহয়, এইটো হৈছে জন্তু-জীৱৰ প্ৰতি তেওঁৰ আন্তৰিক কৰ্তব্যৰ এক অভূতপূৰ্ব অধ্যায়। উদ্যানটোত উপস্থিত হোৱাৰ পাছত, তেওঁক বন বিভাগৰ কৰ্তৃপক্ষ নবীন শইকীয়াই অভ্যর্থনা…