দিব্যজ্যোতি দেৱচৌধুৰী ১ অভিজিৎ বহুদিনীয়া ছাত্ৰবাসৰ বিৰক্তিকৰ ভিৰভাঁটিৰ পৰা মুক্তি বিচাৰিছিল। গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ গৱেষক হিচাপে তেওঁৰ দিনচৰি কাগজ-পত্র, কিতাপ আৰু গৱেষণাৰ চাপত ভৰ্তি। তেওঁ ভাবিছিল—এটা শান্ত, নিৰ্জন ঘৰ পাই থকাৰ পৰা হয়তো মনৰ স্থিৰতা আহিব, আৰু নতুন প্ৰবন্ধ লিখাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় মনোযোগ পোৱা যাব। সেই অনুসন্ধানতেই একদিনে তেওঁ পালে মাৰ্গহাটৰ এটা পুৰণি দুইতলা ঘৰৰ ঠিকনা। গুৱাহাটীৰ মূল নগৰৰ কোলাহলৰ পৰা অলপ আঁতৰৰপৰা হলেও, ঘৰখনৰ সৰু উঠোন আৰু মাটিৰ গন্ধত ভিজা পৰিৱেশত এক ধৰণৰ সান্ত্বনা আছিল। যদিও ঘৰৰ বাহ্যিক গঠনটো সলনি-ভাঙি পোৱা যায়—মজবুত কাঠৰ দৰজাৰ কাষে কাষে কাষ্ঠখণ্ড মলিন হৈ পৰা, জানলিৰ কাচবোৰত দাগ ধৰা—তথাপি সেই নিঃশব্দত অভিজিৎ এক ধৰণৰ অদ্ভুত…